Και ξάφνου γίνηκε καπνός σαν μία δεκαετία

Τα  φετινά Χριστούγεννα περνούν αργόσυρτα και παλιές εικόνες επανέρχονται από πρόσωπα και μέρη αγαπημένα. Σπας την απαγόρευση νοερά και τα βήματά σου σε βγάζουν στο Μπρνο της Τσεχίας, την πόλη του  φοιτητικού σου εξαμήνου. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και  ανεβαίνεις στο κόκκινο τραμ δίπλα  στο σπίτι που γεννήθηκε ο Μίλαν Κούντερα. Κουβαλάς βαρελότα και πυροτεχνήματα που μόλις έχεις αγοράσει. Στο σκοτάδι φοβάσαι μήπως στην βιασύνη σου  έχεις πάρει την αντίθετη  γραμμή και άντε να συνεννοηθείς με τους ντόπιους στα ξεχασμένα από εσένα και από αυτούς γερμανικά. Η στολισμένη  κεντρική πλατεία Ελευθερίας ξεπροβάλλει ανακουφιστικά με την χριστουγεννιάτικη αγορά της. Εδώ παρέδωσαν τα κομματικά τους βιβλιάρια το ‘68 οι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες της Τσεχοσλοβακίας, χρονιά ορόσημο τόσο για την ιδεολογία τους όσο και τη νέα τους πατρίδα. Στη στάση η πόρτα ανοίγει, και η γνωστή παρέα των Πορτογάλων και Βραζιλιάνων σε αναγνωρίζουν και σε βγάζουν έξω σχεδόν σηκωτό.  Κατευθύνεστε με τα πόδια στο θέατρο Mahen. Εκεί είναι η προεόρτια συνάντηση για μία χορογραφία μες στο χιόνι έξω από το  πρώτο Ευρωπαϊκό  θέατρο  που φωτίστηκε με λαμπτήρες Έντισον. Ήδη κουβαλάτε τους πρώτους μεθυσμένους που τιμάνε τη χώρα με την μακράν μεγαλύτερη κατά κεφαλή κατανάλωση μπύρας παγκοσμίως. Βλέπεις εκεί  τον Πέδρο, τον Πιοτρ, την Κάρμεν, την Ξένια. Προφέρεις τα ονόματά τους σαν μωρό στην  παιδική σου  ευρωπαϊκή ηλικία. Θα ακολουθήσουν πολλά  ίδια ονόματα. Αλλά για σένα  θα είναι πάντα  αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα.  Η χορογραφία τελειώνει και ξεκινάτε για τις εστίες. Το τραμ δεν χωράει άλλο κόσμο και όσοι μπήκατε είστε σχεδόν αγκαλιά. Αγκαλιές που αυτές τις μέρες λείπουν και μοιάζουν τόσο μακρινές. Χοροπηδάτε και βαράτε τα τζάμια και ο οδηγός σταματάει το τραμ απότομα για να σας συνεφέρει . Ο ένας πέφτει πάνω στον άλλο, κάποιοι ψιλοτραυματίζονται αλλά γελάτε  με τα χνώτα σας που έχουν γίνει ένα. Ο ιός της χαράς μεταφέρεται  με σταγονίδια από τον έναν στον άλλο δημιουργώντας μία όχι υγειονομική αλλά μία βόμβα χαράς.

Και όλο αυτό το τρελό εξάμηνο κορυφώνεται στις εστίες όπου  εικοσάρηδες υποδέχονται το νέο έτος σε ένα ξέσπασμα χαράς. Γιορτάζουμε τον ερχομό της νέας δεκαετίας περιμένοντας να έρθουν  ακόμα καλύτερες μέρες.

