Ξημερώνει και είναι ίσως από τις ομορφότερες Κυριακές της ζωής μου. Το πρωινό της θα με βρει με μια κούπα ζεστό καφέ και ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια προσπαθώντας να στριμώξω μέσα του ό,τι φωτογραφίζουν τα μάτια μου αυτή τη στιγμή. Είμαι λίγο ψηλότερα από τα σύννεφα καθισμένος σε μια ξύλινη αιώρα με μια κουβέρτα στα πόδια. Σας γράφω από το καταφύγιο, ύψους 2.200 μέτρων, εκεί όπου όλα είναι αλλιώς. Με τα σακίδια στη πλάτη, ξεκινήσαμε για να δούμε τη χώρα μας και τους ανθρώπους της από ψηλά. Να αγγίξουμε τα σύννεφα και να χαθούμε στην ομίχλη. Εδώ ο χρόνος παγώνει και εσύ νιώθεις αδράνεια. Τη δύναμη, δεν την έχεις πια εσύ, αλλά Εκείνη. Τη Φύση πρέπει να την ακούς και να τη σέβεσαι. Όταν το πετύχεις αυτό, τότε θα το καταλάβεις, μιας και εκείνη θα σε ανταμείψει με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα σου δώσει πίσω ανεπανάληπτες εικόνες, ήχους, μυρωδιές.
Είναι η δεύτερη μέρα του ταξιδιού και ο στόχος αρχίζει να διακρίνεται. Η μέρα για εμάς σήμερα, ξεκίνησε από νωρίς, με τερματισμό τη κορυφή. Γιατί όπως μας είπε και ένας βοσκός που συναντήσαμε στο μονοπάτι, «μάθε να κουράζεις τον εαυτό σου, για να αισθάνεσαι ξεκούραστος».
Η ωραιότερη ανατολή της ζωής μου, απλώνεται μπροστά μου, στα 2.917 μ.
16°
