Μπήκε στο γήπεδο του Emory University για να συμμετάσχει στον αγώνα 800 μέτρων χωρίς ιδιαίτερη προσδοκία. Διοργανωτής ήταν το Atlanta Track Club, συμμετείχαν αθλούμενοι κάθε ηλικίας και δυνατότητας και ήταν μια τυπική μαζική αθλητική διοργάνωση, ανοιχτή σε όλους.
Έτρεξε τα 800 μέτρα σε 6:57:56 –χρόνο πολύ μακρινό από τα ρεκόρ των πρωταθλητών που μας εντυπωσιάζουν με το άπιαστό τους. Κι έπειτα έμαθε με έκπληξη πως ο χρόνος αυτός την έκανε υποψήφια για το παγκόσμιο ρεκόρ στην κατηγορία της, τα 90 και άνω.
Στα 91 της, η Betty Lindberg έσπασε κατά δύο δευτερόλεπτα το παγκόσμιο ρεκόρ που κατείχε από το 2001 η Μεξικάνα Rosario Iglesias. Δεν το είχε βάλει στόχο. Όπως δήλωσε αργότερα στα μέσα: «Δεν είχα ιδέα ποιο ήταν το παγκόσμιο ρεκόρ. Ήλπιζα απλώς πως θα κατάφερνα να τερματίσω πριν σβήσουν οι προβολείς του σταδίου και τελειώσει η διοργάνωση».
Ξεκίνησε να τρέχει στα 63 της, τη μέρα που οδήγησε την κόρη και τον γαμπρό της στην αφετηρία ενός τοπικού αγώνα στον οποίο θα συμμετείχαν. «Ήταν η πρώτη φορά που είδα κάτι τέτοιο», είπε αργότερα, όταν την ρώτησαν πώς πρωτοβγήκε στο δρόμο. «Βλέποντας τους αθλητές να τερματίζουν στα αναπηρικά καροτσάκια, έπειτα τους πολύ γρήγορους δρομείς και μετά τους μέσους αθλητές που τρέχουν για να βελτιώσουν τον προσωπικό τους χρόνο και, κυρίως, για να χαρούν, είπα μέσα μου πως αυτό μπορώ κι εγώ να το κάνω. Κι έτσι άρχισα να τρέχω».
Δεν ήταν ποτέ κορίτσι των σπορ. Ήταν, μάλλον, κορίτσι του σπιτιού και του καναπέ. Στην εποχή της, τα κορίτσια δεν έκαναν αθλητισμό μαζικά. Κάποια γυμναστική ή χορό ή χούλα-χουπ, το περισσότερο. Δεν είχαν ούτε ιδιαίτερο κίνητρο, ούτε παρέα για να τις βγάλει στο δρόμο. Έτσι η συνήθης οδός ήταν η αποχή μέχρι σκουριάσματος. Αυτή ήταν και η δική της ζωή για χρόνια, μέχρι που μια τυχαία στιγμή, ή μάλλον η παρουσία της σε μια σκηνή συνηθισμένη για χιλιάδες δρομείς κάθε ηλικίας, τη γέμισε έμπνευση.
Ξεκίνησε να τρέχει αργά και πολύ συντηρητικά, σαν κάθε καινούργιο δρομέα. Και λίγο αργότερα άρχισε τους πρώτους αγώνες, από 200 μέτρα ως 10 χιλιόμετρα. Σχεδόν τριάντα χρόνια στο δρόμο, σταθερά, ανοδικά, με ρυθμό που μπορεί να παρακολουθεί τη φυσιολογία της ώριμης ηλικίας. Μα σταθερά εκεί, σταθερά στο δρόμο. Έτρεξε και ημιμαραθώνιους, μα τους εγκατέλειψε, καθώς όπως εξομολογήθηκε: «Μεγαλώνοντας, ξέρω καλύτερα τι μου ταιριάζει!».
Προπονήσεις, αγώνες και πολλές συμμετοχές, αφού της αρέσει να δοκιμάζει τα όριά της και να βεβαιώνεται πως ακόμα μπορεί. «Συνεχίζω να τρέχω και θα συνεχίσω, γιατί πρέπει να συνεχίσω. Αν αποφασίσω να σταματήσω, να κάνω ένα διάλειμμα, ξέρω πως θα είναι δύσκολο να ξαναρχίσω. Δεν είμαι γεννημένη αθλήτρια, το προσπαθώ. Και για να τα καταφέρω, πρέπει πρώτα να είμαι παρούσα».
Δεν φανταζόταν ποτέ πως η ενασχόλησή της με το τρέξιμο θα την έκανε γνωστή και αντικείμενο ευρύτερου ενδιαφέροντος. Μα ελπίζει πως η δική της ιστορία θα βγάλει περισσότερους συνομήλικούς της στο δρόμο.
Η ιστορία της, μια από πολλές, είναι η απάντηση στο απαίσιο «στην ηλικία μου», που ακούω συχνά και, δυστυχώς, κάποτε λέω κι εγώ. Ναι, μεγαλώνοντας έχουμε έγνοιες πρόσθετες, από φυσική φθορά, συστολή, ματαιοδοξία ή αίσθηση καταλληλότητας. «Στην ηλικία μου», κι εγώ προσέχω το μήκος της φούστας μου, είμαι πιο διστακτική να εκθέσω τα γυμνά μου μπράτσα και σκέφτομαι πως ίσως πρέπει πια να κόψω τα μαλλιά μου ως τους ώμους, όπως λέει ο παλαιός κανόνας της μόδας. Μα στην ηλικία μου μπορώ επίσης να απολαμβάνω, να ζω, να τρέφω το σώμα και το νου με τα καλύτερα. Μπορώ να βγαίνω στο δρόμο, να αθλούμαι, να δοκιμάζω, να βελτιώνομαι, να αποτυγχάνω, να ξαναρχίζω. Κι όταν γνωρίζω ή διαβάζω για ανθρώπους που έκαναν τρόπο ζωής αυτήν τη στάση ως τα μεγάλα τους χρόνια, κλείνω το μάτι και χαμογελώ. Όπως έκανα λίγο πριν στο ηλικιωμένο ζευγάρι που έτρεχε αργά και κάπως διστακτικά στον περιφερειακό του Λυκαβηττού όταν επέστρεφα από την κυριακάτικη προπόνηση.
