Πανδημία. Λέξη που μέχρι πέρσι είχε ακουστεί σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου ο πρωταγωνιστής καλείται να αντιμετωπίσει τα πάνδεινα για να βρει την μαγική θεραπεία ενώ παράλληλα προσπαθεί να προστατεύσει αυτούς που αγαπά. Δυστυχώς τους τελευταίους 10 περίπου μήνες, η λέξη αυτή έχει μπει με τρομερή φόρα στα περισσότερα αν όχι σε όλα τα σπίτια του κόσμου. Η νόσος COVID-19 ανέτρεψε όσα πιστεύαμε πως ξέραμε. Οικονομίες ανά τον κόσμο έκλεισαν η μία μετά την άλλη, συστήματα υγείας κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, αρχές διαχείρισης υγειονομικών κρίσεων βρέθηκαν σε αδιέξοδο. Κλειστείτε στα σπίτια σας. Προστατεύστε τους ανθρώπους που αγαπάτε. Περιμένετε μέχρι να βγει το εμβόλιο. Τέτοιες φράσεις διαπομπεύονται στα κανάλια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις συζητήσεις που οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους, όσοι από εμάς συζητούν μεταξύ τους ακόμα τέλος πάντων. Αναμφισβήτητα οι συνέπειες αυτής της πανδημίας, όπως την χαρακτήρισε ο Διεθνής Οργανισμός Υγείας (WHO), έχουν καταστήσει ζητούμενη ακόμα και την επιβίωση για πολλούς συνανθρώπους μας. Το αντίκτυπο της πανδημίας υπό οικονομικό και κοινωνικό πρίσμα είναι αδιαμφησβήτητα τεράστιο. Ανεξάρτητα από το γιατί, το πώς και το ποιος φταίει, η πραγματικότητα δυστυχώς σήμερα είναι αυτή. Πανδημία την άνοιξη, πανδημία το φθινόπωρο, πανδημία και τα Χριστούγεννα.
Χρόνος. Τόσο καιρό είχαμε τόσα πολλά πράγματα να κάνουμε και τόσο λίγο χρόνο για να τα κάνουμε. Να βγούμε για φαγητό, να δούμε μια ταινία, να βρεθούμε με φίλους μας, με κοντινούς μας ανθρώπους. Όλα αυτά ενώ παράλληλα προσπαθούσαμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας (εκπαίδευση-δουλεία κλπ), να γυμναζόμαστε 3-4 φορές την εβδομάδα και να διαβάζουμε και κάνα βιβλίο να ευαισθητοποιείται το πνεύμα και να ανοίγει και το μάτι. «Δεν έχω χρόνο» ήταν η φράση που τριγυρνούσε στο κεφάλι πολλών από εμάς. Τρέχαμε να προλάβουμε. Τρέχαμε να ικανοποιήσουμε όλες μας τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις προσδοκίες, τους πόθους. Και ποιος να μας αδικήσει; Ζούμε στην εποχή που ένα μήνυμα από Ελλάδα σε Αμερική φτάνει πιο γρήγορα από την pizza που παρήγγειλες από το ιταλικό στην γωνία. Ζούμε σε μια εποχή που το κύριο μέλημα όλων είναι η εξοικονόμηση χρόνου (άντε και το κέρδος). Μπράβο, εξοικονόμησες χρόνο, και τώρα τι;
