Αυτές τις μέρες, τις Χριστουγεννιάτικες, τα παιδιά γράφουν γράμματα για τον Άγιο Βασίλη. Ονειρεύονται με τον μοναδικό τους τρόπο, ξεπερνούν τις συμβάσεις της λογικής, αποδέχονται το παραμύθι και κάνουν τις λίστες τους με αποδέκτη τον μεγάλο μάγο. Εκείνον που μπορεί να ακούσει όπου κι αν βρίσκεται, που δεν χρειάζεται γραμματοκιβώτια και ταχυδρομικές υπηρεσίες, που είναι πανταχού παρών για να μοιράσει όνειρα.
Ο Οδυσσέας, ο επτάχρονος γιος μου, έγραψε μόλις προχτές το γράμμα του στον Άγιο Βασίλη. Με γράμματα προσεκτικά και περισσή ευγένεια, με «παρακαλώ πολύ» και «αν δεν σου κάνει κόπο», κατέληξε στη μία, μεγάλη επιθυμία. «Μια στολή του Λιονέλ Μέσι, πορτοκαλί, με το σορτσάκι» ήταν η ακριβής περιγραφή, ακολουθούμενη από ευχαριστώ και γιγάντια καλλιγραφική υπογραφή. Το έκλεισε στον φάκελο, έγραψε αποστολέα και αποδέκτη και το άφησε στο τραπεζάκι του χωλ για να το στείλω εγώ στον Άγιο. «Στο Σύνταγμα, στο ταχυδρομείο, υπάρχει ειδικό κουτί, μαμά», διευκρίνησε. «Εκεί να το πας σε παρακαλώ». Χαμογέλασα και το έβαλα στην τσάντα μου πριν πάρει θέση στο συρτάρι με όσα δικά του κρατώ στα χρόνια. Έπειτα κάθησε δίπλα μου και με ρώτησε: «μαμά, εσένα τι δώρο θέλεις να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης;».
«Ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια για τρέξιμο», απάντησα σχεδόν αυτόματα. «Φέρνει ο Άγιος Βασίλης δώρα και στους μεγάλους, μαμά;», ρώτησε μετά από σκέψη. «Σπάνια», είπα κι εγώ, «αλλά ήμουν καλή μαμά φέτος και ελπίζω πως θα μου φέρει» –και μείναμε εκεί, χωρίς περαιτέρω ανάλυση.
Το σκεφτόμουν το επόμενο πρωί, τρέχοντας. Τι ωραία ψευδαίσθηση ο Άγιος Βασίλης, πόσο μακρινή και πόσο ψεύτικη δυστυχώς -τόσο που κάποτε αντιπαθώ την εικαστική της κωδικοποίηση, κι ας είναι ριζωμένη μέσα μας. Στο τέλος του χρόνου, με ανοιχτούς λογαριασμούς, έξτρα δαπάνες, υποχρεώσεις και χρέη, φόρους, ασφάλειες και τέλη κυκλοφορίας, δυσκολεύομαι να σκεφτώ το δικό μου δώρο - κι ας το αξίζω χωρίς αμφισβήτηση. Ξεκινώ, όπως όλοι, με τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες, το καθημερινό «ταμείο». «Να’ ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω», όπως τραγουδά ο Λαυρέντης. Κι όταν τελειώσουν όλα αυτά, γίνομαι πια εγώ ο Άγιος Βασίλης του εαυτού μου. Τότε διαλέγω αυτό που περισσότερο επιθυμώ, αυτό που μοιάζει περισσότερο «δώρο» - αν το δώρο ορίζεται ως κάτι επιθυμητό αλλά και λίγο περιττό, όχι ανάγκη της πρώτης γραμμής. Το δώρο είναι κάτι της καρδιάς, και της ελευθερίας, όπως κι αν ορίζεται. Κάτι που ξεφεύγει από την ανάγκη της κάθε μέρας. Κι αυτό είναι ό,τι με ταξιδεύει, ό,τι με πάει μακριά.
Ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια για τρέξιμο είναι η συντομογραφία του ταξιδιού. Όχι του συγκεκριμένου και της μιας φοράς, μα του καθημερινού, του παράδοξα σταθερού. Της επανάληψης, της διεξόδου. Είναι το σύμβολο της ελευθερίας: στο δρόμο, στις ανηφόρες, στο χώμα και στα πλακόστρωτα της πόλης. Είναι ο σύντροφος όταν κλείνω την πόρτα και βγαίνω μόνη στο δρόμο, αφήνοντας για λίγο τα δύσκολα να αιωρούνται χωρίς να με βαραίνουν. Ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια είναι υπόσχεση για τις μέρες που θα έρθουν και για χιλιόμετρα στους ανοιχτούς δρόμους. Είναι υπόσχεση για ιδέες δημιουργικές και σκέψεις που θα γεννηθούν. Είναι βεβαιότητα για ξεκαθαρίσματα του νου και αποφάσεις. Είναι ο χάρτης μου για το ταξίδι που συνεχίζεται χρόνια εντός και εκτός, στον πραγματικό κόσμο και στον εσώτερο. Κι ο πιο πιστός σύντροφος στις διαδρομές μου.
Γι΄αυτό λέω να διαλέξω με την καρδιά. Να διαλέξω αυτό που θέλω κι όχι αυτό που πρέπει -με τον τρόπο του Οδυσσέα, τον τρόπο του παιδιού, όσο μπορεί να ανακτηθεί ή να προσομοιωθεί. Για τους άλλους θα μοιάζει ένα δώρο τεχνικό. Για εμένα θα είναι κλείσιμο του ματιού. Και υπόσχεση για καλύτερες μέρες και ανοιχτούς δρόμους.
17°
