Όταν έχεις λεφτά στην μπάντα κοιτάζεις στα μάτια τον γκρουπιέρη και ποντάρεις στον Τζιμπρίλ Σισέ. Το ποντάρισμα έχει ένα μικρό ρίσκο, αλλά η τεράστια απόδοση κέρδους σού ψιθυρίζει στο αυτί ότι αξίζει τον κόπο. Ο Γάλλος μπορεί να είχε κατά τη διάρκεια της καριέρας του σοβαρούς τραυματισμούς που τον εμπόδισαν να στρογγυλοκαθίσει στο θρόνο, αλλά η ποδοσφαιρική του αξία δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Με πρώτο σκόρερ τον Τζιμπρίλ Σισέ και βασικό πρωταγωνιστή της κατάκτησης του πρωταθλήματος, οι πράσινοι ουσιαστικά καρπώθηκαν την υπεραξία των χρημάτων που διέθεσαν. Για τέτοιου είδους μεταγραφές αξίζει οι ομάδες να σπάνε τον κουμπαρά και να διαθέτουν τα ρέστα τους.
Κάτι ανάλογο είχε κάνει και ο Ολυμπιακός την εποχή της οικονομικής ευρωστίας του Σωκράτη Κόκκαλη. Οι παίκτες που αγοράστηκαν όταν ο Σωκράτης ήταν στα χάι του και το κουβαρνταλίκι στο ποδόσφαιρο κυριαρχούσε, δύσκολα επιδέχονταν αμφισβήτησης. Το μεγάλο άλμα σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος οι ερυθρόλευκοι το πέτυχαν όταν φόρεσαν τη φανέλα του συλλόγου ποδοσφαιριστές αξίας όπως ο Καρεμπέ, ο Ζε Ιλίας, ο Ζιοβάνι, ο Ριβάλντο. Ακόμη και όταν τα οικονομικά περιθώρια άρχισαν να στενεύουν στον Ολυμπιακό, έσπρωξαν το χρήμα προς σίγουρες κατευθύνσεις. Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς, που κατέκτησε σχεδόν μόνος του ένα πρωτάθλημα με παρτενέρ τον Αργεντινό Γκαλέτι –και των δυο η καριέρα σταμάτησε απότομα λόγω προβλημάτων υγείας– ήταν οι τελευταίες αξιόπιστες λύσεις αναλογικά με τα χρήματα που διατέθηκαν για να αποκτηθούν. Από εκεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν.
Πλακώνει η κρίση, το μνημόνιο, το χρέος και η έλλειψη ρευστότητας. Οι σύλλογοι αλλάζουν οικονομική πολιτική και το ποδοσφαιρικό μνημόνιο αγκαλιάζει όλους τους κραταιούς συλλόγους στη γηραιά Ήπειρο. Η προσφορά και η ζήτηση μειώνονται αισθητά. Σε αυτές τις περιόδους μιλάμε για τη χαρά των μάνατζερ. Προτείνουν φθηνές και «αξιόπιστες» λύσεις που κατά τη διάρκεια αποδεικνύονται μόνο φθηνές. Οι ακριβοί παίκτες, αυτοί που κάνουν πραγματικά τη διαφορά, φυσικά συνεχίζουν να απασχολούν την πιάτσα. Όσοι έχουν χρήματα θα κοιτάξουν να τους αποκτήσουν. Οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία δηλαδή των ομάδων, θα πρέπει να χαράξουν μία διαφορετική πολιτική. Κάποιοι θα στηριχθούν στις υποδομές. Άλλοι θα τις συνδυάσουν με έξυπνες αγορές καπαρώνοντας ταλεντάκια πριν ακόμη κάνουν το μπαμ στην αγορά.
