Ένα σκοτεινό δωμάτιο, ένα κλειστό παράθυρο, ένα ανοιχτό βιβλίο. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο αισθήσεις για να διαβάσουμε, τις ίδιες έχουμε ανάγκη και για να οδηγήσουμε. Την όραση και την αφή. Κάθε φορά που ανοίγουμε ένα βιβλίο μπαίνουμε σε έναν κόσμο άλλο από τον δικό μας. Κάθε φορά που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο «εγκλωβιζόμαστε» σε μια μικρογραφία του δικού μας.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο στοιχείο, κάτι που χάνουμε και στα δύο: την αίσθηση του χρόνου. Διαστρεβλώνεται αλλόκοτα, καθότι ή τον αγνοούμε ή τον ξεγελάμε. Είτε τον παγώνουμε, εισαχθείς στο παράλληλο αυτό σύμπαν, είτε τον μειώνουμε, ταξιδεύοντας πιο γρήγορα απ’ ό,τι το σώμα μας θα μας επέτρεπε ποτέ. Κι όμως, τον χρόνο δεν μπορούμε ούτε να τον ακούσουμε ούτε να τον αγγίξουμε. Καμία από τις αισθήσεις μας δεν βοήθησε ποτέ να ημερεύσουμε την αέναη αυτή ορμή του φαινομενικά μεγαλύτερού μας εχθρού.
Διάβασα κάποτε ότι η όσφρηση είναι η αίσθηση που συσχετίζεται περισσότερο με την ανάμνηση, και τι είναι μια ανάμνηση αν όχι ένα ψήγμα χρόνου παγωμένο στον σκληρό δίσκο του μυαλού; Μεταμορφωμένο και αυτό, λουσμένο κρυφές επιθυμίες και μικρά, αθώα, εξιδανικευμένα ψέματα που ντύνουν υποκειμενικές αλήθειες. Γυρνάμε σελίδες και αλλάζουμε ταχύτητες για να πάμε παρακάτω. Όταν κλείσει όμως το εξώφυλλο και κλειδώσει η πόρτα του οδηγού βρισκόμαστε και πάλι στο σύμπαν που κατοικούμε, χωρίς επιλογή.
Μια διαδρομή ισούται με μια ιστορία. Εισάγουμε αισθήσεις για να την κάνουμε πιο γεμάτη: καπνίζουμε, τρώμε, πίνουμε, ακούμε μουσική, για να εμπλουτίσουμε κάτι υπάρχον που είτε χρειαστήκαμε, είτε επιλέξαμε. Το κλειστό παράθυρο απομονώνει ήχους, μυρωδιές, και άλλες ζωές που μπορεί να διαταράξουν τη δική μας. Και αν εντέλει αυτό αποζητάμε; Εάν τελικά το βιβλίο μάς χτυπάει τα καμπανάκια που είχαμε εμείς κατασιγάσει; Εάν βίαια αφαιρέσαμε το γλωσσίδι ένα βράδυ και το πετάξαμε από το παράθυρο την ώρα που παίρναμε τη στροφή με μόνο ένα χέρι στο τιμόνι;
Το σκοτεινό δωμάτιο όμως; Δεν ταιριάζει σε καμία μεταφορά, σε καμία ιστορία. Τι μπορεί κανείς να κάνει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο; Μπορεί να υπάρξει χωρίς χρόνο, χωρίς τα ερεθίσματα που τον χρίζουν γραμμικό. Διαβάζουμε και οδηγούμε για να βρεθούμε αλλού, όντας ακίνητοι, δεμένοι σε μια θέση υπερβολικά οικεία, σχεδόν έωλη. Τι μας κρατά από το να δραπετεύσουμε μέσα στην πραγματικότητα αντί από αυτή; Για αρχή, ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς καθρέφτες, χωρίς αισθητήριες αφυπνίσεις, χωρίς αντανακλάσεις, χωρίς παφλασμούς κρίσης. Παραμένουμε σκοτεινοί για να μη φωτιστούν τα σημεία που κρύβουμε ερμητικά. Ράβουμε σκούρες κουρτίνες με ένα ύφασμα τραχύ, με μια βελόνα ατσάλινη, για να αφανίσουμε τις σκιές, γιατί ακόμα και αυτές φέρουν τη μορφή μας. Ακόμα και αυτές ηχούν αλήθειες στο θρόισμά τους.
Το βιβλίο και το αυτοκίνητο είναι σχεδόν ερωτικά και εκ διαμέτρου αντίθετα. Το ένα προσφέρει σιγή, το άλλο βρυχηθμό. Το ένα αδράνεια, το άλλο κίνηση. Το ένα παιχνίδι, το άλλο οργασμό. Το ένα γνώση, το άλλο εμπειρία. Δεν υπάρχουν λάθη, υπάρχουν λάθος επιλογές. Δεν υπάρχουν εμπόδια, υπάρχει η άρνηση για εύρεση εναλλακτικής διαδρομής. Δεν υπάρχει ατυχία, υπάρχει μόνο δειλία. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Δεν υπάρχει καθρέφτης που να αγνοεί το ποιοι είμαστε επειδή εκλιπαρούμε να δούμε το ποιοί θα θέλαμε να είμαστε.
Ένα ταξίδι εσωστρεφές με μόνο προορισμό μια υπαρξιακή δύνη. Πρέπει να μεταμορφώσουμε το βιβλίο σε έμπνευση, το παράθυρο σε τρόπο διαφυγής, το σκοτάδι σε σύμμαχο, και να βγούμε σιωπηλά από το δωμάτιο αυτό. Με όλα αυτά τα σύμπαντα μέσα στις τσέπες μας, πρέπει να επιβιβαστούμε στην ίσως μοναδική συνθήκη της ζωής μας όπου ελέγχουμε απόλυτα το γκάζι και το φρένο, και άλλες φορές να τρέξουμε, άλλες απλά να ολισθήσουμε με χάρη προς οτιδήποτε δημιουργεί και όχι ποδοπατά, προς ό,τι προτρέπει και όχι αμέτοχα απαγορεύει, προς ό,τι αντανακλά και όχι επισκιάζει.
Το δωμάτιο θα είναι πάντα εδώ, θα είναι πάντα άδειο, θα είναι πάντα εμείς. Θα γεμίζει με ό,τι φέρουμε, με ό,τι κουβαλάμε, με ό,τι κρύβουμε, με ό,τι είμαστε.
