Αυτός την έπαιρνε απ’ το μυαλό –και όχι με το μυαλό- πολύ καλά. Διατύπωση Λίζας «…με το χειρότερο τρόπο». Είχαν βγει, είχαν πιει, αυτός ήταν πτώμα, αυτή ανεξάντλητη από δέσμευση απέναντί του. Γύρισαν σπίτι και κάθισαν αντικριστά να κοιτάζουν ο ένας τα επίπεδα αλκοόλ του άλλου. Αυτός σκεπτικός, εκείνη τρελό αν και λίγο νυσταγμένο. Μ’ ένα φακό στο χέρι να τον ανάβει και να τον σβήνει στοχεύοντας το δεξί του μάτι. «Μην κουνιέσαι, εξετάζω το βυθό σου», του έλεγε σε κάθε του ενόχληση. «Με βασανίζεις μ’ αυτή τη μαλακία», της απαντούσε.
Του έπιασε το χέρι, του άνοιξε τα δάχτυλα και τον υποχρέωσε να διαχειριστεί αυτός τον φακό. Στην αρχή στόχευσε κι αυτός το δεξί της μάτι που όμως δεν αντιδρούσε. Ύστερα έδειξε με το φακό τα χείλη της. Εκείνη δάγκωσε το στόμα της απαλά. Ύστερα τον λαιμό της. Εκείνη τον τέντωσε προς τα πίσω. Πεδίο καθαρό. Ας το λάβωνε με τα πιο αιχμηρά απ’ τα δόντια του. Το φως του φακού καθοδηγούμενο απ’ τις ορέξεις του, συνέχισε να πέφτει όλο και πιο χαμηλά. «Δείξε μου!» της ψιθύρισε και πέταξε το φακό στον απέναντι καναπέ. Το χέρι του άδειο, τα πόδια της μισάνοιχτα. Την κοίταξε δια της αφής -με τις πολύ άκρες των δαχτύλων του-, εκεί που και οι δύο ήθελαν πιο πολύ.
«Κι άλλο…», ήταν το ένα που αυτή μπορούσε να συλλαβίσει εκείνη τη στιγμή και δεύτερο δεν υπήρχε.
23°
