Χθες, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα την τελευταία πενταετία, η Αθήνα ήταν μια πόλη σε έκτακτη συνθήκη. Δρόμοι κλειστοί, ένστολοι αστυνομικοί παντού, κι ακόμα περισσότεροι με τα πολιτικά «της δουλειάς», που τους αναγνωρίζεις από μακριά. Κορίνες, κόκκινες ριγέ ταινίες που απαγόρευαν την κυκλοφορία, τροχονόμοι με σφυρίχτρες, μυρωδιά μάχης στον αέρα, το κέντρο απροσπέλαστο. Μόλις μια μέρα πριν, το κέντρο ήταν πάλι κλειστό, καθώς ο συνδυασμός της επίσκεψης του υψηλού εξ ανατολών προσκεκλημένου με τον μαζεμένο συλλογικό θυμό των ημερών εύλογα μύριζε μπαρούτι. Και στην επάνω γωνία του Συντάγματος, στοιβαγμένοι από μέρες οι Σύροι πρόσφυγες στη δική τους διαμαρτυρία. Μια πόλη παραζαλισμένη.
Σήμερα το πρωί, το κέντρο κλεισμένο ξανά από μερικές χιλιάδες «Άγιους Βασίληδες» που έτρεχαν την Αθήνα ντυμένοι με κόκινες στολές. Ένας αγώνας δρόμου γνωστός από το εξωτερικό, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο πνεύμα των γιορτών, μα όχι των ημερών. Εκδήλωση βαφτισμένη «γιορτή της πόλης», κάπως παράταιρη σε μέρες διχασμένες -από συνθήκες σταθερές πια, μα κι από έκτακτες, της εβδομάδας.
Βγήκα για πρωινό τρέξιμο κάπως αργά. Μέρα λαμπερή, φθινοπωρινή, με ησυχία και καθαρό ουρανό. Διάλεξα ανηφόρες, Λυκαβηττό, μέρη γνώριμα. Ούτε λόγος για κάθοδο στο μαλακό υπογάστριο της Αθήνας. Δεν ήθελα να δω Άγιους Βασίληδες. Προτίμησα την ευεργετική μοναξιά, με σταθερά βήματα και τις μουσικές μου. Μοναξιά κι ελευθερία, τις δικές μου συντεταγμένες στο δρόμο, τη δόση της ισορροπίας μου.
Δεν μου αρέσει να κρίνω, ούτε να χαλάω τις γιορτές των άλλων, ιδίως όταν δεν με βρίσκει εύκολα το πνεύμα της γιορτής. Προτιμώ να απέχω, να συγκεντρώνομαι στα δικά μου, στην επανάληψη της συνθήκης που με ησυχάζει και την αποζητώ. Μα ως θεατής, δρομέας και πολίτης έχω, βεβαίως, άποψη. Συντηρητική, ενδεχομένως, καθώς ζητά εγκράτεια και περίσκεψη σε ό,τι αφορά τον δημόσιο χώρο.
Στα είκοσι χρόνια που τρέχω, είδα το δρομικό κίνημα να διαμορφώνεται. Να εξελίσσεται από μια φάση εμβρυακή, ερασιτεχνική και για πολύ λίγους μέχρι τη σημερινή του έκρηξη –έξαρση, θα τολμούσα να πω. Είδα την άνοδο και τη χάρηκα, όπως χαιρόμαστε όλοι όταν κάτι που αγαπάμε και μας αλλάζει τη ζωή βρίσκει το κοινό του, γίνεται αγαπητό και ριζώνει. Την είδα ως συμμέτοχος στη διαμόρφωσή της νέας συνθήκης αλλά και με την ψυχραιμία του «απέξω» που μπορεί να δει την εικόνα μακροσκοπικά, με πιο καθαρή ματιά. Και έχω την πεποίθηση πως αυτό το όμορφο ρεύμα που ξεκίνησε να βγάζει τους ανθρώπους στο δρόμο, που μπόλιασε χιλιάδες με αγάπη γι΄αυτήν την ιδιότυπη εσωτερική αναμέτρηση θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση για λίγο ακόμα, μέχρι να βρει το ρυθμό του, τα γράδα και το κοινό του. Μέχρι να κλείσει ο κύκλος της «μόδας» και να ξαναγίνει αυτό που είναι αληθινά: ένα μοναδικό άθλημα για πολλούς.
Μέχρι τότε, προσωπικά θα προτιμήσω να διαμορφώνω τη συνθήκη των δρόμων μου όπως την αγαπώ. Περισσότερο μοναχική σε γνωστές και νέες διαδρομές, λιγότερο αγωνιστική σε διοργανώσεις που πηγαίνουν τα όριά μου πιο πέρα και ανεβάζουν το δείκτη στο κοντέρ. Με συντεταγμένες από τη μια την ανάγκη της μοναξιάς και από την άλλη την επιθυμία της δοκιμασίας, αυτή που τρέφει και ωριμάζει τον αθλητή. Ανάμεσα στα δύο δεν χρειάζομαι χώρο για άλλες γιορτές. Με τους φίλους τρέχω, όταν θέλω, σε μαλακές προπονήσεις που αφήνουν χώρο για κουβέντα και συνύπαρξη ουσιαστική, στη μαγική συνθήκη των κοινών χιλιομέτρων. Και αν κάποτε θελήσω να τρέξω για καλό σκοπό, θα το κάνω ήσυχα σε αγώνες που πληρούν τη συνθήκη για κάτι τέτοιο, που καταξιώθηκαν και δοκιμάστηκαν στα χρόνια.
Δίπλα σε αυτά που ορίζουν τον δρομικό μου κόσμο, θα παραμείνω δύσπιστη και κάπως δυσανεκτική σε άλλες «δρομικές γιορτές». Ναι, η περιφέρεια, χρειάζεται αγώνες και διοργανώσεις - κι εκεί έχει νόημα να στηριχθούν με μέσα και συμμετοχές, κι ας έχουν ήδη ξεπεράσει σε αριθμό όσες το δρομικό κοινό μπορεί πραγματικά να σηκώσει. Μα όχι στην Αθήνα. Μια πόλη που φιλοξενεί δύο μεγάλες, διεθνείς διοργανώσεις και που τα τελευταία χρόνια κλείνει συχνά για άλλους, μικρότερους αγώνες, δεν χρειάζεται άλλη γιορτή περί το τρέξιμο. Και μια γιορτή των δρομέων –fun run στη γλώσσα μας- ούτε αφορά τους πάντες, ούτε μπορεί να γίνεται ερήμην του κόσμου. Δεν λείπει ούτε από την πόλη ούτε από τους πολίτες της –και αδίκως κατατάσσεται εύκολα στο ανεπιθύμητο, μαζί με πορείες, διαμαρτυρίες και φασαρίες. Ενοχλεί. Σε μια πόλη που ετοιμάζεται να ξανακλείσει απόψε τους δρόμους της για τέταρτη φορά σ΄ένα τριήμερο -σήμερα για τη συζήτηση του προϋπολογισμού- μοιάζουν κάπως άκαιρες οι δρομικές γιορτές που περιορίζουν ακόμα περισσότερο την αίσθηση ελευθερίας στο δημόσιο χώρο. Κι ας είναι για άλλους «λίγους». Αντίθετα, οι ανοιχτοί προσωπικοί δρόμοι μένουν παντοτινό κάλεσμα...
21°
