Πράσινο Καλοκαίρι

Απομεσήμερο, Ιούλιος 2020 και ενώ ο κορωνοϊός είχε εξαπλωθεί στη δυτική ακτή της Νορβηγίας, η ζωή στο Όσλο κυλούσε φυσιολογικά. Με μηδέν κρούσματα και έναν καταγάλανο ουρανό απολαμβάναμε την θερινή ραστώνη με αστικά πικ νικ, διαβάζοντας βιβλία κάτω από τα πράσινα φυλλώματά. Ένα χρυσαφί φως έπαιζε με τα κλαδιά των δέντρων και ερωτοτροπούσε  ανέμελα και ράθυμα  με τα  σαρκώδη γυμνά αγάλματα στο πάρκο του  Βίγκελαντ. Ένιωσα κάποιον να με παρατηρεί και αυθόρμητα το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της. 

Το κορίτσι με τις φακίδες φορούσε μια μάλλινη πολύχρωμη ζακέτα και ένα ξεπλυμένο τζιν. Παρατήρησα ότι έμοιαζε με τα αγάλματα του πάρκου. Ήταν όμορφη, αισθησιακή με έναν δικό της τρόπο. Γήινη, γεμάτη νωχελικές καμπύλες και φακίδες. Τα ξανθά μαλλιά  της ήταν  κομμένα α λα γκαρσόν. Έμοιαζε με έφηβο αγόρι της VOGUE. Μου χαμογέλασε και κάθισε δίπλα μου.

Δεν μπορούσα να καταλάβω την ηλικία της. Κρατούσε ένα βιβλίο. Προφανώς είχε έρθει και αυτή στο πάρκο για έναν απογευματινό περίπατο. «Το έχεις διαβάσει;» με ρώτησε και μου έδειξε την Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. «Θα ήθελα να ήμουν ο Τόμας» είπε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια. «Γιατί;» την ρώτησα. «Γιατί είναι ελεύθερος να κάνει έρωτα χωρίς να στιγματιστεί κοινωνικά…» με άφησε άφωνο. Η στιγμή ήταν αμήχανη. Το μυστήριο κορίτσι με τις φακίδες κάτι προσπαθούσε να μου πει. Τα μάτια της βούρκωσαν και τυλίχτηκε με την ζακέτα της. Η σκηνή ήταν αρκετά περίεργη. Ένιωσα μια ακαταμάχητη επιθυμία να την αγκαλιάσω. 

Δισταχτικά μου έπιασε το χέρι και νιώσαμε μια πρωτόγνωρη οικειότητα. Αφεθήκαμε στην σιωπή της στιγμής.  Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Καθόμασταν χωρίς προσποίηση, χωρίς αστικές προκαταλήψεις. Απλά υπήρχαμε μαζί. Σαν από πάντα. Η σιωπή ήταν ειλικρινής και έλεγε όλα αυτά που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις. Το σκοτάδι μας είχε τυλίξει και το πάρκο είχε αδειάσει. Πέρασε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και με φίλησε! Βρεθήκαμε να κάνουμε ακόρεστα έρωτα ανάμεσα στα αγάλματα του πάρκου. Χωρίς λέξεις, χωρίς φως, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξαπλώναμε στο γρασίδι  γυμνοί και κοιτούσαμε την σελήνη του Ιουλίου. 

«Με λένε Ίνγκριντ». «Και εμένα Ορφέα». «Φοβάμαι…». «Τι φοβάσαι;». «Ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που κάνω έρωτα, δεν θα ζήσω τους επόμενους μήνες» είπε με βραχνή φωνή. Σάστισα, δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. «Θέλεις να με ξαναδείς;» τη ρώτησα. «Ναι θέλω, αλλά ίσως δεν θα θέλεις εσύ». «Τι εννοείς;» «Σε μια εβδομάδα δεν θα είμαι η ίδια». Ένας κόμπος στην φωνή της έκανε την νύχτα μας ασφυκτικά παράδοξη. «Δεν με νοιάζει» τις είπα «θέλω να σε ξαναδώ». «Δεν θα είμαι ίδια» η φωνή της έτρεμε. «Θα μου αφαιρέσουν το στήθος…»  είπε και ξέσπασε σε κλάματα. Δεν ήξερα τι να πω. Η αφοπλιστική ειλικρίνειά της με είχε ισοπεδώσει. Την έσφιξα πάνω μου.

Η Ίνγκριντ εγχειρίστηκε,  δέχτηκε να με ξαναδεί. Άδηλον το μέλλον, αν και κάνει ψύχρα τον Σεπτέμβριο συνεχίζουμε να πηγαίνουμε τα απογεύματα  στο πάρκο. Μόνο που τώρα το βιβλίο είναι στο σπίτι. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, φοράμε και οι δυο μάλλινη ζακέτα  και ζούμε μόνο στη στιγμή "ad finem".