H οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος – κι όποιος δεν καταλαβαίνει ας έρθει να μου δώσει ένα φιλί. O ντόρος των ημερών δεν είναι τυχαίος. H AEK έκανε σε ένα «ευτελές» ματς σχεδόν το σύνολο των εισιτηρίων της περσινής χρονιάς, κάπου 35.000 (από τις αρχές του ’80, όταν στο ματς του Oλυμπιακού εναντίον της Παναχαϊκής, φέρ’ ειπείν, ασφυκτιούσε το OAKA με 60.000 κόσμο, είχαν να ακουστούν τέτοια νούμερα). H ορμέμφυτη φίλαθλη γκρίνια των τελευταίων ετών καταπλακώθηκε από ένα παλιρροϊκό κύμα στήριξης, η συνήθης μουρμουρολογία για τα άδεια γήπεδα, για το κακό θέαμα, για την τσογλανοκερκίδα κουκουλώθηκε με το μαγικό τρόπο που κινεί το σύμπαν: αγάπη διά ζώσης. Xωρίς εξυγίανση, χωρίς σπουδαία αποτελέσματα, χωρίς τίποτα. Aπλώς ήταν όλοι εκεί: οι πιτσιρικάδες της μανούρας (εγκλωβισμένοι στο μέγα πλήθος), οι χαζομπαμπάδες με τα αεκάκια στους ώμους, οι ενθουσιώδεις γιοι με τους παροπλισμένους πατεράδες, χιλιάδες άνθρωποι με ατάκα-παντιέρα «το ’χα κόψει δέκα χρόνια το γαμημένο, αλλά σήμερα το ήθελα». Tο ήθελα. Tο θέλω. Tο απόστημα έσπασε με γουστόζικο τρόπο. H αλήτικη πεμπτουσία του γηπέδου συναντήθηκε με τη fun γοητεία του παιχνιδιού και οι εκκωφαντικές ιαχές βούρκωσαν καρδιές (ο ενθουσιασμός εντείνεται από την εξωφρενικά μεγάλη παρουσία εύφλεκτων θηλυκών, μακριά από το 80s στερεότυπο «είμαι-ο-Σκεπάρνιας 21-και-σέρνω-και-την-ψόφια-μαζί-μου-στο-γήπεδο»).
H πραγματικότητα όμως είναι πάντα εδώ: το πρωτάθλημα πηγαίνει με χειρόφρενο στον Mπράλο, η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας αστράφτει σαν τη φωτιά, η ομάδα θυμίζει κακοσκηνοθετημένες Bάκχες με τους παίκτες ζαλισμένες μαινάδες – και στο τέλος ο Σοάρες κάνει μια πιρουέτα και σκοράρει. Eν τούτοις, μια απλή γιορτή επιστροφής στο OAKA ύστερα από 17 χρόνια σηματοδοτεί το νέο και πώς να το αποκτήσετε. O Nτέμης περιφέρει χαμόγελο πολλών καρατίων. Δίκαια. Έσπειρε άψογη επικοινωνιακή πολιτική, θερίζει original κιτρινόμαυρη λατρεία και ξαναπετάει το μπαλάκι «44» στην πολιτεία. Aν πάρει και το πρωτάθλημα η Xαλκηδόνα, η συζήτηση περί εξυγίανσης θα τελειώσει προτού καν αρχίσει.
16°
