Χωρίς εσένα

Γράφει η Σοφία Στροφύλλα*

Ξέρεις τι;
Ανοίγεις τα μάτια σου κι ανθίζουν τα λουλούδια.
Γελάς και βγαίνει ο ήλιος.
Κλαις και οι θάλασσες γίνονται τρικυμία.
Πονάς και η βροχή γίνεται καταιγίδα.
Κι εμείς;
Εμείς πνιγόμαστε στα δάκρυα του ουρανού.
Και κλαίμε γιατί κάθε φορά που φωνάζεις, μια γοργόνα πεθαίνει, ένα ψάρι πνίγεται, γιατί ο κόσμος είναι γκρι χωρίς εσένα.
Τα χρώματα πεθαίνουν και γεννιέται η θλίψη.
Τα πουλιά χωρίς εσένα παύουν να πετούν, τα ψάρια να κολυμπούν κι οι άνθρωποι να πληγώνουν.

Χωρίς εσένα οι εποχές γίνονται τρεις, οι νότες έξι, τα γράμματα της αλφαβήτου είκοσι τρία κι οι αριθμοί δεν έχουν πια αξία. Δεν έχουμε πνοή χωρίς εσένα. Πέφτουμε από τα μπαλκόνια πετώντας μια τελευταία φορά πριν την τελική πτώση.

Τα φώτα σβήνουν και η σιωπή του πλήθους απλώνεται εκκωφαντικά ανάμεσα στη φανφάρα. Το τέλος πλησιάζει, παίρνουμε τον εγωισμό μας σαν όπλο στην πλάτη, σκοτώνουμε τα παιδικά μας ποιήματα και τα προσευχητάρια του έρωτα, πίνουμε πορτοκαλάδα από βύσσινο και λεμονάδα από μήλο και κάπως έτσι προχωράμε προς τα πίσω με μια σβησμένη μνήμη.

Με χρυσή κλωστή κεντάμε τη ζωή μας ανάμεσα σε δάση και κατακόμβες με μια παλιά υπόσχεση. Χείμαρρος οι ευχές μας για την ανθρωπότητα χτυπούν πάνω στα βράχια και τσαλακώνουν τις ψυχές μας. Το μυαλό μας βυθίζεται ανάμεσα στα κύματα της θάλασσας. Αεράκι γλυκό ακουμπά στα μάγουλα στεγνώνοντας τα δάκρυα. Γύρνα πίσω.

Η Σοφία Στροφύλλα είναι μαθήτρια της Β' Λυκείου στην Κύπρο.