Καραντίνα. Την λέξη αυτή άκουσα για πρώτη φορά (πέραν από τις ταινίες που προανέφερα) από την αδερφή μου: «Θα μας βάλουν σε καραντίνα Σέργιε, θα το δεις». «Πάει τρελάθηκε», έλεγα από μέσα μου. Εν τέλει είχε δίκιο. Ποιος να με κατηγορήσει όμως; Πώς να περιμένω ότι θα συμβεί ότι συνέβη; Άραγε πώς να το περίμενε ο οποιοσδήποτε; Να λοιπόν που ξαφνικά βρεθήκαμε σε καραντίνα. Στην αρχή η καραντίνα κυλούσε ομαλά. Για μένα τουλάχιστον, τα πράγματα έγιναν πιο απλά. Αν ήθελες να βγεις, πήγαινες στο πάρκο της γειτονίας, αν ήθελες να φας, μαγείρευες στο σπίτι ή παράγγελνες απέξω, αν ήθελες να εργαστείς, έμπαινες στο δωμάτιό σου και ξεκίναγες. Η καραντίνα νομίζω πως έκανε κάτι που κανένας ψυχολόγος, κανένας κοινωνικός φορέας και κανένας ψυχίατρος δεν θα μπορούσε να επιτύχει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Μας έμαθε (με το ζόρι φυσικά) πως δεν πειράζει να είσαι και μόνος που και που. Δεν πειράζει να μην είσαι πάντα περιτριγυρισμένος από την βαβούρα των φίλων, των συνεργατών, των ερωτικών σχέσεων. Δεν πειράζει να μην ανεβάζεις καθημερινά stories από ωραία φαγητά και μέρη. Δεν θα σε παρεξηγήσει κανείς, πίστεψέ με. Και να που για μια φορά βρεθήκαμε να έχουμε χρόνο. Χρόνο να διαβάσουμε, να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε. Είχαμε μάθει τόσο καιρό να μην σπαταλάμε χρόνο, να είμαστε πολυάσχολοι και ενεργητικοί για να πετύχουμε τους στόχους που μόνοι μας θέσαμε στους εαυτούς μας, που ξεχάσαμε να δουλέψουμε πάνω στο βασικότερο όλων.
Ψυχή. Μέσα στον ορθολογισμό που κυβερνά τον τρόπο σκέψης των περισσότερων από εμάς, ξεχάσαμε πως δεν είναι όλα αποτέλεσμα λογικών συνειρμών και σκέψεων. Ξεχάσαμε πως μερικές φορές το τι νιώθουμε και το τι πραγματικά θέλουμε, βρίσκεται βαθύτερα από το λογικό. Ξεχάσαμε πως είναι να περνά κάποιος πραγματικό χρόνο, ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό του. Ή μάλλον ποτέ δεν το μάθαμε. Δεν φταίμε εμείς για αυτό, ούτε οι γονείς μας, ούτε οι γονείς των γονιών μας. Αδιάφορο το ποιος φταίει. Εξάλλου, μέσα σε μία άντε δύο μέρες τον μήνα που περνούσαμε μόνοι μας στην προ Covid εποχή (π.C. θα το λέμε) τι να προλάβουμε να σκεφτούμε, πολλώ δε μάλλον να λύσουμε; «Και τι είναι ποιοτικός χρόνος;» θα σκέφτεσαι καθώς διαβάζεις αυτό εδώ το… ούτε που ξέρω τι θεωρείται, ας το βαφτίσουμε μια αλυσίδα πρόχειρων σκέψεων. Δεν νομίζω πως υπάρχει μια ίδια απάντηση για όλους. Ο καθένας εκλαμβάνει διαφορετικά τι είναι ποιοτικό και τι όχι. Η ποιότητα καθαυτή σαν έννοια είναι πλήρως υποκειμενική. Για μένα μπορεί να είναι να γράφω αυτές τις αηδίες, για εσένα να τις διαβάζεις, για έναν άλλο μπορεί να είναι να μαγειρεύει, για έναν άλλο να ακούει μουσική, για έναν άλλο να παίζει στον υπολογιστή, και για έναν άλλο να διαβάζει το αγαπημένο του comic. Ο καθένας από εμάς διαφέρει από τον διπλανό του. Και καλά κάνει. Όλοι μας όμως έχουμε ένα κοινό στοιχείο.
