Οι διακοπές τελείωσαν και η ώρα της αναμέτρησης με την ζυγαριά έφτασε. Δεν είμαι κανένας φανατικός του είδους, ανήκω ωστόσο σε εκείνη την ειδική υποκατηγορία των ανθρώπων που ξέρουν να βάζουν κιλά με μεγάλη ευκολία και να τα χάνουν με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία. Παρηγοριέμαι λέγοντας ότι στην προϊστορική εποχή μπορεί να ήταν και εξελικτικό πλεονέκτημα.
Και καλά ένα δυο κιλά δεν έγινε τίποτα. Φέτος ωστόσο στις διακοπές το παράκανα. Φαγητό και ποτό χωρίς κανέναν, σχεδόν, φραγμό. Που πάει να πει, καλό πρωινό, ελαφρύ γεύμα το μεσημέρι αλλά το βράδυ, ταβέρνα με τα όλα της. Ήμουν βέβαιος ότι τα όνειρα για καλύτερους χρόνους και πιο ξεκούραστες διαδρομές έμπαιναν στο ράφι. Άλλωστε τις επιπτώσεις τις ένιωθα στα τρεξίματα που έκανα στη Σίφνο. Στο πρώτο δεκάλεπτο σερνόμουν και μόνο μετά το μισάωρο άρχιζα να νιώθω σχετικά ελαφρύς χωρίς βαρυστομαχιά. Για να μην πω για την αντοχή. Είχα βρει ένα εκκλησάκι σε ένα ύψωμα που για να πας έπρεπε να ανέβεις 82 σκαλοπάτια, τα είχα μετρήσει. Το χρησιμοποιούσα λοιπόν για πρόχειρη διαλειμματική προπόνηση: 10 πολύ γρήγορα ανεβάσματα έφταναν τους σφυγμούς στο μάξιμουμ. Για να μην πολυλογώ την πρώτη εβδομάδα τα έβγαλα εύκολα, την δεύτερη λίγο πιο δύσκολα και την τρίτη εβδομάδα σε κάθε ανέβασμα σταματούσα για να ξαναβρώ την ανάσα μου. Ποια ασφαλέστερη ένδειξη απώλειας του μέτρου;
Κι είχα και την Λεονί, όποτε τολμούσα να πω κάτι για αυτοσυγκράτηση να με αποπαίρνει λέγοντας ότι στις διακοπές δεν έχει νόημα να ταλαιπωρούμαστε με τέτοια. Δίαιτα στην Αθήνα. Για να πω το κρίμα μου, βέβαια, συμφωνούσα. Οι συμβουλές των διαιτολόγων για τις διακοπές, μου φαίνονται εξωπραγματικές. Να προγραμματίζεις, λέει, τα γεύματά σου, να έχεις μαζί σου υγιεινές τροφές για σνακ και όποτε πίνεις ένα ποτήρι αλκοόλ να ακολουθεί ένα μη αλκοολούχο ποτό χωρίς θερμίδες πριν πιείς δεύτερο ποτήρι. Το καλύτερο όμως το διάβασα σε αμερικάνικο περιοδικό: να ρωτάς, λέει, τι υλικά χρησιμοποιούν για το φαγητό ώστε να βεβαιωθείς ότι είναι υγιεινά και με λίγες θερμίδες. Σοβαρά; Σε ελληνική ταβέρνα; Δεν καταπίνω ένα μαγκάλι κάρβουνα καλύτερα, να γίνουμε ρεζίλι καλοκαιριάτικα. Έχουμε και ένα όνομα στο νησί.
Με όλα αυτά μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωθα όταν ανέβηκα στη ζυγαριά. Και ω του θαύματος. Δεν είχα πάρει ούτε ένα γραμμάριο. Για να είμαι ειλικρινής τα τελευταία χρόνια συμβαίνει το ίδιο. Προφανώς βοηθά ότι στις διακοπές δεν σταματώ να τρέχω. Και πάλι όμως, σε σχέση με την Αθήνα τρέχω λιγότερο και τρώω (πολύ) περισσότερο. Κάθε φορά λοιπόν το αποτέλεσμα της καλοκαιρινής ευωχίας μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Η μόνη ερμηνεία που μπορώ να δώσω είναι ότι στις διακοπές, πέρα από το τρέξιμο, κινούμαι πολύ περισσότερο από ότι στην Αθήνα. Περπάτημα, κολύμπι, λίγο ψαροντούφεκο, μια δόση ιστιοπλοΐας, η καθημερινότητα είναι τελείως διαφορετική. Κι αυτό το νιώθω και στο σώμα μου. Πιάνομαι σε διαφορετικά σημεία και με δυσκολεύουν απλές κινήσεις που όμως δεν τις κάνω όλη την χρονιά. Κι είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι το τρέξιμο από μόνο του δεν αρκεί για να ακυρώσει τις επιπτώσεις της καθιστικής ζωής. Την ερμηνεία αυτή την έχω επιβεβαιώσει και με τον αντίθετο τρόπο: η χρονιά που πραγματικά πήρα κιλά στις διακοπές ήταν οι πρώτες διακοπές με τον γιο μου. Ξέρετε κουβαδάκια και ομπρέλα στην παραλία, κανονικά γεύματα, η μόνη γυμναστική ήταν το σπρώξιμο του καροτσιού στα στενά της χώρας των Κυθήρων. Είχα φτάσει 10 κιλά παραπάνω από ότι σήμερα κι ήταν ένας από τους λόγους που ξεκίνησα το τρέξιμο.
Με αναπτερωμένο το ηθικό λοιπόν, παραμονές Δεκαπενταύγουστου, βγήκα για το πρώτο «χειμερινό» τρέξιμο στον Λυκαβηττό. Επιστροφή στα ειωθότα, με τον περιφερειακό ωστόσο σχεδόν έρημο. Ελάχιστα αυτοκίνητα και συνάντηση με μία μόνο δρομέα. Σκέφτηκα ότι στη Σίφνο συναντούσα περισσότερους. Στην κορυφή, στον Αϊ Γιώργη, μόνο τουρίστες. Στο ραδιόφωνο συνεχή ρεπορτάζ από τις πυρκαγιές. Το βοριαδάκι, δροσιστικό και ευχάριστο για εμάς, ήταν καταστροφή για τους κατοίκους στην Ανατολική Αττική. Είναι στιγμές που σχεδόν νιώθεις άσχημα που τρέχεις όταν οι άλλοι υποφέρουν. Έτσι όμως δεν είναι όλη μας η ζωή;
20°
