Λίγα σπασίματα του χρόνου γύρω απ’ τα μάτια -που μάλλον του ταιριάζουν- και τίποτα άλλο. Ο δάσκαλος του πιάνου μια δεκαετία μετά το τελευταίο μάθημα, δείχνει το λιγότερο αναγνωρίσιμος στη Λίζα. Το ξενέρωμα είναι ότι τον άφησε στη μουσική για να τον βρει εγκλωβισμένο σε 8ωρο.
Την είχε αναλάβει από παιδί, νέος πολύ και αυτός, ήταν από τους πρώτους άνδρες που άρχισε να παρατηρεί. Πιθανά και η πρώτη της εξάρτηση από άνδρα. Της ήταν αδύνατο να αρχίσει να παίζει ακόμα και το πιο εύκολο κομμάτι χωρίς τα δάχτυλά του πάνω απ’ τα δικά της. Δάχτυλα αποκρουστικά. Πολύ λευκά, πολύ κρύα, πολύ μακριά και αδύνατα. Όμως αυτή τα ήθελε σαν ξάφνιασμα σ’ εκείνη τη σάρκα που σκέπαζε το αίμα στο πιο δυνατό σημείο του βρασμού του. Στην εφηβεία.
Όταν κάποτε ο Παύλος είχε την φαεινή ιδέα να της πει: «Φτάνει Λίζα. Πρέπει σιγά σιγά να αρχίσεις να παίζεις χωρίς εμένα. Μπορείς.» Αυτή του απάντησε με καθόλου αθώο ύφος «Εγώ σίγουρα. Εσύ; Μπορείς;». Απάντηση δεν πήρε. Πήρε μόνο στέρηση μαθημάτων για μέρες δέκα. Στο μεταξύ τους «διάλειμμα» έπαιζε κιθάρα με έναν Απόστολο.
Στο τέλος του flash back η Λίζα πρέπει να τον αντιμετωπίσει στο γκισέ. «Ανάληψη», του λέει. «Ένα τηλέφωνο», της απαντά στο τέλος της διαδικασίας. «Χτυπάει σε ακανόνιστες συγχορδίες. Όπως όταν μ’ έπαιρνες πάνω στο πιάνο», αποκρίνεται και βλέπει ήδη την έξοδο. Ένας άλλος πάλι Απόστολος (;) που ούτε από κιθάρα ξέρει ούτε από πιάνο φυσικά, την περιμένει πάνω στη μηχανή του για να της φορέσει το κράνος.
16°