Δαίμονες. Όλοι μας έχουμε μια ανάμνηση, μια κατάσταση, μια σχέση, κάτι που μας βασανίζει. Λυπάμαι που χαλάω το mood αλλά είναι αλήθεια. Είτε είναι μια φιλία που έληξε άδοξα, είτε είναι μια ερωτική προδοσία, είτε είναι θρήνος για έναν αγαπημένο που δεν είναι πια μαζί μας. Είτε είσαι 8 ετών, είτε είσαι 88, κάτι εκεί βαθιά μέσα σου σε βασανίζει. Μπορεί να μην είναι έντονο ή μπορεί και να είναι, να το ξέρεις ή να μην το ξέρεις. Όπως και να έχει, υπάρχει. Το ξέρω…και νομίζω το ξέρεις και εσύ. Και όσο το αφήνεις να υπάρχει, τόσο θα σε βαραίνει…τόσο θα σε «δαιμονίζει». Και πως περιμένεις να επιτύχεις τους στόχους σου, τα όνειρα, τις επιθυμίες σου όταν στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει κάτι να σου δημιουργεί στενοχώρια, ανασφάλειες, άγχος, ακόμα και θυμό.
Ευχή. Κάπου εδώ έρχονται και τα καλά νέα (αν συνεχίζεις να διαβάζεις αυτό το... πώς το είπαμε;). Ο καθένας μας είπαμε πως έχει τις δικές του παραδοχές σχετικά με το τι είναι ποιοτικό και τι όχι. Μάλιστα. Ο καθένας επίσης έχει τα δικά του βάρη, τους δικούς του δαίμονες. Ωραία. Σε περίπτωση που δεν έχεις καταλάβει ακόμα πού θέλω να καταλήξω, επίτρεψέ μου. Τόσο καιρό τρέχουμε έναν αγώνα δρόμου. Έναν αγώνα άνισο. Δρομείς ο εαυτός μας, οι στόχοι μας, οι δαίμονές μας και φυσικά ας μην ξεχνιόμαστε…ο χρόνος. Πώς μπορεί κάποιος να νικήσει έναν αγώνα με τέτοιους αντιπάλους; Δύσκολα τα πράγματα. Ενδεχομένως να χάσουμε στο τέλος. Δεν πειράζει, μην στεναχωριέσαι. Σημασία δεν έχει να νικήσουμε όλους τους δρομείς. Σημασία έχει να νικήσουμε έναν. Τον εαυτό μας. Πώς; Ξέχνα πως έχεις αντιπάλους, ξέχνα τα όνειρα, τους στόχους, τους δαίμονες, τις αμφιβολίες, τον χρόνο, ξέχνα τα όλα. Γιατί; Για να ελευθερωθείς. Για να αρχίσεις να βρίσκεις τον εαυτό σου. Περνάμε τόσο χρόνο προσπαθώντας να επιτύχουμε πράγματα παρακινούμενοι από εξωγενείς παράγοντες (status, φήμη, πλούτος κλπ) που ξεχνάμε να αναλογιστούμε τι θα κάναμε εάν δεν είχαμε κάτι εξωγενές να μας καθοδηγεί στις επιλογές μας. Σταμάτα λοιπόν να σκέφτεσαι όλα τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας, σταμάτα να σπαταλάς χρόνο κάνοντας κάτι που δεν σε ευχαριστεί, κάτι που δεν είσαι εσύ. Για μια φορά στην ζωή σου έχεις χρόνο. Ακόμα και εάν αυτός είναι χάριν της πανδημίας και της (ελπίζω σύντομης) καραντίνας, δεν παύει να είναι χρόνος. Επομένως μην τον σπαταλάς, είναι το δώρο σου. Ίσως το πιο σημαντικό δώρο που σου δώσανε ποτέ. Εκμεταλλεύσου το. Πέρνα τον κάνοντας πράγματα που πραγματικά θες. Πράγματα που είσαι εσύ. Είναι η ευκαιρία σου να περάσεις λίγο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου που όπως είπαμε… για τον καθένα αυτό σημαίνει κάτι διαφορετικό. Δεν έχει σημασία πώς θα επιλέξεις να τον περάσεις. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Στην πορεία οι αμφιβολίες θα αραιώσουν, οι φόβοι θα ξεπεραστούν, οι δαίμονες θα εξαφανιστούν. Οι στόχοι θα επιτευχθούν, τα όνειρα θα πραγματοποιηθούν. Ίσως στην προσπάθεια να περάσεις λίγο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό σου, καταλάβεις τι πραγματικά θες. Ίσως αν βρεις τι θες, να βρεις τι είσαι.
19°
