Την θάλασσα δεν θα την προδώσω ποτέ. Όσους μαραθώνιους βουνού και αν τρέξω, η θάλασσα ήταν και παραμένει ο χώρος των προσωπικών μου μύθων, η καταφυγή μου και το όνειρο. Η θάλασσα, δηλαδή το Αιγαίο, οι Κυκλάδες, το μελτέμι να σφυρίζει απειλητικά, ο ουρανός όπως μπορείς να τον δεις μόνο πάνω από έρημες, σκοτεινές παραλίες τη νύχτα, ψάχνοντας την Μεγάλη Άρκτο και τον Πολικό Αστέρα. Το βουνό, για μένα, είχε πάντα την γοητεία του άγνωστου, που ξέρεις όμως ότι δεν θα γίνει ποτέ δικό σου.
Που πάει να πει βέβαια ότι στις διακοπές δεν μπήκε ποτέ δίλημμα, ήταν πάντα νησί, κολύμπι, λάιτ ψαροντούφεκο και ιστιοπλοΐα. Και το τρέξιμο; Ένα διάλειμμα δεν κάνει ποτέ κακό, 3 ή 4 εβδομάδες όμως είναι πολύ. Άστε που όταν προετοιμάζεσαι για τον μαραθώνιο της Αθήνας τότε κανονικά, η προπόνηση πρέπει να ξεκινήσει από τον Ιούλιο. Ιδίως αν θέλεις να βελτιώσεις τον χρόνο σου. Τρέξιμο στο νησί λοιπόν που πάει να πει ξύπνημα νωρίς το πρωί, πριν πιάσει η πολύ ζέστη, όσο αργά και αν έχεις κοιμηθεί, όσες μπύρες και αν έχεις πιεί. Εντάξει δεν διαμαρτύρομαι. Μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα, μαζί με τους ψαράδες, να έχεις το νησί δικό σου, να απολαμβάνεις την ησυχία πριν γεμίσουν οι παραλίες από τους παραθεριστές. Κι ύστερα είναι τα μονοπάτια. Για πολλά χρόνια η εικόνα που είχα για τα νησιά ήταν η εικόνα του επισκέπτη. Τα στενά στη χώρα, οι ταβέρνες και οι παραλίες. Άντε μερικές έξω από τις συνηθισμένες, να απαιτούν και λίγη ταλαιπωρία. Τρέχοντας ή περπατώντας στα μονοπάτια γνωρίζεις ένα διαφορετικό νησί, πολύ πιο ανθεκτικό στον τουρισμό. Και η Σίφνος που πάμε τα τελευταία χρόνια είναι το νησί των μονοπατιών. Υπερηφανεύεται για ένα δίκτυο που ενώνει χωριά, ξωκλήσια, παραλίες και μοναστήρια, πάνω από 100 χιλιόμετρα. Κάθε φορά μπορείς να βρίσκεις και έναν καινούργιο συνδυασμό.
Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν είπα να δοκιμάσω μια καινούργια διαδρομή από τον Πλατύ Γιαλό στον Προφήτη Ηλία του Κοντού και από εκεί στην αρχαία Ακρόπολη πάνω στην οποία χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Εκεί υπολόγιζα να τηλεφωνήσω στη Λεονί να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητο. Για καλοκαίρι, σκέφτηκα, αρκετό ανέβασμα. Από την αρχή όμως ένιωθα πολύ καλά. Το προηγούμενο βράδυ είχα φάει ελαφριά κι ίσως αυτό βοήθησε. Περισσότερο όμως ήταν το ότι για δύο ημέρες δεν είχα τρέξει κι ήμουν ξεκούραστος. Θυμήθηκα έναν συνομήλικό δρομέα που έλεγε ότι είχε κάνει προσωπικό ρεκόρ την χρονιά που είχε μειώσει τα χιλιόμετρα της προπόνησης. Το απέδωσε στο ότι ήταν πιο ξεκούραστος και πράγματι παρατηρώ ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο χρόνο χρειάζομαι για αποκατάσταση.
Η συζήτηση πάντως για το πώς αντιδρά το σώμα μας όσο μεγαλώνουμε και μέσα από ποιο μηχανισμό, είναι μεγάλη και αρκετά περίπλοκη. Το βέβαιο είναι ότι για κάθε δεκαετία η ταχύτητα μας μειώνεται κατά 7% ενώ η αεροβική ικανότητα, η VO2 max, κατα 10%. Αυτό ερμηνεύεται εν μέρει, από την μειωμένη ικανότητα της καρδιάς να χτυπά καθώς ο μέγιστος αριθμός των σφυγμών πέφτει με την ηλικία. Βοηθά και η μείωση της μυικής μάζας που σημαίνει ότι οι μύες δεν μπορούν να αξιοποιήσουν το οξυγόνο τόσο καλά. Ένας τρίτος παράγοντας τέλος είναι η μειωμένη ελαστικότητα που σημαίνει ότι οι τένοντες που επιστρέφουν ενέργεια δεν το κάνουν το ίδιο αποτελεσματικά. Για όποιον ενδιαφέρεται, μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση εδώ.
