Δεν έχω κανένα πρόβλημα να τρέχω μόνος. Φοράω τα ακουστικά μου, ακούω μουσική ή ραδιόφωνο και χάνομαι στις σκέψεις μου. Στο μεγάλο τρέξιμο του Σαββατοκύριακου όμως, και μάλιστα στο βουνό, η παρέα είναι πολύτιμη. Κατ’ αρχήν για λόγους ασφαλείας. Το να τραυματιστείς σε ένα μονοπάτι και να δυσκολεύεσαι να περπατήσεις, δεν είναι καθόλου αστείο. Ιδίως τον χειμώνα όπου η υποθερμία αρχίζει να εκδηλώνεται μέσα σε λίγα λεπτά. Με μια καλή παρέα όμως και η ώρα, οι ώρες δηλαδή, περνάνε πολύ πιο εύκολα. Και η δική μας παρέα βγήκε πολύ καλή. Στην φωτογραφία από την τελευταία μας εξόρμηση, δεξιά με την μπαντάνα ο «αρχηγός», Θανάσης Σκάρλος, πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, με θητεία στα υποβρύχια, διοικητής των Ο.Υ.Κ. και υπέρ μαραθωνοδρόμος που πάει να πει ότι έχει τρέξει σε αγώνες των 100 χιλιομέτρων και βάλε- ακατανόητα πράγματα για μας τους κοινούς θνητούς. Γνωρίζει καλύτερα από όλους τα μονοπάτια στον Υμηττό και την Πάρνηθα και οδηγεί την ομάδα. Στη μέση ο Στέφανος Κόκκινος, καθηγητής των μαθηματικών και στην άκρη ο Ρόμπερτ Πελτιάν, επίσης καθηγητής των μαθηματικών, ένα δυνατό δίδυμο που έχει έφεση στο να πειράζει ο ένας τον άλλο. Καλοί δρομείς και οι δύο και εξαιρετικοί χαρακτήρες, αισθάνεσαι ότι μπορείς να τους εμπιστευθείς για όλα τα δύσκολα. Από την φωτογραφία απουσιάζουν ακόμα ο Αποστόλης, αξιωματικός στο Πολεμικό Ναυτικό και τα δυο κορίτσια της ομάδας, η Έιμι Γεωργάκη, η ήρεμη δύναμη που συνδυάζει δουλειά, παιδιά, μαραθώνιο και πολιτική και η Σούλα Ντιρέκη, η ψυχή της ομάδας που όλα τα θεωρεί μια ευκαιρία κοινωνικής προσφοράς. Έχει καταφέρει μόνη της να οργανώσει μόνη της ομάδα αιμοδοσίας «εμείς οι δρομείς» σε πείσμα όλων των εμποδίων της ελληνικής μιζέριας.
11°
