Ο Μάκης Καλαράς μιλά αποκλειστικά στην ATHENS VOICE για τις αλλαγές του ΣΕΓΑΣ στη συμμετοχή ΑΜΕΑ στον κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Το κλίμα εκεί έξω έχει τη μυρωδιά από τη γιορτή κάποιας επιτυχίας. Στο μπλε βιβλίο του ίντερνετ, οι αναρτήσεις διαδέχονται η μια την άλλη με «μπράβο» και «επιτέλους, μια καλή είδηση» να υποδέχονται την παρατήρηση του χρήστη. Τι έχει συμβεί; Ο Μάκης Καλαράς, ο άνθρωπος που τα τελευταία 9 χρόνια προσπαθεί να πετύχει μια σπουδαία αλλαγή αυτή της αυτόνομης συμμετοχής των ΑΜΕΑ στον κλασικό Μαραθώνιο. Τα κατάφερε.
«Όλα ξεκίνησαν το 2010 όπου αρχίσαμε να συμμετέχουμε σε πολλούς δρομικούς αγώνες και μαραθώνιους σε όλη την Ελλάδα εκτός από τον κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, δηλαδή στις Σπέτσες, τη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, τη Λάρισα, τον Πειραιά.
Το 2013 ήμασταν έτοιμοι και θέλαμε να συμμετέχουμε στο κλασικό μαραθώνιο μαζί με τον φίλο μου παραολυμπιονικη Αλέξανδρο Ταξιλδάρη, μετά από Επικοινωνία που είχαμε με τους αρμόδιους του αγώνα δεν καταφέραμε να λάβουμε μέρος, μας αρνήθηκαν. Οι δικαιολογίες-απαντήσεις ήταν πολλές αλλά χωρίς να έχουν κάποια βάση.
Στην πραγματικοτητα η μόνη απάντηση για την άρνηση ήταν η άγνοια που ειχαν και δυστυχώς έχουν οι άνθρωποι σχετικά με την αναπηρία».
Έκτοτε, κάθε χρόνο η απάντηση στο αίτημα του ήταν «όχι» και μερικοί από τους λόγους ήταν ότι μπορεί να τραυματίσει τους υπόλοιπους αθλητές, ότι υπάρχουν λειτουργικά προβλήματα στη συμμετοχή ανθρώπων με αμαξίδια γιατί δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ασφάλειά τους, «κι άλλες πολλές. Μέχρι που φτάσανε να δέχονται τα άτομα με αναπηρία να τρέξουν με το αμαξιδιο τους αλλά μόνο αν έχουν σύνοδο».
Και ο Μάκης συνεχίζει: «Αν ένας άνθρωπος με αναπηρία ο οποίος είναι αυτόνομος, ξαφνικά στον μαραθώνιο πρέπει να σταματήσει να είναι και να χρειάζεται συνοδό».
«Ειμαι 26 χρόνια αυτόνομος ανάπηρος και εκπαιδεύω άτομα με αναπηρία να γίνουν αυτόνομοι, αυτό το πράγμα δεν μπορούσα να το δεχτώ. Δεν γινόταν ένα αθλητικό γεγονός μου στερεί την αυτονομία μου και γι αυτό πάλεψα να αλλάξει».
Μια ιστορία από τον Μάκη
«Το 1994 μετά από ένα τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή απέκτησα μόνιμη κινητική αναπηρία στα κάτω άκρα, δηλαδή παραπληγία. Αυτό ακούγεται σαν να είναι μεγάλο πακέτο όμως το παν είναι να κάνεις σωστή αποκατάσταση. Γι αυτό πήγα τότε στην Αγγλία και όχι στην Ελλάδα γιατί εδώ δεν υπήρχε σωστή αποκατάσταση- ούτε τώρα υπάρχει μεταξύ μας. Μετά από 3 μήνες εκεί, γύρισα στην Ελλάδα και η ζωή μου ήταν ακριβώς ίδια με πριν, μην σου πω ότι συνειδητοποίησα και αρκετά που δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιος στα 17 του και έτσι την είδα και καλύτερη την ζωή. Σπούδασα, δούλεψα, οδήγησα ξανά αυτοκίνητο ακόμα και μηχανή, είδα φίλους, παλιούς αλλά και νέους φίλους,διασκέδασα, ερωτεύτηκα».
«Ο αθλητισμός και τα extreme sports έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μου έκανα πολλά ταξίδια, γνώρισα κόσμο, είδα τι σημαίνει προσβασιμοτητα. Ο αθλητισμός επίσης μου χάρισε πολλές διακρίσεις μια από αυτές το μετάλλιο στους παραολυμπιακούς αγώνες του 2004 στην δισκοβολία, και παγκόσμια και ευρωπαϊκα ρεκόρ όπως επίσης και την 5η θέση στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου. Πλέον είμαι αθλητής του sit ski και σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην χειμερινή παραολυμπιαδα το 2014 στην Ρωσία όπου και ελπίζω και το 2022 να συμμετέχω και στην 4ους Παραολυμπιακούς ως σκιέρ».
