Διαγωνισμός μικρού διηγήματος της ATHENS VOICE: Ο Αντώνης Μπάκολης γράφει τη δική του ιστορία για το ιδιαίτερο καλοκαίρι του 2020
Κολύμπησα στα δροσερά νερά της παραλίας που εκτείνεται για χιλιόμετρα στη βορειοδυτική ακτή του νησιού. Ήταν νωρίς το πρωί και δεν είχαν φτάσει ακόμα οι τουρίστες. Φύσαγε βοριάς κι όταν βγήκα και περπάτησα στην άμμο ο άνεμος σφύριζε στ’ αυτιά μου, έτσι όπως γίνεται τέτοια εποχή εδώ και χιλιάδες χρόνια σε αυτά τα νησιά.
Ντύθηκα και ξεκίνησα για τη χώρα, ήθελα να απολαύσω τον καφέ μου σε ένα από τα πανέμορφα καφέ στο ρομαντικό λιμάνι, τριγυρισμένο αμφιθεατρικά από τα λιτά και κομψά άσπρα σπίτια του παραδοσιακού οικισμού.
Στη διασταύρωση έκλεισα τον πλοηγό και κινήθηκα εκτός προγράμματος. Ακολούθησα έναν στενό δρόμο που οδηγεί στο ιερό του Διονύσου. Δεξιά κι αριστερά οι πυκνές αυτοφυείς καλαμιές έκοβαν το φως και κινούνταν στον άνεμο προκαλώντας μου μεταφυσική ανησυχία. Έφτασα στο ιερό χωρίς να συναντήσω κανέναν. Το σπιτάκι του φύλακα ήταν κλειστό και δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω, μόνο ένας σκύλος με πλησίασε και μου τρίφτηκε στα πόδια. Η πόρτα του περίβολου ήταν ανοικτή και τη χτύπαγε ο αέρας. Τα ερείπια του ιερού, φωτισμένα από τον ρωμαλέο ήλιο του Αιγαίου, εξέπεμπαν μια ακτινοβολία της αιωνιότητας. Ένιωσα ένα ρίγος συγκίνησης και φαντάστηκα την Αριάδνη να ακολουθεί τον Διόνυσο ανακουφισμένη, όμως βαθιά στην καρδιά της για πάντα σημαδεμένη από τον πόνο της προδοσίας και της εγκατάλειψης.
Η ενέργεια του τόπου ήταν τόση που πήρα κι εγώ μια μεγάλη δόση και δεν άντεχα να μείνω περισσότερο. Όταν έφτασα στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στη χώρα, άνοιξα τον πλοηγό και ακολούθησα την προγραμματισμένη πορεία. Εδώ η κυκλοφορία ήταν πυκνή, όπως είναι αναμενόμενο τον Αύγουστο στις Κυκλάδες. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και συνέχισα με τα πόδια για το λιμάνι. Ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο, παρέες, οικογένειες, μαμάδες με μωρό στο καρότσι, ζευγάρια κάθε ηλικίας, μερικά πιασμένα από το χέρι. Άκουγα λέξεις από κάθε λογής γλώσσα. Στην κεντρική πλατεία επικρατούσε συνωστισμός και όλοι φορούσαν μάσκες, πέμπτης γενιάς φυσικά.
Όταν άρχισε η επιδημία και φορέσαμε για πρώτη φορά τις μάσκες, μου άρεσε η επαφή με τα μάτια που έγινε πιο έντονη και εκ των πραγμάτων εξελίχτηκε σαν όργανο επικοινωνίας και κατά συνέπεια και ερωτικής πρόσκλησης. Τώρα, περπατώντας ανάμεσα σε αυτό το πολύχρωμο πλήθος, αν και είμαι αρκετά ελκυστικός δεν έπιασα να με παρατηρεί ούτε μια γυναίκα. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι κάτι που έχω πια αποδεχτεί, αλλά μερικές φορές νοσταλγώ τον παλιό καιρό. Ακόμη και τότε στην αρχή της πανδημίας, τον Αύγουστο του 2020, φορούσαμε μάσκες αλλά παίζαμε με τα μάτια στον δρόμο.
Την εντόπισα σε ένα παραλιακό καφέ, ήταν εύκολο αφού δεν φορούσε μάσκα. «Καλησπέρα. Μου επιτρέπετε να καθίσω;»
«Καλησπέρα. Μα φυσικά, είναι ώρα που σε περιμένω»
Μου χαμογέλασε και μου άρεσε, μου άρεσε πολύ.
Νομίζω ότι αυτή η ιδέα με τα ολογράμματα που παριστάνουν το πλήθος είναι ανόητη, αλλά πάλι, όταν κάθισα απέναντί της σκέφτηκα πως δεν θα μου άρεσε να φλερτάρουμε σε ένα άδειο μαγαζί.
Η Υπηρεσία Προστασίας των Εχόντων και Κατεχόντων έχει θέσει αυστηρούς κανόνες προστασίας της δημόσιας υγείας κατά τη διάρκεια των διακοπών και, δόξα τον Θεό, είμαι σε θέση να πληρώσω το τίμημα.
