Αν βιάζεστε να δείτε πώς γίνεται αυτό, μπορείτε να πάτε στο τέλος του κειμένου.
Αλλιώς, να η ιστορία μου.
Μέχρι τα σαράντα (1) μου, ήμουν ένας τυπικός αγύμναστος νεοέλληνας. Μικρός είχα παίξει λίγο μπάσκετ με τα φιλαράκια, κύρια ως τα δεκαεπτά μου, μα όχι κάτι σοβαρό. Μετά σπουδές, διδακτορικό, στρατός, δουλειά, δουλειά, δουλειά, οικογένεια, ταξίδια, ξανά δουλειά... Παιδιά από τα τριάντα, ξενύχτια, φροντίδα και παιδικά πάρτι. Κούραση, τέντωμα, σούπερ μάρκετ τα Σάββατα, και η διασκέδαση κάποιο καφέ, θέατρο ή σινεμά, έξοδοι με φίλους, άραγμα. Και φαγητό. Πολύ. Καλοφαγάς και γλυκαντζής. Στάνες, χοιροστάσια, και ζαχαροπλαστεία έχτισα, είμαι σίγουρος. Ευτυχώς δεν έπινα, δεν κάπνιζα, κάτι είναι κι αυτό.
Πατώντας τα σαράντα, κάναμε μαζί με τη γυναίκα μου ένα πάρτι, καθώς έχουμε κι οι δύο τα γενέθλιά μας το Φλεβάρη. Και να ’μαι εκεί, μεσάνυχτα, πάνω στο μπαρ, 100+ κιλά, να χορεύω, βαριανασαίνοντας και ασθμαίνων, όταν ρίχνω ένα σάλτο να κατέβω και.. «Άααα» - πώς δεν έσπασα τον αστράγαλό μου, αναρωτιέμαι ακόμη. Ιδρωμένος, ζορισμένος, πονώντας, έβγαλα το υπόλοιπο της βραδιάς.
Κάπου εκεί κάτι έκανε το κλικ, μέσα μου. «Τι κάνεις, πού πας», γυρόφερνε στο μυαλό μου συνέχεια. Λίγες μέρες μετά που το πόδι έπαψε να με ενοχλεί, ξύπνησα πρωί, στις πέντε αξημέρωτα, και ανακοίνωσα: «Βγαίνω να τρέξω». Η γυναίκα μου απόρησε, μα δεν είπε τίποτε.
Πίσσα σκοτάδι, με μία φόρμα που μου βρισκόταν, παλιά αθλητικά μάλλον ακατάλληλα, ξεκίνησα. Πού να πάω; Πώς; Στα 100 - 200 μέτρα, όχι παραπάνω, στοπ: Δεν ήξερα, δεν άντεχα, δεν είχα ρυθμό, λαχάνιασα. Σταμάτησα. Ανάσες, ξανάρχισα. Σκάρτο ένα χιλιόμετρο, εκεί γύρω από το σπίτι. Γύρισα πτώμα. Μα δεν το έβαλα κάτω. Αν με ρωτήσετε γιατί και πώς το συνέχισα, δεν ξέρω να σας πω. Τότε ήταν δύσκολο, ήταν πρωί, ήταν εξουθενωτικό, ναι. Μα συνέχισα. Τους πρώτους μήνες, έτρεχα 7 μέρες την εβδομάδα. Σιγά-σιγά, οργανώθηκα. Αγόρασα τα σωστά παπούτσια, ακουστικά για μουσική. Διάβασα. Έβαλα πρόγραμμα μέτρησης στο κινητό. Το σώμα μου άμαθο μα έπαιρνε μπρος. Το πρόγραμμα άρχιζε στις 07:30 κάθε πρωί, παιδιά στο σχολικό κι εγώ έξω. Με έμαθαν στη γειτονιά. Έμαθα κι εγώ τους πεζόδρομους, έμαθα να προφυλάσσομαι από τους αγενείς Έλληνες οδηγούς, σταντάρισα (;) τις διαδρομές.
Άρχισα να κατεβάζω τους χρόνους, να αυξάνω την απόσταση. Η αλλαγή μέσα μου απίστευτη. Σταθεροποιήθηκα καμία δεκαριά κιλά κάτω από όσο ήμουν. Ανέβαινα τα σκαλιά δύο-δύο, ανάσαινα ελεύθερος, μπορούσα να σταθώ ακίνητος τελείως, ένιωθα γερός κι ελαφρύς. Άλλαξα το πώς τρώω, το πώς κοιμάμαι. Το τρέξιμο έγινε η ψυχοθεραπεία μου, το ναρκωτικό μου. Ναι, το runner’s high είναι αληθινό, κι οι ενδορφίνες είναι αχτύπητες. Τερμάτισα το πρώτο μου δεκάρι στον Κλασικό Μαραθώνιο του 2010. Έκανα τον πρώτο μου ημι-μαραθώνιο το 2011. Άρχισα να κάνω περισσότερα εκεί έξω, καταδύσεις, trailing, άρχισα να πετάω αεροπλάνο.
Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το πρωινό. Δε χωρά στο κείμενο αυτό να σας πω για τις εμπειρίες που έζησα τρέχοντας ερασιτεχνικά, για επτά (2) χρόνια τώρα, στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, όπου μπορούσα. Δεν θα σας πω το πόσο μου κόστισε μία περίοδος που ένας μηνίσκος και μία ατυχής επέμβαση με κράτησαν μακριά από το τρέξιμο για αρκετό καιρό.
Θα σας πω μόνο ότι αυτή τη στιγμή έχω τρέξει κοντά στα επτά χιλιάδες (3) χιλιόμετρα, τα περισσότερα καταγεγραμμένα στο κινητό. Βάλτε κοντά στα δεκαπέντε τη βδομάδα. Είναι λίγα - είναι πολλά; Δεν ξέρω. Μα κάθε στιγμή που ξεκινάω μία νέα διαδρομή, νιώθω πάντα το ίδιο: Προσμονή, ανυπομονησία, χαρά, αδειάζει το μυαλό, ανοίγει το μάτι. Με μία λέξη: Νιώθω ζωντανός.
25°
