Το θολωμένο μου μυαλό

«... το θολωμένο μου μυαλό, μ’έχει προδώσει προ πολλού

του λέω αλλού και τρέχει αλλού...»

Άκης Πάνου

Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει σε πρώτη ανάγνωση, θεωρώ το τρέξιμο δραστηριότητα κατεξοχήν νοητική. Όχι, δεν υποτιμώ διόλου τη σωματική του διάσταση – πώς θα μπορούσα άλλωστε, ζώντας μέσα σ΄ένα σώμα που, όπως συμβαίνει στα ανθρώπινα, θυμάται περισσότερο τον πόνο από τη χαρά; Όμως, πέρα απ’ την αυτονόητη όψη της σωματικής προετοιμασίας δεν ξεχνώ τις ασκήσεις του νου, που κάποτε μοιάζουν γυμνάσια σωστά.

Όχι, η διαπίστωση αυτή δεν έχει για αφετηρία καμία επιστημονική θεωρία για τις εγκεφαλικές λειτουργίες, καμία πρωτοποριακή άποψη για τους νευροδιαβιβαστές. Είναι εντελώς εμπειρική, εκπορευόμενη απ’ τα αρκετά πλέον χρόνια που περιφέρομαι σ΄αυτόν τον κόσμο. Και είμαι σίγουρη πως επιβεβαιώνεται συχνά, κυρίως ασυνείδητα, από τους περισσότερους δρομείς. Κάθε δρομέας έχει να θυμηθεί μέρες που, παρά την κούραση του κορμιού, η προπόνηση απογειώνεται – κι άλλες που, ενώ το σώμα είναι ακμαίο και οι συνθήκες της άσκησης μοιάζουν ιδανικές, τα μέλη καθηλώνονται από μια σκέψη, μια φευγαλέα αίσθηση, ένα συναίσθημα της στιγμής.

Στη δική μου δρομική πορεία, οι αποδείξεις αυτής της «θεωρίας» είναι πολλές, τεκμηριωμένες απ’ το αποτύπωμά τους στο σώμα. Δεν βρίσκω λόγο να τις απαριθμήσω, θεωρώντας τες μέρος της εμπειρίας κάθε δρομέα. Θα σταθώ μόνο σε μια στιγμή από το πρόσφατο παρελθόν, που έφερε αυτή τη γνώριμη, ασυνείδητη αίσθηση στο φως του συνειδητού.

Πέρασε αρκετός καιρός που δεν πήρα μέρος σε αγώνες. Οι καθημερινές ισορροπίες, οι προτεραιότητες των ημερών και ο φόρτος της δουλειάς άλλαξαν το πρίσμα της δρομικής μου εμπειρίας. Μετά από χρόνια που οι προπονήσεις συντηρούσαν την επιθυμία για όλο και καλύτερα αποτελέσματα και η συμμετοχή σε αγώνες ήταν αναπόσπαστο μέρος της αθλητικής μου καθημερινότητας, στράφηκα σε μια χαλαρότερη αθλητική ζωή, που ταίριαζε στις σημερινές συνθήκες. Με άλλα λόγια, επέλεξα να κρατήσω ζωντανή την αγάπη για το τρέξιμο, διατηρώντας το στη ζωή μου χωρίς τον κίνδυνο να «καώ» στο σώμα και στην ψυχή από μη ρεαλιστικές επιδιώξεις.

Πριν λίγες εβδομάδες, είπα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου ξανά -όχι για να συγκριθώ με παλιές επιδόσεις, μα για να αποκτήσω μια αφετηρία σημερινή. Στον πρώτο μου αγώνα, μια νέα αρχή τρόπον τινά, δάμασα την ανησυχία μου βάζοντας αγαπημένες μουσικές που με έφτασαν εύκολα στον τερματισμό, δίχως να καταλάβω πώς, αλλά και δίχως να ακούσω τον δικό μου ρυθμό. Ακολούθησε, λίγο αργότερα, ο δεύτερος αγώνας, πιο απαιτητικός αγώνας. Χωρίς μουσική και χωρίς χρονόμετρο έτρεχα απολαμβάνοντας την ανοιξιάτικη φύση, με οδηγούς τη διάθεση και την αντοχή, και μόνο «βοήθημα» την κανονική ώρα στο ρολόι. Μέχρι που σε κάποιον σταθμό νερού έκανα, άθελά μου, έναν απρογραμμάτιστο υπολογισμό. Τα πόδια μου έφευγαν με άνεση και ο ρυθμός μου συνέχιζε δυνατός, μα, που να πάρει, αυτή η φευγαλέα ματιά που φανέρωσε πως έτρεχα γρηγορότερα από κάθε πρόβλεψη πυροδότησε μια αληθινή μάχη στο νου. Σαν να χωρίστηκε στα δυο, το θολωμένο μου μυαλό έδινε απρόβλεπτα αντίθετες οδηγίες. «Φύγε γρήγορα, μπορείς», φώναζε το συναισθηματικό μου δεξί ημισφαίριο, για να προσκρούσει σε ένα πεζό: «Αποκλείεται, εσύ δεν τρέχεις γρήγορα, ρίξε ρυθμό». Τα πόδια έσπρωχναν αβίαστα μπροστά, μα, όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή, το αποτέλεσμα κρίθηκε απ’ την κυρίαρχη σκέψη. Έτσι, στο έκτο από τα δέκα μου χιλιόμετρα, έβαλα μπρος τον δρομικό αυτόματο πιλότο και άρχισα να ρίχνω ταχύτητα για να προσαρμοστώ στη χρόνια πεποίθησή μου, που μένει ανέπαφη από παύσεις και προσαρμογές: «Εγώ δεν είμαι γρήγορη. Αντέχω πολύ, μα γρήγορη δεν θα γίνω ποτέ». Τερμάτισα έξαλλη, ζητώντας περισσότερο να σιγάσω τον απρόσκλητο κριτή μες στο κεφάλι μου και λιγότερο να αξιοποιήσω τις δυνάμεις μου για να πάω καλά. Δεν είχα παρά να παραδεχτώ αδυναμία μπροστά στο δαίδαλο της σκέψης που μετέφερε τον αγώνα απ΄την άσφαλτο στους αθέατους δρόμους του μυαλού.

Εβδομάδες μετά, σκέφτομαι ακόμα αυτήν την «προδοσία» και θυμώνω. Άλλη λύση δεν υπάρχει, παρά να δαμάσω, έστω για μια φορά, την απείθαρχη σκέψη με την αδιάψευστη νίκη του κορμιού.