Και η δεκαετία ξεκίνησε να τρέχει όχι με τους καλύτερους οιωνούς για τη χώρα. Θα επιστρέψεις σε μία χώρα οργισμένη και θυμωμένη ενώ συνομήλικοι φεύγουν μαζικά για να δουλέψουν στις ίδιες περιοχές. Κάνουν την αντίθετη διαδρομή  με τα ίδια όμως πικρά συναισθήματα. Δεν θα πάρουν τα παλιά σπίτια των Σουδητών όπως οι Έλληνες μετά τον Εμφύλιο αλλά θα παλέψουν για θέσεις στις νέες τεχνολογικές εταιρείες που ξεφυτρώνουν σε ένα κόσμο που όλο αλλάζει. Θα προσπαθήσουν να δείξουν πως είναι εργατικοί και πρόθυμοι διαψεύδοντας τα στερεότυπά στις ερασμίτικες παρουσιάσεις της Ελλάδας στο πανεπιστήμιο του Μάζαρυκ.  Στερεότυπα που εξάμηνο το εξάμηνο χρονικά θα μειώνονται, ενώ θα υπάρχει  ξεχωριστό κεφάλαιο στο δεκάλεπτο βίντεο για το ελληνικό πρόβλημα. Τα επεισόδια στο Σύνταγμα θα είναι δίπλα στον Σωκράτη και τα ρητά για αυτούς που δούλεψαν πρώτοι το πνεύμα, θα εναλλάσσονται δίπλα στον αριθμό αυτών που τώρα  δεν δουλεύουν.

Τα πάντα αλλάζουν. Όλα είναι ρόδα, όλα κυλάνε. Και εμείς προχωράμε. Περνάνε δέκα χρόνια και είναι και λες και έχει γίνει ο Τριακονταετής πόλεμος της Ευρώπης στη χώρα. Και εκεί που μπαίνουμε σε μία σειρά πάλι αναγκαζόμαστε να κάνουμε βουτιά στα βαθιά. Χριστούγεννα  στα οικογενειακά καταφύγια μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. Τα σύνορα κλείνουν και η ευκολία της μετακίνησης γίνεται βουνό θεόρατο. Πόσο λείπει εκείνο το με αφετηρία το Μπρνο σε δυο ώρες Βιέννη, δύο Πράγα και μιάμιση Μπρατισλάβα!  

Φέτος την Πρωτοχρονιά θα συμπληρώσουμε 40 χρόνια παρουσίας μας στην Ευρώπη. Στην ήπειρο  που ο ίδιος αριθμός εμβολίων έφτασε συμβολικά την πρώτη μέρα σε όλες τις χώρες και σταδιακά θα μοιραστούν αναλογικά στον πληθυσμό. Επαληθεύοντας στην πράξη γιατί ανήκουμε στο Ευρωπαϊκό μας σόι. Οι παλιοί και νέοι φίλοι διασκορπισμένοι από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, μα το ίδιο περιορισμένοι περιμένουν. Καρτερούν να περάσει όλο αυτό το κακό όνειρο και να συναντηθούμε ξανά. Σε θάλασσες και λόφους, σε βουνά και ακρογιαλιές. Σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, σταθμούς τραίνων και διπλανές θέσεις λεωφορείων. Σε πέταλα και εξώστες έτοιμοι να χειροκροτήσουμε καλλιτέχνες και αθλητές που «γράφουνε» με τις κινήσεις τους. Θα ξαναβρεθούμε στους φυσικούς χώρους των παιδιών, στις κανονικές τάξεις με την σχέση μας πιο δυνατή αφού κρατήθηκε και μακριά από αυτές. Θα ανταμώσουμε με βλέμματα πιο βαθιά, με χαμόγελα πιο πηγαία. Τα σώματα μας θα σμίξουν και πάλι και οι αισθήσεις μας θα ενεργοποιηθούν. Με την αρχική παιδική συστολή να διαδέχεται η φλογερή επιθυμία για πιο αυθεντική και αληθινή ζωή. Με πίστη για πιο ευτυχισμένες μέρες όπως σε αυτή την άτσαλη μα τόσο αντιπροσωπευτική φωτογραφία.