Η πρώτη μου φορά στο Ράλλυ Ακρόπολις!

Επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις μετά από 8 χρόνια, και ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να ζήσω το πρώτο μου ράλι.

Δεν είμαι από τους φανατικούς του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά, από όλα τα είδη, το WRC είναι αυτό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον περισσότερο και το παρακολουθούσα περιστασιακά είτε από τα social media είτε από την τηλεόραση, όποτε το πετύχαινα, έχοντας φτάσει σε ένα επίπεδο να γνωρίζω τους πρωτοκλασάτους οδηγούς. Το ίδιο ισχύει και για την παρέα μου, έτσι μόλις μάθαμε για την επιστροφή του Ράλλυ Ακρόπολις αμέσως «ψηθήκαμε» να πάμε να το ζήσουμε από κοντά, βλέποντάς το επίσης και σαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκδρομή.

Η αρχική σκέψη να ξεκινήσουμε 4 το πρωί από Αθήνα, για να παρακολουθήσουμε την ειδική διαδρομή στην Παύλιανη που άρχιζε στις 8.30, ευτυχώς δεν προχώρησε… Επιλέξαμε να πάμε στην Ειδική Διαδρομή Βωξίτες στις 11.30, λίγο πάνω από την Άμφισσα, οπότε ξεκινήσαμε κατά τις 7 το πρωί. Με την πρώτη στάση στην Άμφισσα μπήκαμε αμέσως στο κλίμα, αφού η πόλη είχε γεμίσει από κόσμο που είχε φτάσει για να παρακολουθήσει τον αγώνα.

Η προσμονή του κόσμου ήταν μεγάλη και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή που προσεγγίσαμε τη διαδρομή και αντικρίσαμε το πλήθος των παρκαρισμένων αυτοκινήτων εκατέρωθεν στις άκρες του δρόμου. Αφήσαμε το αμάξι και ξεκινήσαμε να περπατάμε στην ανηφόρα κάτω από τον ήλιο, που ζέσταινε σταδιακά ολοένα και περισσότερο. Φτάσαμε στην Ειδική και αρχίσαμε να περπατάμε ανάμεσα σε ένα πολύχρωμο πλήθος, αναζητώντας ένα καλό σποτ σε στροφή. Στο μεταξύ, σε όλο το μήκος της διαδρομής έβλεπες κόσμο, άλλοι πιο οργανωμένοι με καρεκλάκια και ψυγειάκια, άλλοι πιο χύμα... Είχαμε εφοδιαστεί με διάφορα σνακ τα οποία αργότερα φάνηκαν απολύτως απαραίτητα, εφόσον σκοπεύαμε να παρακολουθήσουμε παραπάνω από μία διαδρομές. Οι πρώτες στροφές ήταν γεμάτες από πάρα πολύ κόσμο, δεν χώραγες ούτε όρθιος… Όπως ήταν λογικό, περπατήσαμε ακόμα περισσότερο, μέχρι που βρήκαμε ένα ασφαλές σημείο με δύο συνεχόμενες στροφές, που υποσχόταν πολλή σκόνη, και περιμέναμε να ξεκινήσει ο αγώνας. 

Η πρώτη «επαφή»
Η ώρα έχει φτάσει και το πρώτο αυτοκίνητο πλησιάζει. Στα πρώτα αμάξια είχαμε πει να μην τραβήξουμε βίντεο ή φωτογραφίες για να το απολαύσουμε. Ο ήχος του αυτοκινήτου που πλησιάζει με ταχύτητα, και η προσμονή να το δεις να σκάει μύτη από στροφή, σου προκαλούν ανατριχίλα. Δυο δευτερόλεπτα υπόθεση μέχρι να εξαφανιστεί, αρκετά για να σε κάνουν να ανυπομονείς για το επόμενο. Οι μπλούζες λόγω ζέστης είχαν βγει και είχαν γίνει μαντήλια από πολλούς για να προστατευτούν από τη σκόνη που άφηναν  τα αμάξια. Κάτι που δεν αποτελούσε πρόβλημα για τους πιο έμπειρους οι οποίοι προσμονούσαν αυτή τη σκόνη για χρόνια από ό,τι έλεγαν συζητώντας μεταξύ τους! 