«Είμαι επίσης ομιλητής, εκπαιδευτής και έχω δημιουργήσει την RUSH OUT (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) που έχει σκοπό : Την εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία να γίνουν αυτόνομα, την εκπαίδευση/ ενημέρωση ατόμων χωρίς αναπηρία, την οργάνωση εκδηλώσεων (σεμινάρια, ημερίδες, αθλητικά events) που αφορούν στην αναπηρία, την εκπαίδευση επιχειρήσεων / προσωπικού, τη συμβουλή στις επιχειρήσεις για να γίνουν φιλικές/ προσβάσιμες. Αλήθεια γιατί δεν μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου κάνεις; Τώρα έχει πλάκα που χρησιμοποιώ την λέξη παπούτσια χάχαχα οκ ρόδα πες όπως θες. Τα πράγματα είναι εύκολα να γίνουν φιλικά και ομαλά για όλους μας προσβάσιμα. Εννοώ πάσης φύσεως προβλήματα που έχουμε ως άτομα με αναπηρία. Φτάνει να το θέλουμε όλοι μαζί».
Η παρανομία του να σε βγάζουν παράνομο
«Ο κλασικός Μαραθώνιος είναι ένας αγώνας ανοιχτός προς όλες τις κοινωνικές ομάδες; Σωστά άρα αν δεν σου επιτρέπουν να συμμετέχεις επειδή είσαι αυτόνομος ανάπηρος ποιος είναι ο"παράνομος"; Κάποιοι με χαρακτήρισαν παράνομο κάποιοι άλλοι απλά έναν άνθρωπο που διεκδικεί τα δικαιώματα του.Δεν μπορεί η άγνοια του καθένα να σε κάνει ανάπηρο και δεν μιλάω μόνο για τον μαραθώνιο αλλά για το περιβάλλον και για την αντίληψη των ανθρώπων. Δεν τρέχω για την διάκριση της πρώτης θέσης. Τρέχω για όλα τα άλλα για να αλλάξω αντιλήψεις και τα μυαλά για όλους τους ανθρώπους με αναπηρία και να μη που χρειάζονται θάρρος και ελπίδα».
Η πίστη
«Όλων η ζωή έχει δυσκολίες και όλοι θέλουμε να τις λύσουμε. Εγώ για παράδειγμα είχα τροχαίο ατύχημα και κινούμαι με αμαξιδιο. Ε οκ, πώς μπορώ να κάνω την ζωή μου πιο εύκολη τώρα; Να βρω λύσεις να γίνω αυτόνομος ανεξάρτητος και να εκλογικευσω τις καταστάσεις. Ευτυχώς το 2019 που είμαστε σήμερα τα προβλήματα με την αναπηρία μπορούν να εκμηδενιστούν φτάνει να το θέλουμε».
Οι δομές και οι προπονήσεις
«Το τρέξιμο με χειρηλατο ήταν φυσικό επακόλουθο για να μπορώ να κάνω παρέα με φίλους και να αθλούμαστε μαζί άρα ήταν αυτός ο τρόπος να γίνει και αυτό. Δεν το κάνω για πρωταθλητισμο αλλά για διασκέδαση. Όμως με τα χρόνια είδα ότι παρακινώ αρκετά άτομα με αναπηρία αλλά και με μη αναπηρία στο να αθληθούν έτσι και το συνεχίζω αφού σκοπός μου είναι να βοηθήσω όσο μπορώ την Ελλάδα να γίνει φιλική προσβάσιμη ώστε να βγουν περισσότερο άτομα με αναπηρία έξω και να μην υπάρχει καμία διάκριση».
«Όλοι μαζί και όλα μπορούν να γίνουν για όλους».
«Η Αθήνα δεν είναι προσβάσιμη ακόμα, αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα και εμένα μ αρέσουν τα δύσκολα και όπως είδατε υπάρχει λόγος αν επιμένει κάνεις για αυτό που αγαπάει και δικαιούται. Αν τα κτίρια, οι εγκαταστασεις ήταν προσβάσιμες και ειχαμε σωστή εκπαίδευση η λέξη αναπηρία δεν θα υπήρχε».
«Φέτος ο ΣΕΓΑΣ μετά από μια συζήτηση που κάναμε αποφάσισε να κάνει την αλλαγή και να δέχεται από εδώ και πέρα να τρέχουν αυτόνομα με το αμαξίδιο ή το χειρήλατο (μη αγωνιστικό) στον κλασσικό μαραθώνιο. Το 2019 όλοι μπορούν να συμμετέχουν στον μαραθώνιο, αυτή η εκκίνηση θα συμβολίζει τις ίσες ευκαιρίες σε όλους μας χωρίς διαχωρισμούς και την ελπίδα ότι ακόμα περισσότεροι άνθρωποι με αναπηρία θα βγουν, θα κυκλοφορήσουν».
Σε ένα βιβλίο με κίτρινο-μπεζ εξώφυλλο και την εικόνα ενός τρυποκάρυδου που το σκάει με ένα σπίρτο στο χέρι υπάρχει η εξής φράση: «Στην πραγματικότητα, το πρώτο βήμα για να γίνεις αληθινά παράνομος είναι να αρνηθείς να σε κάνουν θύμα».
Υ.γ.: Το βιλίο και η φράση ανήκουν στον Τομ Ρόμπινς.
11°
