Το αγκάθι

Στα λευκώματα της εφηβείας υπέγραφε ως «το αγκάθι». Αν οι άλλες με τους υπαρκτούς δεσμούς αίματος είχαν φυτρώσει φράουλες, κεράσια, μαργαρίτες ή και κρίνα… τότε η Λίζα που δεν είχε δεσμούς αίματος, δεν θα μπορούσε παρά να είναι «το αγκάθι».

Κι έτσι όπως η ύπαρξή της δεν αναγνώριζε σημεία αναφοράς, ήξερε πως η αφετηρία της ήταν η ελευθερία. Το ότι δεν ανήκε σε κάποιο σύστημα. Δεν έμοιαζε κάπου. Κι αν κάτι θύμιζε, αυτό ήταν ό,τι οι άλλοι ήθελαν να δουν ή έβλεπαν σ’ εκείνη. Η μύγα στο γάλα αλλά και ο χαμαιλέων στην κάθε φορά συνθήκη.

«Αγκάθι», την είχε καταχωρήσει κι αυτός στο κινητό του, για να την καλεί στις πολύ μοναξιές του. «Αγκάθι» του χωνόταν κι εκείνη στα λαίμαργα χείλη.

«Όμως απόψε, αν έπρεπε να αποφασίσω έναν δεσμό αίματος… μαζί σου θα τον ήθελα», του ψιθύριζε καθώς τον μάτωνε στα φιλιά της λύσσας που τους ζούσε.