Προκειμένου να προλάβουμε την επόμενη Ειδική Διαδρομή στη Παύλιανη, ξεκινήσαμε νωρίτερα την επιστροφή προς το αμάξι μέσα από αυτοσχέδια μονοπάτια, καθότι δεν έπρεπε για λόγους ασφάλειας να κινούμαστε εκεί που πέρναγαν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Η κατάβαση ανάμεσα σε σχίνα, πουρνάρια και κοτρόνες, πιστέψτε με, δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο. Έπαιρνες όμως κουράγιο βλέποντας ότι δεν ήσουν μόνος σε αυτό το εγχείρημα, μια και δεκάδες άλλοι θεατές έκαναν το ίδιο. Μου άρεσε η αλληλεγγύη που υπάρχει τελικά στα ράλι, που όλοι προειδοποιούσαν όταν ερχόταν αυτοκίνητο, ή μας φώναζαν «από εδώ περνάει» όταν στην εξαντλητική κατάβαση στα πουρνάρια απελπιζόμασταν ότι δεν θα βρούμε πέρασμα και πιθανόν να αναγκαστούμε να γυρίσουμε πίσω. Τότε ήταν και η στιγμή που σκέφτηκα πόσο χρήσιμα θα ήταν τα ορειβατικά μου παπούτσια…
Μετά από μία περίπου ώρα προσεγγίσαμε την Ε.Δ. Παύλιανη. Ο κόσμος στις προσβάσεις των θεατών χαοτικά πολύς, το ίδιο τα για χιλιόμετρα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των θεατών.

Ο καιρός άρχισε να κρυώνει και η διαδρομή μέχρι το σημείο παρακολούθησης στην Παύλιανη –το μοναδικό σημείο «Πυρά Ηρακλέους», όπως έμαθα– ήταν δύσκολη και απαιτητική για να την ανέβεις με τα πόδια. Ο κόσμος δεν φάνηκε να πτοείται, βέβαια, αφού ακόμα και οικογένειες με καρότσια και παιδιά ανηφόριζαν προς τη διαδρομή για να απολαύσουν το θέαμα. Το τοπίο στο τέλος, αλλά και σε όλη τη διάρκεια, σε ανταμείβει και με το παραπάνω, με τα αμέτρητα έλατα και την απέραντη θέα. Μόλις φτάσαμε, ήταν πραγματικά σαν να ήσουν σε βιντεοπαιχνίδι και να άλλαξες πίστα. Από το ξερό καλοκαιρινό τοπίο στους Βωξίτες μεταφερθήκαμε στο πιο χειμερινό και ορεινό τοπίο της Παύλιανης, με τα έλατα και την πανοραμική θέα. Ήταν και η διαδρομή που απόλαυσα περισσότερο, αφού ήταν πιο άνετη για να κάτσεις, είχες καλύτερη, αμφιθεατρική και μεγαλύτερη οπτική και τα βουνά τριγύρω δυνάμωναν τον βρυχηθμό των αυτοκινήτων που πλησίαζαν μέσα από έναν σπάνιο αντίλαλο. Οι δε λόφοι τριγύρω γεμάτοι κόσμο, λες και έβλεπες κερκίδες στη φύση!

Επιμύθιο
Το εντυπωσιακό είναι πως επειδή έχεις δει βίντεο νομίζεις πως ξέρεις τι περιμένεις να αντικρίσεις, αλλά όταν έρχεται η στιγμή που ακούς το αυτοκίνητο και μετά το βλέπεις να εξαφανίζεται, καταλαβαίνεις πως η εμπειρία από κοντά δεν συγκρίνεται. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η δύσκολη πρόσβαση προς τις Ειδικές Διαδρομές. 

Συνειδητοποίησα επίσης ότι το ράλι είναι extreme sport όχι μόνο για τον οδηγό αλλά και για τον θεατή, αφού συνδυάζει πεζοπορία, σκόνη, αρκετές μετακινήσεις και ενίοτε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που δεν χρειάζεται να είσαι φανατικός οπαδός για να τη ζήσεις, αφού αρκεί να σου αρέσουν απλά οι εκδρομές. Αλλά, όταν τη ζήσεις, σίγουρα θα περιμένεις την επόμενη φορά.