Λίγα βήματα απ΄το κατώφλι και βγαίνω στο δρόμο. Κι από ‘κει, λίγα σκαλοπάτια και φτάνω στο Λυκαβηττό. Περιφερειακός. Ξεκινάω. Ο δρόμος ανοίγεται, στην αρχή λίγο γενναιόδωρος στην ευκολία του κι έπειτα ανηφορικός. Μέρη γνώριμα από καιρό, σε κάθε βήμα. Όλα στη θέση τους. Τα ενοικιαστήρια όπως τα άφησα το καλοκαίρι, το ανθισμένο γιασεμί, οι νοικοκυρές της Κλεομένους, ο κύριος που ποτίζει όποτε κι αν περάσω. Οικεία πρόσωπα κι εικόνες, μεγαλώνουν μαζί μου στα χρόνια, με παρακολουθούν στα βήματα.
Το φετινό καλοκαίρι είχε ξανά τους ανοιχτούς δρόμους που μου έλειπαν. Η απουσία τους με άλλαξε. Στην Ύδρα, η πρώτη διαδρομή στο χωμάτινο μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα μύριζε ιώδιο και μπλε. Έτρεχα ώρα ακολουθώντας τα στενά περάσματα πάνω στα βράχια. Κάποτε, σε μια στροφή της διαδρομής, βρέθηκα στο άγνωστο. Τοπίο τραχύ, ο ήλιος ψηλά, τα κύματα αφρισμένα. Δεν ήθελα να συνεχίσω. Ταράχτηκα κι έκανα πίσω. Επέστρεψα στα γνώριμά μου, ηττημένη. Κι αυτή η «ήττα» μ‘ απασχολούσε ως το επόμενο πρωί. Πώς έγινε φόβος η δύναμή μου, δεύτερη σκέψη η ελευθερία μου; Δέκα μέρες στη σειρά έτρεχα για να κερδίσω, κάθε μέρα κάτι παραπάνω. Να φτάσω εκεί που ήμουν, στη συνάρτηση του ανοιχτού δρόμου με την ελευθερία. Το κέρδισα.
Επιστρέφοντας στην πόλη, φθινόπωρο πια, θέλω να μη χάσω αυτή την αίσθηση. Δε με νοιάζουν χιλιόμετρα, γύροι και χρόνοι. Πάνε χρόνια που τρέχω χωρίς ρολόι, με μοναδικό μέτρο τη χαρά της στιγμής. Να μη χάσω τον ανοιχτό δρόμο, εκτός κι εντός, αυτό με νοιάζει. Να κρατήσω στον ορίζοντα μια δόση απ’τον αφρό του καλοκαιριού.
14°
