Oι σκηνές σεξ σε ταινίες έχουν υπάρξει ως επί των πλείστων συγκεκαλυμμένες και συντηρητικές. Αυτές που έλαβαν μέρος σε αυτοκίνητο είναι ακόμα λιγότερες. Με εξαίρεση τον «Τιτανικό» και τη σκηνή όπου η Ρόουζ ακουμπάει το χέρι της στο υγρό παράθυρο αφήνοντάς το να γλιστρήσει, δεν μπορούσα να σκεφτώ καμία άλλη που να είδα πρόσφατα. Έσπευσα, λοιπόν, να ψάξω λίστες. Αρχικά εξεπλάγην όταν είδα ότι οι περισσότερες αναφερόμενες ήταν από ταινίες της δεκαετίας του ’80 και του ’90, πολλές από αυτές «κακές», κατά τα λεγόμενα των αρθρογράφων, που φάνηκε να σώθηκαν έστω και λίγο από την ερωτική σκηνή τους.
Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή. Τι σκοπό εξυπηρετεί μια ερωτική σκηνή σε μια ταινία και δη στο αυτοκίνητο; Καταρχάς εξαρτάται από το ύφος της ταινίας, το είδος της, τον ρυθμό και την «ευφυΐα» της. Οι δύο πιο σεξουαλικά πιπεράτες ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό είναι και οι δύο ισπανικές: «Y tu mama también» και «Sexy Lucia». Στην πρώτη υπάρχει και μια ερωτική σκηνή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, η οποία είναι περισσότερο ρεαλιστική παρά διεγερτική. Άγαρμπες κινήσεις στην προσπάθεια αφαίρεσης ρούχων, άβολες στάσεις λόγω περιορισμένου χώρου, βιασύνη λόγω φόβου έκθεσης. Αυτό δεν είναι το σεξ στο αυτοκίνητο; Είτε μια ύστατη λύση ανάγκης, είτε βιασύνης υποκινούμενη από λύσσα και ανυπομονησία. Γνωρίζεις ότι δεν θα κάνεις το καλύτερο σεξ της ζωής σου στο αμάξι, υπάρχει όμως μια διαστροφή στην επιθυμία να προσπαθήσεις.
Υπάρχουν πολλές παράμετροι που πρέπει να λάβεις υπόψη, είτε ετοιμάζεσαι να το επιχειρήσεις είτε να γράψεις μια σκηνή για το σενάριο. Κάποιες παράμετροι είναι ίδιες και άλλες διαφέρουν. Πώς θα βγάλεις τα ρούχα, θα ’σαι στο μπροστά ή στο πίσω κάθισμα, θα το κάνεις εν κινήσει, θα ’χει κοντά κόσμο, τα παράθυρα θα είναι κλειστά ή ανοιχτά, μουσική θα βάλεις ώστε να καλύψεις τους ζωώδεις ήχους προετοιμασίας ή θα απολαύσεις την ωμότητά τους;
Η λίστα στην οποία κατέληξα, αφού παρακολούθησα δεκάδες σε χαμηλή ένταση, είχαν μόνο έναν κοινό παρανομαστή. Έβγαζαν κάτι αυθεντικό, ακόμα και μέσα από την υπερβολή τους: ένα κομμάτι διαλόγου –«τελείωσες εσύ;»– («Crash», 1996), μια επικίνδυνη τρέλα που πολλοί θα θέλαμε να κάνουμε αλλά ελάχιστοι θα τολμούσαμε («The Chase», 1994), μια ξέγνοιαστη καλοκαιρινή βραδιά στα νιάτα μας που θεωρούσαμε κουλ («Havoc», 2005), μια πλάκα που όλοι έχουμε σκεφτεί να επιχειρήσουμε («The Sweetest Thing», 2002), ένα παρορμητικό δεκάλεπτο που όλοι μετανιώσαμε –ή, ακόμα χειρότερα, προσποιούμαστε ότι μετανιώσαμε– («Revolutionary Road», 2008), μια τέλεια ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε θετικά τα ακραία καιρικά φαινόμενα που προστάτεψαν την επιθυμία μας – όλα επιτρέπονται σε καταρρακτώδη βροχή («How Much Do you Love me», 2005).
Η αποδόμηση μιας κινηματογραφικής σκηνής παρομοιάζει αυτή μιας ανάμνησης: τι σκοπό είχε, τι συναισθήματα προκάλεσε, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας, ή απλά μια filler σκηνή που καλύπτει ένα χρονικό κενό και, τέλος, τι μας αποκαλύπτει για τους εμπλεκόμενους; Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον σε μια ερωτική σκηνή στο αυτοκίνητο, είτε αυτή είναι πραγματική είτε κινηματογραφική, είναι η φαινομενική απλότητά της. Οι περιορισμοί είναι τέτοιοι που σαν πρώτη σκέψη φαντάζει σχεδόν ανιαρό. Φέρει ταυτότητα το αυτοκίνητο; Το αποκαλούμε δικό μας, αλλά τι ρόλο έχει την ώρα εκείνη; Κουβαλάει αναμνήσεις όπως ένα σπίτι ή ένα έπιπλο, ή παραμένει αέναα ουδέτερο λόγω της αεικίνητης φύσης του;
Πάμε, όμως, πάλι πίσω. Εσάς ποια σας έχει μείνει και γιατί; Συγκρίνατε το τι βλέπατε με μια δική σας εμπειρία; Δοκιμάσατε ποτέ κάτι που είδατε σε κάποια ταινία; Ζηλέψατε, βαρεθήκατε, ή απλά το παρακάμψατε ως κλισέ; Και τι δεν είναι κλισέ πια; Δηλώνουμε συνεχώς πως τα έχουμε δει όλα. Ζώντας λοιπόν στην εποχή της υπερπληροφόρησης, τι μπορεί να μας συγκινήσει;
Ένα άδειο πάρκινγκ, ένας ξάστερος ουρανός, ένα μπουκάλι ουίσκι, δυο μικρά γυάλινα ποτήρια, ένας γύρος «αλήθεια ή θάρρος», ένα δροσερό αεράκι να παίρνει τον καπνό δύο τσιγάρων, και ένα αυτοκίνητο. Σκηνή 1η.
22°