Από όλα τα καλά έχει η λαϊκή του ποδοσφαίρου, αρκεί να έχεις χρήματα να διαθέσεις και ικανότητα για σωστές επιλογές. Το θέμα είναι πώς θα το χειριστούν οι δικοί μας και μάλιστα οι πρωτοκλασάτοι, που θέλουν ηχηρές μεταγραφές μήπως και φέρουν πελάτες στις κερκίδες, αλλά από την άλλη, επειδή η τσέπη στένεψε, η πιθανότητα να αποδειχθεί μάπα το καρπούζι παραμένει μεγάλη. Δείτε, για παράδειγμα, τι έγινε φέτος. Ο ΠΑΟ ξόδεψε ένα σοβαρό ποσό για την απόκτηση των Γκοβού και Γκαρσία. Και οι δύο δεν ήταν πρώτα ονόματα σαν το Σισέ, αλλά ποδοσφαιριστές αναγνωρισμένης αξίας θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις. Το ισοζύγιο όμως είναι αρνητικό. Την ίδια ώρα που ο Τζιμπρίλ αποδεικνύεται για δεύτερη χρονιά λίρα 100 για το τριφύλλι, οι άλλοι δύο ζήτημα είναι αν έχουν αποσβέσει με τις επιδόσεις τους το καπάρο που δόθηκε για να βάλουν τις υπογραφές τους στα συμβόλαια. Αν το γεγονός συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, η ζημιά για τους πράσινους θα έχει γίνει. Μην ξεχνάτε και την περίπτωση Λέτο. Τέσσερα μύρια διέθεσαν για να τον κάνουν δικός τους και τα λεφτά του ακόμη δεν τα έχει βγάλει ο Αργεντινός.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον Ολυμπιακό. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, σαν νέος μεγαλομέτοχος, για λόγους εντυπωσιασμού μπήκε γερά στο μεταγραφικό παιχνίδι. Φωτογραφήθηκε χαμογελαστός δίπλα στον Ιμπαγάσα, τον Ριέρα, τον Ρόμενταλ και τον Πάντελιτς. Αυτός που χαμογελά πάντως πονηρά είναι ο επίτιμος πρόεδρος, ο πρόεδρος όλων των προέδρων του Ολυμπιακού, ο Σωκράτης Κόκκαλης. Δική του επιλογή ήταν ο Μιραλάς, ο ποδοσφαιριστής που κάνει τη διαφορά. Τι ξόδεψε; Κάτι λίγα, μπροστά σε αυτά που έσπρωξε ο πρώτος αντιπρόεδρος Μαρινάκης για να φέρει τα πρώτα ονόματα στη μαρκίζα. Ο Μιραλάς είναι δανεικός. Για το αγύριστος θα το δούμε όταν και αν ο Ολυμπιακός θελήσει να ενεργοποιήσει τη ρήτρα στο συμβόλαιό του για να τον αποκτήσει. Αλλά η περίπτωση του Βέλγου είναι ένα πολύ καλό μάθημα για όλες τις ομάδες.
Αν θέλεις αυτούς τους δύσκολους καιρούς να πας στα σίγουρα, ψάξε σχολαστικά και επίμονα να βρεις νέους σε ηλικία ποδοσφαιριστές που καίγονται πραγματικά να δείξουν ότι το μέλλον τούς ανήκει. Ψάξε να βρεις αδικημένους που το δίκιο τούς πνίγει. Που θα ιδρώσουν, που δεν θα είναι αδιάφοροι, που θα κοιτάξουν να πιάσουν τις ευκαιρίες από τα μαλλιά. Αν σωθούν, θα σωθείς κι εσύ ποδοσφαιρικά. Με δυο τρεις τέτοιους στο ρόστερ έχεις τη δυνατότητα να ξοδέψεις για να αποκτήσεις και ένα, μα μόνο ένα, από τα μεγάλα ονόματα. Σου φτάνει. Αν ποντάρεις σε ημιτελειωμένους από απόψεως καριέρας, το πιο πιθανό είναι να τελειώσεις ποδοσφαιρικά μαζί τους.
14°
