Καημό το έχω. Μεγάλο μιλάμε όμως. Να βρεθεί μια μέρα ένας Έλληνας οραματιστής. Που να είναι κιόλας σε κυβερνητικό πόστο. Και να έχει αναλάβει μετά από εκλογές. Να είναι φρέσκος, με ιδέες. Και εκεί που δεν το περιμένει κανένας μας, εκεί που θα έχουμε κουραστεί και οι λίγοι εναπομείναντες να ελπίζουμε ότι κάποιος θα ξεπεράσει την ειδοποιό αδράνεια, να μας εκπλήξει.
Έναν οραματιστή ζητάω, που να πιστέψει στο αυτονόητο. Που να πιστέψει κι εκείνος ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, είναι το απλό. Γι' αυτό και για δεκαετίες, δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Και τη φορτώνουμε με ψέματα, γιατί έχουμε γίνει ρηχοί, γιατί βολευόμαστε, γιατί ενώ νέες γενιές έρχονται στα πράγματα, εντούτοις, το μόνο που κληρονομούν από την παλαιά τάξη, είναι η τέχνη της επιβίωσης στη βαρεμάρα.
Και δεν πιστεύουμε στις δυνατότητές μας, θεωρούμε ανυπέρβλητα δύσκολο το να ξεκολλήσουμε από τη μετριότητα.
Έναν οραματιστή ζητάω, να τον συναντήσω, να βγούμε να μιλήσουμε, να τον κεράσω καφέ. Να βοηθήσει η καλή μουσική και η καφεΐνη, για να γίνει κουβέντα παραγωγική.
Να του πω πόσα στην Ελλάδα θα μπορούσαν να γίνουν. Από βιομηχανικές επενδύσεις, μέχρι και στρατηγικής σημασίας εσωτερικές επενδύσεις σε παροχή υπηρεσιών.
Να του πω ότι κι εγώ, μετά από τόσα χρόνια, έχω βαρεθεί να βλέπω «ανύπαρκτες στο χάρτη χώρες», να έχουν αλλάξει την οικονομική πορεία τους, μόνο και μόνο γιατί πίστεψαν στο όνειρο. Και άλλα πολλά…
Να του πω, ότι χώρες νέες, νεοσύστατες δημοκρατίες που αποσχίστηκαν μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», άλλαξαν την καθημερινότητάς τους, γιατί προκάλεσαν και έφεραν επενδύσεις.
Να του μιλήσω για τη χώρα μας. Να του πω πως είχε βιομηχανίες και πως έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι της να τις διώξει. Για την επιδοτούμενη αποβιομηχάνιση της χώρας μας που άρχισε τη δεκαετία του ‘80. Για την εξίσωση προς τα κάτω σε όλα. Για το εργοστάσιο της Pirelli, που έδιωξαν οι εργατοπατέρες και πήγε στην Τουρκία, στο οποίο τα τελευταία χρόνια έγιναν επενδύσεις που ξεπερνάνε τα 5 δις ευρώ και που δίνει δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους. Για το εργοστάσιο της Nissan στο Βόλο, το αντίστοιχο της Opel στη Βοιωτία, που αμφότερα έκλεισαν, για την πίστα-αυτοκινητοδρόμιο, την ευκαιρία της οποίας απωλέσαμε λόγω ιδεοληψίας και μετριότητας στο εύρος σκέψης, αλλά να του μιλήσω και για ένα άλλο μεγάλο όραμα, που εύκολα η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα!
Να, θα του πω για τη σκέψη μου σχετικά με την ιατρική και τη σχέση της με τις Ελληνικές λέξεις, που αποτελούν θεμελιώδες κεφάλαιο ιατρικών όρων στην παγκόσμια ιατρική…
Θα του έλεγα, ότι ονειρεύτηκα, πως στην πατρίδα του Ιπποκράτη την Κω, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο, μία Ιατρική Σχολή, η καλύτερη στον κόσμο. Όπου θα δίδασκαν οι καλύτεροι, οι πιο ζηλευτοί στο είδος τους. Ότι θα ήταν η καλύτερη ιατρική σχολή στον πλανήτη. Που θα έρχονταν καθηγητές επισκέπτες από όλο τον κόσμο, όπως και φοιτητές, για να φοιτήσουν στο «ιατρικό Harvard» της γης. Και τα δίδακτρα που θα πλήρωναν, δεν θα έφταναν μόνο για να μεγαλουργήσει η σχολή, αλλά θα ήταν μοχλός οικονομικής ευμάρειας των Δωδεκανήσων.
Θα του έλεγα, ότι πριν λίγα χρόνια, συγκεκριμένα το 2013, βρέθηκε στη χώρα μας – για την απονομή των βραβείων Autobest, ο John Fleming, αντιπρόεδρος της Ford Motor Company. Και στην εκδήλωση, ο Έλληνας υπουργός Μεταφορών (σ.σ. Χατζηδάκης), αντί να του προτείνει συνάντηση, για να μιλήσουν για την πιθανότητα εξεύρεσης κοινού λόγου για την κατασκευή εργοστασίου της Ford στην Ελλάδα, αναλώθηκε στη δημόσια τοποθέτησή του για να αναγγείλει από βήματος το κομματικό πρόγραμμα.
Να του πω, ότι ποτέ, καμία κυβέρνηση δεν ζήτησε ραντεβού από κανένα θεσμικό παράγοντα βαριάς βιομηχανίας για πιθανή επένδυση στην Ελλάδα.
Γιατί σε μία χώρα με καπιταλισμό σοβιετικού τύπου, το κέρδος ήταν σχεδόν ποινικοποιημένη έννοια αφ’ ενός και αφ’ ετέρου, οι χαρτογιακάδες των υπουργείων, είχαν «ταβάνι» ικανοτήτων, που δύσκολα ξεπερνούσε το κάτω μέρος των μαονένιων γραφείων τους…
Αχ, θα παράγγελνα και δεύτερο καφέ, για να του πω για τη θρυλούμενη πέραν της εικοσαετίας κατασκευή πίστας-αυτοκινητοδρομίου.
Που ο supremo της Formula 1, ο πολύς Bernie Ecclestone, ήρθε στην Αθήνα και πέταξε με ελικόπτερο πάνω από το Ελληνικό, πήγε στο αεροδρόμιο και είδε την Ακρόπολη από ψηλά. Και είπε στους τότε κυβερνητικούς παράγοντες, κάπου εκεί κοντά στο 2005 - 6 «φτιάξτε πίστα στο Ελληνικό, φτιάξτε και χώρο πράσινου, δώστε και τμήμα στην οικοδομική εκμετάλλευση και εγώ θα σας δώσω αγώνα Formula 1. Έχετε το τέλειο πακέτο. Θάλασσα, ιστορία, και καλό κλίμα. Θα φτιάξετε μαρίνες, θα φέρω εδώ όλο το τζετ σετ της γης, και μετά θα φεύγουν για να κάνουν διακοπές στα νησιά σας». Για να εισπράξει την απάντηση του τότε αρμόδιου υπουργού (σ.σ. Σουφλιάς) ότι «όσο είμαι εγώ υπουργός, πίστα στο Ελληνικό δεν γίνεται». Και το Ελληνικό ρημάζει μέχρι σήμερα.
Έναν οραματιστή ζητάω, να τον συναντήσω, να βγούμε να μιλήσουμε, να τον κεράσω καφέ.
Και να με πείσει για τις προθέσεις του. Και να του πω ότι θέλω να γίνω ο πρώτος του εθελοντής στο botox αισιοδοξίας που θα χρειαστεί, για να κάνει πραγματικότητα το όραμά του…
19°
