Ξυπνάς, πρώτη κίνηση ακουμπάς την κοιλιά σου ελπίζοντας να μη μεγάλωσε ξαφνικά σε ένα βράδυ. Μα δεν φαίνεται να μικραίνει κιόλας. Τρέχεις για το καθημερινό σου πρωινό ραντεβού με τη ζυγαριά. 200 γραμμάρια περισσότερα από εχθές, μα πώς γίνεται;
Έκοψες και άλλο το φαγητό, έφαγες 20 γραμμάρια ψωμί αντί για 30 που τρως συνήθως και πάλι καταφέρνεις να είσαι πιο βαριά. Σε πιάνουν τα κλάματα δεν θες να δεις άνθρωπο, ξαπλώνεις στο κρεβάτι. Η ζέστη είναι αφόρητη εσύ όμως σκεπάζεσαι ελπίζοντας να σε θάψει το σεντόνι.
Παντοτινός σου παρηγορητής, ο σκύλος σου. Προσπαθεί να χωθεί κάτω από σεντόνια σου και ενώ συνήθως αυτή η υγρή μουσουδίτσα σε κάνει πάντα να χαμογελάς, ξαφνικά σαν να μην έχεις δύναμη να αγαπήσεις ούτε και αυτήν. Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάζεις την ώρα, σε πήρε ο ύπνος κλαίγοντας και πέρασαν τρεις ώρες. Τέλεια, σκέφτεσαι, λιγότερες ώρες ξύπνια, λιγότερο φαγητό! Ίσως έτσι αύριο να έχεις χάσει αυτά τα 200 γραμμάρια, ίσως και παραπάνω. Βρίσκεις το κουράγιο να σηκωθείς από το κρεβάτι. Πρέπει να κάνεις γυμναστική oπωσήποτε, έτσι και αλλιώς μόνο τότε νιώθεις καλά.
«Τι γίνεται;» σε ρωτάει ο αδερφός σου. «Ήμουν 200 γραμμάρια παραπάνω σήμερα...» «Και τι έγινε;» Μα, καλά, τι δεν μπορεί να καταλάβει; Εμένα ο κόσμος μου καταστρέφεται και εκείνος δεν καταλαβαίνει το γιατί. Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει και μάλλον κάνεις πολύ καλά που δεν μιλάς σε κανέναν τους. Αφού έτσι και αλλιώς το μόνο που έχουν να σου πουν είναι πως δεν συνεννοούνται μαζί σου. Όλο νεύρα είσαι, έτσι ακούς συνέχεια. Και σε βλέπουν όλο νεύρα και τι κάνουν; Νευριάζουν και εκείνοι, μαζί σου, αλλά και εσύ μαζί σου! Και έτσι ποιος μένει να σε αγαπάει;
«ΜΑΜΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ! ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;» Έτσι απλά αποφασίζεις να το πεις! Δεν είσαι καλά, είναι φανερό. Δεν μισείς τη μαμά σου, παρ’ όλο που έτσι νομίζει τον τελευταίο καιρό! Μα δεν είσαι καλά, πώς είναι δυνατόν να μην το έχει δει; Αδιαφορεί τοσο πολύ; Δεν θέλει να το πιστέψει; Έτσι αποφασίζεις να το ουρλιάξεις από μόνη σου. «Εντάξει! Δεν είσαι καλά. Και τι θες να κάνω;» Τι χαζή ερώτηση. Δεν είναι ότι πάντα περιμένεις να κάνει κάτι, απλά θες να το μοιραστείς. Αλλά εκείνη την ώρα απλά σου βγαίνει, «θέλω να πάμε σε έναν ψυχίατρο!».
«Καραμπινάτη νευρογενής ανορεξία». Αυτά τα λόγια της γιατρού σε βυθίζουν, σαν να σε συρρικνώνουν στον κόσμο. Εσύ νευρική ανορεξία; Εσύ είχες πάντα παραπάνω κιλά, και όχι ένα και δύο, 10 και 15. Ναι, τα έχασες μέσα σε 4 μήνες, και ίσως περισσότερα από αυτά που ήθελες, αλλά δεν γίνεται να είσαι άρρωστη. Αν και πάντα ήξερες πως η νευρική ανορεξία δεν έχει να κάνει με τα κιλά του ασθενή, αλλά με τον εγκέφαλό του. Και τώρα ο δικός σου εγκέφαλος σε έκανε εχθρό σου, τον μεγαλύτερο.
