2017... Είχα δώσει δημόσια την πρώτη μου υπόσχεση. Η υπόσχεση αυτή τότε είχε ονομαστεί «Εθίζειν» (Αρχαία; Ε λίγο το ότι είχα πρόσφατες τις πανελλήνιες, λίγο το ότι ήθελα να το παίξω σαν νέα αρθρογράφος, ξερόλας, αξίζω ένα χέρι φτύσιμο, ξέρω) και είχε αναρτηθεί σε νεανική ιστοσελίδα. Κάτι τέτοιο γιατί; Γιατί, όπως είχα πει τότε, επρόκειτο για ένα «άρθρο για να προβληματιστείτε αλλά και να προβληματιστώ με αυτά που γράφω εγώ η ίδια». Το υποσυνείδητό μου όσο βαράω το πληκτρολόγιο σήμερα, το 2019, με ρωτάει αν «Προβληματίστηκες Αθηνά» και εγώ του απαντάω, ρουφώντας μια τζουρίτσα («η τελευταία της ημέρας θα είναι Αθηνά, εντάξει;») George Karelia (τοποθέτηση προϊόντος που ελπίζω να μην αγγίξεις ποτέ), «Φυσικά και ναι υποσυνείδητο... Μέχρι να προλάβω να πιάσω να βγάλω το επόμενο πακέτο από την τσάντα»!
Άκουγες «εθίζειν» και πόνταρες πού; Στην τσόχα ή στο τρίφυλλο. Απομακρύνσου από την τσόχα. Μιλάω για αυτό που δεν το κατατάσσεις στον εθισμό, αλλά στα βασικά που θα έχεις πάντα στην τσάντα σου. Και όμως, είναι αυτό που με έχει εθίσει πιο πολύ και από τη Lacta με γέμιση Oreo (τοποθέτηση προϊόντος άθελά μου, αλλά είναι μαγική η άτιμη). Από αυτή τη μάστιγα που ονομάζουμε τσιγάρο, από αυτή τη συνήθεια που ξεκινήσαμε όλοι γνωρίζοντας τι χάνουμε και τι κερδίζουμε. Κάποιος θα κάνει παύση εδώ και θα πει dramaqueen το κοριτσάκι, κάποιος άλλος όμως μπορεί να σταματήσει και να κάνει ένα flashback σε ό,τι έκανα και εγώ το 2017 που συνειδητοποίησα την κατάντια μου. Στο πώς ξεκίνησε να εξαρτάται από κάτι πολύ πιο μικρό από τη δύναμη που έχει μέσα του και σίγουρα όχι τόσο όμορφο όσο μια καθαρή αναπνοή, χωρίς ούτε ένα βήξιμο.
Και όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι... Από αρκετά μικρή ηλικία στους περισσότερους από εμάς η φαντασία μας οργίαζε, μας έλκυε αυτό που οι γονείς μας μας απαγόρευαν , η περιέργειά μας άγγιζε κόκκινο και η θέλησή μας να είμαστε αποδεκτοί από τον κοινωνικό μας περίγυρο ήταν έκδηλη. Μόδα στα χρόνια του Γυμνασίου - Λυκείου; Το τσιγάρο! Άλλοι το άρχισαν επηρεασμένοι από τις επιλογές τους, δηλαδή τους φίλους τους, άλλοι στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν και να λάβουν τον χαρακτηρισμό «πρωτοπόροι της παρέας» και κάποιοι κάνανε την πρώτη τους τζούρα προκειμένου να λάβουν και αυτοί την εμπειρία του τι είναι το τσιγάρο. Όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, είχαμε την πεποίθηση πως θα είναι κάτι περιστασιακό, μια συνήθεια αυτών των χρόνων και μετά θα μπορούμε να το κόψουμε σε κλάσματα δευτερολέπτων, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που τελικώς επιβεβαίωσαν αυτή τη θεωρία. Εγώ; Σίγουρα δεν ανήκω στην επιβεβαίωση, αλλά στη συνήθεια. Ξεκίνησα με το πρώτο Lucky Strike στην τρίτη γυμνασίου, για την περιβόητη μαγκιά, και αγκαλιασμένη από μια υπερ-αυτοπεποίθηση ότι είμαι πιο δυνατή από τη λέξη «νικοτίνη». Συνέχισα με στριφτά στα 18 με ύφος νικήτριας, με μάτια που ούρλιαζαν πως «εφόσον δεν ξέρω να στρίβω, θα βαρεθώ να κάνω 20 λεπτά για ένα τσιγάρο και θα το κόψω». Και σήμερα, στα 21 μου, βρίσκομαι στο γραφείο μου με το ένα χέρι να σας μιλάω και με το άλλο να στρίβω τόσο γρήγορα, όσο κάνει η γιαγιά μου να πλέξει τον πρώτο κόμπο στο νέο της σεμεδάκι.
Αθηνά, με στήθος Α και κενό στα δόντια, για άλλη μια φορά, κυρίες και κύριοι. Αθηνά με στήθος Α, κενό στα δόντια και αυτή τη φορά με ουλίτιδα έπειτα από 1 ώρα εσωτερικού καθαρισμού και στη συνέχεια απίστευτου πόνου. Και αυτό; Γιατί το πρωί θέλω κρουασάν καφέ και George Karelia στο τραπέζι της κουζίνας. Και αυτό; Γιατί το τσιγάρο μετά το μεσημεριανό φαγητό είναι καλύτερο και από τον Μπραντ Πιτ για εραστή. Αυτό; H τιμωρία μου που το 2017 έδωσα υπόσχεση όχι μόνο δημόσια, αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό και δεν την τήρησα. Δεν με σεβάστηκα. Δεν πάλεψα. Δεν σεβάστηκα τις φίλες μου που δεν έχουν βάλει τσιγάρο στο στόμα τους, και κάθε φορά τις ντουμανιάζω λες και έγιναν αποκαΐδι. Η τιμωρία μου που για άλλη φορά υιοθέτησα το «σε εμένα θα συμβεί;» και δεν κοίταξα να αγκαλιάσω το «προσέχω για να έχω». Γιατί μια ουλίτιδα είναι το λιγότερο. Και ιδού η απόδειξη. Και αυτό είναι το λιγότερο..
Επίλογος. Είμαι η Αθηνά με στήθος Α και κενό στα δόντια, και σε καλώ σήμερα να κάνουμε το τελευταίο μας τσιγάρο. Και εσένα που δεν κάπνισες ποτέ αλλά σκέφτηκες έστω και για 1 δευτερόλεπτο να κάνεις μια τράκα, να μην την κάνεις ποτέ. Σε καλώ να μην κάνουμε τα λάθη των γονιών μας που δεν ήξεραν τις επιπτώσεις. Σε καλώ να ξυπνάμε το πρωί χωρίς να βήχουμε σαν βουλκανιζατέρ. Σε καλώ να έχουμε το πιο λαμπερό χαμόγελο. Σε καλώ να πετάξουμε τη μόδα της εποχής στα σκουπίδια και να πιάσουμε από τον κάδο τη σακούλα που φυλάει την υγεία μας.
Ελπίζω αυτή τη φορά να μην είναι απλά μια υπόσχεση, αλλά μια πρόκληση από την οποία θα βγω νικήτρια. Και αν δεν βγω εγώ; Ελπίζοντας τουλάχιστον αυτή τη φορά να προβλημάτισα.
19°
