Δεν μπορεί το Παρίσι να διδάσκει την ευζωία. Πρέπει να τιμωρηθεί. Πώς ονόμασαν την πρωτεύουσα της Γαλλίας οι ατελείς σπονδυλωτοί οργανισμοί; «Πρωτεύουσα της διαφθοράς» έ…
Μισητές της χαράς, ανήθικοι ηθικοπλάστες, ισλαμικά φασιστοειδή. Αυτό είναι το περίβλημα των νέο-θρησκευτικών δολοφόνων.
Είναι λογικό. Για να αποδεχθεί κάποιος το Παρίσι, θα πρέπει να κατανοήσει τον τρόπο ζωής των Σιμόν Ντε Μπουβουάρ, Ζωρζ Μπατάιγ, Εμίλ Ζολά, Εντουάρ Μανέ, Ντονασιέν ντε Σαντ, Αλμπέρ Καμύ, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Εντγκάρ Ντεγκά, και πολλών, πάρα πολλών άλλων.
Δεν είναι εύκολο. Έπρεπε να χτυπηθεί η πόλη που δοξάζει την ελευθεριότητα της προσωπικότητας του ατόμου. Το Παρίσι έγινε για δεύτερη φορά, μέσα σε ένα χρόνο, στόχος των αιμοσταγών μισθοφόρων του αίματος και τώρα, στην επιστολή τους για την ανάληψη της «ευθύνης» για το μακελειό της Παρασκευής 13/11, αποκάλυψαν και το συμπλεγματικό της απόφασής τους.
Μίσος. Σκέτο μίσος. Να σκοτώσω κάποιον που περνάει καλά. Να σκοτώσω αυτόν που διασκεδάζει βλέποντας ποδόσφαιρο, να σκοτώσω αυτόν που περνάει καλά πίνοντας καφέ με την παρέα του, να σκοτώσω αυτόν που διασκεδάζει στη συναυλία. Να σκοτώσω, να σκοτώσω, να σκοτώσω. Να μην υπάρχει χαρά. Αφού στην ζωή μου δεν κατάφερα να χαρώ, αφού δεν στάθηκα ικανός να απολαύσω το δώρο της ζωής, τότε θα σκοτώσω όσους την απολαμβάνουν.
Και στην αρχή έγινα φανατικός. Δεν στάθηκε αρκετό να με προσέξετε; Έ, τότε θα κάνω ακόμα πιο αποτρόπαια πράγματα: θα αποκεφαλίζω μπροστά στις κάμερες, θα ανατινάζω πολιτιστικά κληροδοτήματα αιώνων, θα βιάζω, θα απαγορεύω τον κόσμο να πηγαίνει στις παραλίες, θα απαγορεύω την χαρά γενικώς. Γιατί μέσα από όλα αυτά, υπάρχει μία νέα πιθανότητα να με προσέξετε. Και υποκριτικά, μακριά από τα βλέμματά σας, θα απολαμβάνω όσα διώκω. Φθηνά αποκαΐδια σκοτεινών ψυχών.
Μαύρες καρδιές, ταλαιπωρημένες, παραπλανημένες, έρμαια του μίσους. Κινούμενη ανθρώπινη τραγωδία οι ανερμάτιστες υπάρξεις τους. Ατελείς σπονδυλωτοί οργανισμοί. Ούτε καν άνθρωποι. Φέρουν τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, αλλά όχι. Δεν είναι άνθρωποι. Είναι θλιβερά παράσιτα της ζωής που δεν χάρηκαν ποτέ. Ετεροχαρείς. Ο ορισμός του ετεροχαρούς. Να χαίρεται με την λύπη του άλλου. Αποτυχημένοι της ζωής. Με τρελό μίσος για τους εαυτούς τους. Που δεν κατάφεραν να γίνουν ότι θα ήθελαν. Που τα όνειρά τους δεν υπήρξαν ποτέ. Γιατί δεν μπορούν καν να ονειρευτούν. Κι αφού απέτυχαν σε όλα, αναζήτησαν το άκρο των άκρων. Για να τους προσέξει κάποιος.
Φθηνοί δολοφόνοι όσων ζηλεύουν είναι. Και μέσα από το μίσος και το αίμα, αισθάνονται μερικά γραμμάρια αυτοεπιβεβαίωσης. Δυστυχώς τους ακολουθούν και άλλα σπονδυλωτά, έρμαια αλύτρωτων φανατισμών. Μακρινοί συγγενείς όσων αναζητούσαν περισσότερο ρύζι σκαρφαλώνοντας στα τείχη της Κωνσταντινούπολης την άνοιξη του 1453. Τους «κατανοώ»... Δεν άντεξαν ποτέ την ομορφιά της ζωής! Όπως λ.χ. δεν θα άντεχαν και την ομορφιά της εικονιζόμενης Τζέην Μπίρκιν, που επέλεξε να γίνει Παριζιάνικη μούσα στο πλευρό του Σερζ Γκενσμπούργκ.
18°
