Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα “ξυπνάει” μια Κυριακή αποφασισμένη - σε πείσμα του χιονιά που προηγήθηκε - να μην επιστρέψει στον ουρανό της την εμφάνιση άλλου χρώματος εκτός από το γαλάζιο. Είχε βέβαια ήδη φροντίσει να κλείσει τρεις συμφωνίες. Με τον ήλιο (και τουλάχιστον μέχρι αργά το μεσημέρι) να την κοιτάει κατάματα, με τον Ποσειδώνα να “ξεκουράσει” την τρίαινά του δίνοντάς της ημερήσια άδεια, και με τον Αίολο να μην αφήσει ανοικτή ούτε χαραμάδα στον ασκό του.
Πρωί κατά τις 10 κτυπάει το τηλέφωνο και ξεκινάει η συνομιλία..
-Πάμε θάλασσα; Έχει τρομερή μέρα!
-Να πάρει..έχω 30 γραπτά να διορθώσω για αύριο..
Και αφού τα άκουσα κανονικά (για την απάντησή μου) άρχισα να σκέφτομαι πόσο δυνατή είναι η δίνη της καθημερινότητας, πόσες (στην ουσία) δικαιολογίες βρίσκεις για να μην της ξεφεύγεις, πόσες στιγμές δεν απολαμβάνεις, και πόσο “έξυπνος” πρέπει να είσαι για να την αντιμετωπίζεις (πολλές φορές) με τη μαγική λέξη “ΟΧΙ”..
Ο διάλογος με τον εαυτό μου - από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να του μιλήσω - ήταν σύντομος και η κατάληξη της συζήτησης εύκολη και χωρίς ενδοιασμούς.. Έφτιαξα στη σκέψη μου ένα διαφορετικό πρόγραμμα που μέσα του υπήρχε η βόλτα στη θάλασσα! Κάτι που παιδιόθεν λατρεύω!
Για κάποιους, η θέα της δίνει την απόλαυση ενός “απλά” όμορφου τοπίου. Ίσως αντλούν ανάλογη ικανοποίηση με εκείνη που θα τους προσφέρει μια βόλτα στο βουνό ή γενικά κάπου σε αυτό που λέμε εξοχή.
Για εμένα, η θάλασσα λειτουργεί κάπως διαφορετικά στο τι ακριβώς εισπράττω από την παρουσία μου κοντά της. Ίσως είναι το χρώμα της. Ίσως η κίνησή της (ποτέ δεν είναι στατική η εικόνα της). Ίσως ότι την έχω ταξιδέψει, και με έχει ταξιδέψει. Ίσως ότι πάντα υπάρχουν “νέα” ταξίδια. Ίσως το “άνοιγμα” της φαντασίας που μου προσφέρει η παρέα της. Ίσως το ότι ο σοφός παππούς μου με δίδαξε να την αγαπάω αλλά συγχρόνως να σέβομαι τη δύναμη της. Ίσως οι χιλιάδες αναμνήσεις από το νησί μου που από παιδί με συντροφεύουν.
Είναι απίστευτο ότι τα μάτια μου ΔΕΝ κουράζονται να την “απολαμβάνουν”. Η θέα της ΔΕΝ επιτρέπει στον εγκέφαλό μου να δώσει εντολή για αναχώρηση..
Και μέσα από την παρατήρηση της κίνησής της και το ταξίδεμα της φαντασίας σου αρχίζει το κλείσιμο ή σφράγισμα της όποιας αρνητικής ή αγχωτικής σκέψης σου.
Βλέποντας τη συστάδα από του φοίνικες “μεταφέρεσαι” σε κάποια τροπική ζώνη ενώ η φυσική παρουσία σου παραμένει εδώ. Είναι κάτι ανάλογο με το διάβασμα ενός βιβλίου ή με όταν βλέπεις κάποια ταινία με τη διαφορά ότι το βιβλίο ή η ταινία μπορεί να έχουν και στοιχεία υπερβολής. Τα αισθήματα σου όμως τη στιγμή που τα μάτια σου "ερωτεύονται" την προηγούμενη εικόνα είναι μόνο αληθινά!
Είσαι εδώ, αλλά έχεις φύγει. Ξέχασες τη λέξη “πρόβλημα” ή γύριζεις με ιδέες για πως θα το λύσεις, αντιμετωπίσεις, αποφύγεις ή πως θα σταματήσεις την μεγέθυνση του που άθελα σου προκαλείς.
Παρατηρώντας αυτό το παλιό και εγκαταλελειμμένο σπίτι χωρίς να το συνειδητοποιείς μπαίνεις σε μια προσπάθεια να φανταστείς τους κατοίκους του χρόνια πριν, το πως ζούσαν, το τι εισέπρατταν από εκείνη την εποχή, και ίσως το επίπεδο ευτυχίας που βίωναν τότε με τα τότε μέσα, αλλά και με τις τότε ανάγκες. Αν έχεις δε όρεξη αρχίζεις τις συγκρίσεις εποχών, ανθρώπων, κοινωνιών. Και αυτές οι συγκρίσεις είναι “αυστηρά” δικές σου χωρίς την "προσφορά" της έτοιμης ή κατευθυνόμενης ανάλυσης.
Αγόρασες εμπειρίες, χαρά, και ενθουσιασμό. Γύρισες “αλλιώς”, πιο σοφός για τη ζωή, αλλά και πιο δυνατός για τη συνέχεια. Είδες ή φαντάστηκες εικόνες και καταστάσεις που μένοντας σπίτι (διορθώνοντας τα γραπτά σου..) η θέα των τεσσάρων τοίχων δεν θα μπορούσε να σου προσφέρει..
Α, και τα γραπτά σου - το βράδυ που γύρισες - τα διόρθωσες σίγουρα καλύτερα!
25 χιλιόμετρα σε χώριζαν μόνο! Σας αρέσει να διαβάζετε τα άρθρα της A.V. Εμάς μας αρέσει να διαβάζουμε τις ιστορίες σας. Γράψτε μας και θα δημοσιεύουμε ό,τι μας στέλνετε στο yousaid@athensvoice.gr
11°