Όποια και αν είναι η εξήγηση οι επιστήμονες λένε ότι ο χρυσός κανόνας για να περιορίσουμε τις επιπτώσεις είναι τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο. Με τρεις επιπλέον προϋποθέσεις όμως. Πρώτον μια τουλάχιστον φορά την εβδομάδα τρέξιμο σε υψηλή ένταση (3 με 5 χιλιόμετρα στο μάξιμουμ) για να διατηρήσουμε την αεροβική ικανότητα. Δεύτερον περισσότερη ξεκούραση που πάει να πει περισσότερες μέρες χαλαρό τρέξιμο για αποκατάσταση. Τρίτον διατάσεις. Προσωπικά τον κανόνα τον ακολουθώ εξ ανάγκης: μετά από μια σκληρή προπόνηση, την επόμενη μέρα πηγαίνω χαλαρά γιατί πολύ απλά δεν αντέχω.
Επιστροφή στο τρέξιμο του Σαββάτου. Επτά και τέταρτο το πρωί, στον Πλατύ Γιαλό συναντάς ελάχιστους ανθρώπους. Πρώτα βλέπω μια κυρία, κάθεται έξω από το σπίτι της με ένα τόμο σταυρόλεξα κι ένα στιλό στο χέρι. Δυόμιση ώρες αργότερα, όταν επιστρέφω, είναι ακριβώς στην ίδια θέση λύνοντας πάντα σταυρόλεξα. Επόμενο συναπάντημα ο Ιούλιος, το εμβληματικό πρόσωπο του Πλατύ Γιαλού με το κατάλευκο μουστάκι του, φιλικός με όλους. Αριστερών πεποιθήσεων, αυτό ωστόσο δεν τον εμποδίζει πρωί, πρωί να έχει ανάψει ένα θυμιατό με λιβάνι. Όλος ο δρόμος ευωδιάζει. Καλός οιωνός σκέφτομαι.
Ξεκινάω χαλαρά, άλλο σύμπτωμα του χρόνου που περνάει, χρειάζομαι καλύτερη προθέρμανση. Μετά από ενάμιση χιλιόμετρο περίπου, μπαίνω στο μονοπάτι για τον Προφήτη Ηλία. Καλογραμμένο, ανεβαίνεις περίπου 180 μέτρα σε άλλο ενάμιση χιλιόμετρο. Το χαρακτηριστικό του είναι οι Φίδοι, οι βραχύσωμοι κέδροι που σε ορισμένα σημεία δημιουργούν πανέμορφα σκιερά τούνελ. Στον Προφήτη Ηλία μικρό διάλειμμα για νερό, και ύστερα από 4 χιλιόμετρα άσφαλτο και μια σχετικά επίπονη ανηφόρα μπαίνω στο μονοπάτι για τον Άγιο Ανδρέα. Η θέα σου κόβει την ανάσα. Καθώς υπάρχει καλή ορατότητα μετράω νησιά: Φολέγανδρος, Σίκινος, Ίος, Ηρακλειά, Δεσποτικό, Αντίπαρος, Πάρος, Νάξος, Σύρος και στο βάθος πιο αχνά μάλλον Άνδρος. Ακριβώς από κάτω ξεχωρίζω τους οικισμούς του νησιού, Εξάμπελα, Καταβατής, Απολλωνία, Αρτεμώνας. Εξακολουθώ να είμαι καλά, η θέα μου προκαλεί ευφορία, runners high φαντάζομαι, στέλνω νοερά χαιρετισμό στους φίλους που ξέρω ότι βρίσκονται αυτές τις μέρες στα γύρω νησιά. Έχει περάσει μόλις μία ώρα και είκοσι λεπτά, οπότε αποφασίζω να κάνω και την επιστροφή. Νέα στάση, αυτή την φορά στον Πύργο του Καδέ, μία από τις πολλές φρυκτωρίες του νησιού που διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Μαρτυρεί την ανάπτυξη της Σίφνου στην αρχαιότητα, όταν ήταν ένα από τα πιο πλούσια νησιά της Ελλάδας, με μεταλλεία χρυσού και ασημιού. Στους Δελφούς υπήρχε και ο φημισμένος θησαυρός των Σιφνίων.
Πίνω νερό και τρώω ένα νεκταρίνι, το μόνο που βρήκα φεύγοντας για τροφοδοσία. Είμαι φυσικά μούσκεμα στον ιδρώτα και το φρούτο εκτός από ενέργεια είναι και εξαιρετικά δροσιστικό. Σκέφτομαι να το καθιερώσω. Ξαναμπαίνω στο μονοπάτι του Προφήτη Ηλία, παρασύρομαι και τρέχω λίγο πιο γρήγορα καθώς νιώθω καλά και αισθάνομαι ότι τα παπούτσια μου έχουν πολύ καλό κράτημα, σαν να βεντουζώνουν στους βράχους. Το σκέφτομαι καλύτερα, ήδη είναι λάθος να είναι κανείς σε μονοπάτι μόνος, και ο συντηρητικός εαυτός μου επικρατεί. Εκείνη την στιγμή, σαν με συνεννόηση, χτυπά το τηλέφωνο, είναι η Λεονί ανήσυχη επειδή είχα πει οτι θα τρέξω μόνο δυο ώρες. Τελικά φτάνω στον Πλατύ Γιαλό σε 2 ώρες και 24 λεπτά, το ρολόι γράφει ακριβώς 16,66 χιλιόμετρα και 570 μέτρα υψομετρική διαφορά. Μέχρι σήμερα το καλύτερο τρέξιμο του καλοκαιριού.
24°
