Μόνο έτσι!

«Εγώ θα πάω να κολυμπήσω τώρα, αλλά μην με ακολουθήσεις», του είπε και του πέταξε την πετσέτα της. Ξεμάκραινε λικνίζοντας αργά, σταθερά προκλητικά τους γοφούς της, μετρώντας στα πόσα δευτερόλεπτα θα ήταν κολλημένος πάνω της… Πίσω της… Πίσω της και πάνω της.

Και ήταν λίγο πριν νιώσει την ανάσα του ζεστό αεράκι στον ώμο της, όταν έλυσε το πάνω τού μπικίνι. Το άφησε στην τύχη του, γνωρίζοντας ποιος θα το μαζέψει και ανοίχτηκε για τα βαθιά χωρίς να κοιτάξει πίσω. Μαζί και αυτός, ακόλουθός της, μα στη σωστή απόσταση. Να νιώθει αβαρής και ελεύθερη, όπως ήταν. Τον παρέσυρε στα πιο βαθιά βράχια. Της έλυσε το κάτω του μπικίνι και για να μη χαθεί της το έδεσε σφιχτά στον αστράγαλο. Γαμήθηκαν με όλη τη λύσσα της αλμύρας τους. Μόνο έτσι θα μπορούσε να γίνει...