Τον περίμενε στη βροχή. Δεν ήταν και καμιά φοβερή θυσία… αλλά ως τέτοια θα του την πούλαγε. Αν αυτός αγόραζε... Νερό ήταν και μάλιστα στην πιο ανεκτή του θερμοκρασία. Έπαιζε κουτσό σε κάτι μισοσβησμένα τετράγωνα από κιμωλία, κοιτάζοντας τη φωτισμένη είσοδο του κτιρίου. Αργούσε. Οκ, δεν είχαν και ραντεβού. Καλά καλά δεν ήξερε αν ήταν μέσα.
Ήταν. Και τη χάζευε απ’ το παράθυρο να βρέχεται και να κουτσαίνει. Να ξεκολλάει το βρεγμένο t shirt της πρόκλησης από πάνω της, κάθε φορά που περνούσε κάποιος από δίπλα. Να παραμερίζει τις βρεγμένες τούφες των μαλλιών που της έμπαιναν στα μάτια. Την χάζευε και παρακαλούσε να μη μεγαλώσει ποτέ εκείνο το Λιζάκι του απέναντι πεζοδρομίου.
Κατέβηκε κάτω και της είπε «Έλα, πάμε». Το σπίτι ζεστό, η Λίζα για στέγνωμα. Της έβγαλε τα ρούχα. Έβγαλε το πουκάμισό του και της το φόρεσε. Άρχισε και αυτό να κολλάει στο νωπό δέρμα. Αυτός παρατήρησε το μέσα της σχήμα. Τις καμπύλες, τις άκρες, τις κλίσεις… Πήρε αποφάσεις. Της άφησε ανοιχτά τα τρία πρώτα κουμπιά, κούμπωσε τα άλλα τρία και ξέχασε τι ήθελε να κάνει με τα δύο τελευταία.
Τη φίλησε στα χείλη. Στεγνά. «Γονάτισε», της είπε. «Διψάω», του απάντησε αυτή γλιστρώντας προς τα κάτω.
14°
