Αυτή την εβδομάδα παρά λίγο να μπω στις ειδησεογραφικές σελίδες των εφημερίδων ως θύμα τροχαίου και με απόλυτα δική μου ευθύνη.
Πρωί πρωί στον περιφερειακό του Λυκαβηττού είμαι έτοιμος να διασχίσω τον δρόμο για να περάσω μέσα στην ασφάλεια του λόφου. Έρχονται αυτοκίνητα και από τις δυο κατευθύνσεις. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω, αντί να περιμένω λίγα δευτερόλεπτα, αποφασίζω να κάνω ένα γρήγορο πέρασμα. Λίγο το ότι το πόδι μου γλιστράει, λίγο το ότι υπολογίζω λάθος την απόσταση, καταφέρνω τελικά να περάσω απέναντι 3-4 μόλις μέτρα από το επερχόμενο αυτοκίνητο ακούγοντας τα λάστιχα του στην άσφαλτο από το απότομο φρενάρισμα. Άφησα πίσω μου έναν τρομαγμένο, φαντάζομαι, οδηγό να αναρωτιέται πώς μπορεί να υπάρχουν τόσο ανεύθυνοι άνθρωποι. Όσο για μένα δεν πρόλαβα να τρομάξω, δεν μπορούσα να καταλάβω ωστόσο πώς σε κλάσματα δευτερολέπτου πήρα μια τόσο ανόητη απόφαση βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο την σωματική μου ακεραιότητα. Μετά τα 60 μου φαίνεται ότι παλιμπαιδίζω.
Το παράξενο είναι ότι καιρό τώρα, έχω πάψει να τρέχω στον περιφερειακό, ακριβώς για τον κίνδυνο των αυτοκινήτων. Γενικώς είμαι προσεκτικός. Δεν τρέχω νύχτα, τρέχω πάντα στην αντίθετη πλευρά του δρόμου ώστε να βλέπω τα αυτοκίνητα και δεν θεωρώ δεδομένη την σωστή συμπεριφορά των οδηγών. Ιδίως όταν μπαίνουν στον περιφερειακό και δεν κοιτάζουν μπροστά τους αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση για να δουν αν έρχεται αυτοκίνητο. Για να μην πω για άλλους, λίγους ευτυχώς, που αδιαφορούν, μιλούν στο κινητό και περνούν εκατοστά δίπλα σου ή ακόμα χειρότερα, περνούν επίτηδες κοντά για να σε τρομάξουν. Με δεδομένη την κακή κατάσταση των πεζοδρομίων, αναγκάζεσαι να βγεις στο δρόμο κι έτσι το τρέξιμο γίνεται μια διαρκής διαπραγμάτευση με τα αυτοκίνητα. Κι αυτά την ημέρα γιατί την νύχτα τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα. Τυφλωμένος από τα φώτα των απέναντι αυτοκινήτων έχω φτάσει να δω δρομέα στα 10 μόλις μέτρα καθώς έτρεχε χωρίς φλασάκι ή φακό κεφαλής, χωρίς καν ρούχα ή παπούτσια που να αντανακλούν το φως. Δεν φταίνε μόνο οι οδηγοί, φταίμε κι εμείς. Κι αν διεκδικούμε να μας σέβονται, οφείλουμε κι εμείς να σεβόμαστε τόσο τους άλλους όσο και τους εαυτούς μας, επιδεικνύοντας υπευθυνότητα.
Δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για ατυχήματα με δρομείς και οι θάνατοι φαίνεται οτι είναι σπάνιοι. Το ποδήλατο είναι πολύ πιο επικίνδυνο, κάθε χρόνο 15-25 άτομα χάνουν τη ζωή τους στους δρόμους. Αν δεχτούμε οτι ισχύει μια αναλογία της τάξεως 1 προς 30, μιλάμε για έναν νεκρό δρομέα τον χρόνο. Ατυχήματα πάντως συμβαίνουν και μερικές φορές τα μαθαίνουμε, όπως όταν παρασύρθηκε από αυτοκίνητο και έχασε τη ζωή του το 2011, κάνοντας τζόκινγκ, ο πρώην πρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Αντωνόπουλος. Στις ΗΠΑ σε μια έρευνα που έγινε μεταξύ δρομέων, το 6% απάντησε ότι έχει χτυπηθεί από αυτοκίνητο, η συντριπτική πλειονότητα ωστόσο χωρίς να τραυματιστεί.
Ο κίνδυνος να εμπλακεί κανείς σε ατύχημα μεγαλώνει όσο περισσότερη ώρα τρέχει και κατά συνέπεια όσο περισσότερο κουράζεται. Γιατί βέβαια μειώνονται τα αντανακλαστικά του και δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και να παρακολουθέι τι συμβαίνει γύρω του. Ένας κουρασμένος δρομέας είναι συνήθως ένας απρόσεκτος δρομέας. Γι’ αυτό και τις μεγάλες διαδρομές, τα «long run», είναι καλό αν μπορούμε να τις κάνουμε σε περιοχές που δεν συχνάζουν αυτοκίνητα. Όχι ότι και έτσι είμαστε απολύτως ασφαλείς. Μια φορά, σε δρόμο χωρίς αυτοκίνητα, άλλαξα απότομα κατεύθυνση και παρά λίγο να συγκρουστώ με ένα ποδήλατο που ερχόταν από πίσω μου με μεγάλη ταχύτητα, φυσικά χωρίς να κάνει θόρυβο. Τότε συνειδητοποίησα πόσο επικίνδυνο είναι να τρέχεις αφηρημένος και μάλιστα ακούγοντας μουσική. Έκτοτε βγάζω πάντα φλας ακόμα και αν πιστεύω ότι τρέχω μόνος. Εκτός από χθες. Mea culpa.