Γυρνάς σπίτι και κλαις, αυτό δεν σε εμποδίζει από το να σηκωθείς να κάνεις γυμναστική. Τι και αν το σώμα σου δεν τρέφεται αρκετά που δεν έχει δυνάμεις ούτε να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες, μέσα σε αυτές και ο ύπνος, έχεις δυνάμεις να γυμναστείς, να κάψεις όλες τι θερμίδες!
Ξέρεις ότι είσαι άρρωστη. Το σώμα σου δεν είναι όμως εκείνο μιας ανορεξικής κοπέλας. Και αυτό σου τη δίνει περισσότερο. Δεν είσαι ικανή ούτε να αρρωστήσεις σαν όλους τους άλλους ανθρώπους; Κόβεις και άλλο το φαγητό! Αφού το μυαλό σου αποφάσισε τον δρόμο της ανορεξίας, αυτόν τον δρόμο πρέπει να επιλέξεις και εσύ για το σώμα σου. Ναι, σήμερα θα φας μία κούπα φρέσκο σπανάκι μαζί με το κοτόπουλο και όχι δύο. 56 γραμμάρια λιγότερο σπανάκι, 12 λιγότερες θερμίδες από τον βραδινό σου απολογισμό.
Ξυπνάς και πάλι, πιάνεις την κοιλιά σου, σίγουρα με λιγότερη αγωνία από εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, αλλά δεν έχει εξαφανιστεί η αγωνία, ούτε η επιθυμία σου να είσαι πιο ελαφριά από το πάπλωμα. Είσαι λίγο καλύτερα, ναι, και είναι πολλοί οι λόγοι. Η οικογένειά σου, παρ’ όλο που τσακώνεστε ακόμα, οι φίλες σου, αν και σπάνια τους ανοίγεσαι, δεν μπορείς να τις πρήζεις κάθε μέρα για το δράμα σου, το αγόρι που μπήκε στη ζωή σου και φώτισε λίγο τα αστέρια του μικρόκοσμού σου, οι γιατροί σου, που ποτέ δεν τους λες ψέματα όταν δεν ακολουθείς αυτά που σου λένε.
Δεν είσαι εντελώς καλά, και αυτό θες να αλλάξει. Τελειώνεις την καθημερινή σου γυμναστική και φτιάχνεις λίγο το χάος στο δωμάτιό σου, προσπαθείς να είναι κάτι τουλάχιστον στη ζωή σου σε τάξη! Βρίσκεις εκείνο το βιβλίο που όταν στο έφεραν το πέταξες σε κάποια γωνιά, “8 keys to recovery from an eating disorder”. Πόσο σαχλό δώρο γενεθλίων. Δηλαδή, αυτό δίνεις σε ένα άρρωστο κορίτσι που γίνεται 21 χρονών; Νομίζεις πως θα νιώσει καλύτερα; Όχι, νευριάζει. Πολύ!
Τώρα όμως μετά από 3 μήνες δεν σου φαίνεται και τόσο σαχλό. Το ξεφυλλίζεις και νιώθεις πως ίσως σε βοηθήσει. Μα για να σε βοηθήσει, σου ζητάει να βοηθήσεις και εσύ τον εαυτό σου γράφοντας αυτά που σου λέει, σαν ένα ημερολόγιο.
Αποφασίζεις να το δοκιμάσεις, στην τελική τι έχεις να χάσεις; Ίσως το γράψιμο να καίει και θερμίδες. Ναι, θα το δοκιμάσεις και θα το ονομάσεις Recovery Road. Ίσως να το ξεπεράσεις, ίσως και όχι, θα έχεις σίγουρα προσπαθήσει!
22°
