Τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια κυρίως κάθομαι στη δουλειά μου. Φυσικά ήξερα ότι αυτό κάνει κακό, πίστευα ωστόσο ότι τρέχοντας σχεδόν καθημερινά, αντιμετώπιζα αποτελεσματικά το πρόβλημα. Φαίνεται πως όχι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις στους μύες του ισχίου και στη γενικότερη ευλυγισία που χάνεται έτσι κι αλλιώς με την ηλικία. Και παρά λίγο να το πληρώσω στον μαραθώνιο του Ολύμπου.
Τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τον αγώνα είχα μια μικροενόχληση στο ισχίο. Λέω μικροενόχληση γιατί δεν με απέτρεπε από το να τρέχω, δεν χειροτέρευε −τουλάχιστον αισθητά− όταν έτρεχα, ο πόνος έμοιαζε περισσότερο σαν πιάσιμο και δεν ήταν σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο. Η ενόχληση ήταν σαφής, ωστόσο, και στις μεγάλες προπονήσεις το ισχίο ήταν το πρώτο που έδειχνε σημάδια κόπωσης.
Φυσικά ανησυχούσα κυρίως για το τι θα συνέβαινε μετά από 30 χιλιόμετρα μέσα στον Ενιπέα. Το 2016, χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα, ο πόνος στο τέλος, στα ισχία, ήταν αφόρητος. Κανονικά λοιπόν φέτος θα έπρεπε να πάω σε φυσιοθεραπευτή, μέσα μου όμως ήταν σαν να μην παραδεχόμουν ότι είχα τραυματιστεί. Την πρώτη φορά που ένιωσα ενόχληση άλλωστε, ήταν ένα πρωί που πήγα στον Υμηττό, χωρίς να έχω τρέξει την προηγούμενη μέρα και χωρίς να έχω νιώσει κάποιο πρόβλημα στο προηγούμενο τρέξιμό μου. Υπέθεσα ότι είχα πιαστεί και, πράγματι, τρέχοντας η κατάσταση βελτιώθηκε. Η ενόχληση όμως έμεινε.
Για καλή μου τύχη, μια μέρα πριν από τον αγώνα στο Λιτόχωρο μιλούσα με τη φίλη Μαρίνα Βερώνη από το Runner Store, η οποία μόλις έμαθε το πρόβλημα μού πρότεινε να πάω στον Αλέξανδρο Θεοφάνοβ, χειροπράκτη, ο οποίος εκείνη την ημέρα πρόσφερε αφιλοκερδώς βοήθεια στο χώρο της έκθεσης. Τι έχω να χάσω, σκέφτηκα, στη χειρότερη περίπτωση να μου πει ότι δεν πρέπει να τρέξω οπότε θα τον παρακούσω. Αμ δε.
Μόλις με είδε, μου έκανε μια σύντομη ανάκριση κι αμέσως μετά έβαλε το χέρι του στη μέση μου και πίεσε σε ένα σημείο που κόντεψα να πηδήξω από τον πόνο. Να σημειωθεί ότι τις προηγούμενες ημέρες του είπα ότι είχα πάρει 2-3 αντιφλεγμονώδη παυσίπονα που μείωσαν τον πόνο, για να εισπράξω την απάντηση ότι η φλεγμονή είναι ο σύμμαχός μας, ο τρόπος που το σώμα πολεμά τον τραυματισμό. Σταματώντας τη φλεγμονή παρατείνουμε το πρόβλημα.
Η διάγνωσή του δεν ήταν καθόλου κολακευτική: τρέχω λάθος και κάθομαι λάθος. Ως προς το τρέξιμό μου, είπε ότι στις κατηφόρες πατάω με τη φτέρνα πρώτα, φρενάρω και επιβαρύνω το ισχίο. Αντέτεινα ότι τον τελευταίο χρόνο συνειδητά προσπαθώ να κατεβαίνω στις μύτες οπότε μου ξαναείπε ότι, αν δεν έχω και τη σωστή στάση, φρενάρω και πάλι. Σοβαρότερο λάθος όμως, είπε, είναι ο τρόπος που ζούμε, συνέχεια καθιστοί, και ακόμα χειρότερα ο τρόπος που καθόμαστε επιβαρύνοντας τη μέση. Το αποτέλεσμα είναι να εξασθενεί και να κονταίνει ο μυς του ισχίου, να αδρανούν οι γλουτοί και να περιορίζεται η ευλυγισία. Απάντηση με δύο λόγια: λιγότερο κάθισμα, διατάσεις και, όταν καθόμαστε, όρθια η πλάτη.
Ακολούθησε μια σύντομη φυσικοθεραπεία με πίεση στο σημείο του πόνου και κάμψεις, με την επισήμανση μάλιστα ότι δεν μου προκαλεί έντονο πόνο επειδή την επομένη θα έτρεχα. Κανονικά, μου είπε, θα παρακαλούσες να σταματήσω. (Στο σημείο αυτό, ακολουθώντας τη συμβουλή του, κάνω διάλειμμα και σηκώνομαι από το κομπιούτερ.) Η συνεδρία ολοκληρώθηκε με την επικόλληση ταινιών στο ισχίο − στις φωτογραφίες μου στον αγώνα, μία εξ αυτών εξέχει από το σορτς. Το τελικό αποτέλεσμα, πρέπει να ομολογήσω, ήταν εντυπωσιακό. Την επομένη, το ισχίο σχεδόν δεν με ενόχλησε. Η διαφορά από τις προπονήσεις και από την προηγούμενη χρονιά ήταν μέρα με τη νύχτα.
Η διάγνωση και η αποτελεσματική βοήθεια στον περιορισμό του προβλήματος δεν ήταν τα μόνα που με εντυπωσίασαν. Την ώρα που μου έβαζε τις ταινίες, τραβώντας προς τα πίσω το πόδι μου, συνειδητοποίησε ότι από ευλυγισία είμαι ανεπίδεκτος. Του είπα λοιπόν ότι από μικρό παιδί ούτε οκλαδόν δεν μπορούσα να καθίσω, οπότε παρατήρησε ότι δεν κάνω για αντοχή αλλά για ταχύτητες. Πράγματι, στα νιάτα μου ήμουν ένας αρκετά καλός κατοστάρης. Και ναι, δεν είναι ότι έχω παραμελήσει τις διατάσεις και το έχω ρίξει στο καθισιό. Το πρόβλημά μου είναι κατασκευαστικό!
17°
