Ήμουν και εγώ στο 41%... Και ναι… δεν μπήκα ούτε εγώ, μαζί με χιλιάδες άλλους συνανθρώπους-συμπολίτες μου, στη διαδικασία να φτάσω την Κυριακή που μας πέρασε στις κάλπες! Όχι γιατί δεν είχα χρόνο, όχι γιατί βαρέθηκα, όχι γιατί ψήφιζα στο χωριό μου που πέφτει κάπως μακριά… αλλά γιατί κατάλαβα, αν και αργά, ότι η μη ψήφος είναι ισχυρότερη από την ψήφο!
Κουράστηκα να μοιράζω «ψήφους-συγχωροχάρτια» σε όλους αυτούς τους «έκπτωτους σωτήρες», που αποφάσισαν από μόνοι τους ότι θα μας απαλλάξουν από τη διαφθορά, την κλεψιά και, θου κύριε… από την κοροϊδία (φυσικά δεν μιλάω για το superνομάρχη… sorry υπερνομάρχη-τηλεπερσόνα Ψωμιάδη). Ποιος σας είπε, κύριοι, ότι θα είμαστε εσαεί μαλάκες; Ποιος σας είπε ότι η δική μας χειμέρια νάρκη κρατά μια ολόκληρη ζωή; Ποιος σας είπε ότι η αποχαύνωση είναι ανίατη αρρώστια (δεν συμπεριλαμβάνω σε αυτό τηλεθεατές και συμμετέχοντες του “Big Brother”);
Ξυπνήσαμε και καταλάβαμε την αλήθεια… ή καταλάβαμε την αλήθεια και ξυπνήσαμε! Όπως και να ’χει είχατε πολύ χρόνο, και για την ακρίβεια πολλά χρόνια, να διορθώσετε τα λάθη σας… των πατεράδων σας, των θείων σας, των «κουμπάρων» σας… όλων, αλλά δεν το κάνατε, ίσα-ίσα τα επεκτείνατε σα νέα γραμμή μετρό Πετράλωνα-Νέα Υόρκη!
Γι’ αυτό λοιπόν σας αφιερώνω τους παρακάτω στίχους από ένα τραγούδι των Active Member και την εκκωφαντική… αποχή μου: «…Θ’ απέχω πάλι κι απ’ αυτές τις εκλογές, θα ενεργοποιήσω όλες μου τις φραγές κι απ’ το ξαλάφρωμα αυτό θα ’μαι καλύτερα, κι ας πάω στο διάολο μια ώρα αρχύτερα…». - Στέλιος Απ. Βάσιλας
15°
