Αν αυτό που έπαιζαν ήταν μπάσκετ, τότε το μήνυμά της -ενημέρωση για το πώς πήγε το μάθημα του μπαλέτου- ήταν μια πάσα που θα ήταν μεγάλη μαλακία αν κατέληγε στο παρκέ χωρίς να γράψει έναν, δύο ή και τρεις πόντους στον πίνακα του σκορ. «Η δασκάλα μου λέει ότι τα πόδια μου είναι καλά τεντωμένα αλλά πρέπει να δουλέψω τα ανοίγματα. Καταλαβαίνεις… Καταλαβαίνεις;».
Καταλάβαινε βέβαια και πάντα ήξερε ότι το μπαλέτο ήταν το ένα στο οποίο πειθαρχούσε η Λίζα και δεύτερο δεν υπήρχε. Συνεπώς ως αποδέκτης της πάσας μπορούσε να βάλει τους κανόνες του. Ο σκοπός ήταν έτσι κι αλλιώς ιερός… όσο η ελαστικότητα της Λίζας. Και ο πρώτος κανόνας ήταν να μάθει αυτή να διατυπώνει με επάρκεια.
Έκανε τον αόρατο στη γωνία της αίθουσας με τον μεγάλο καθρέφτη. Εκείνη στο ζέσταμα… σκύβοντας μπροστά του με πόδια τεντωμένα και τις άκρες των μαλλιών να διπλώνουν στο ξύλο. Ο αόρατος πέρασε το ένα του χέρι απ’ τη μέση της και με το άλλο την τράβηξε απ΄τα μαλλιά για να την σηκώσει στο ύψος της περίστασης. Συνεργάσιμη. Ήθελε έτσι κι αλλιώς να ακούσει τι θα της έλεγε στο αυτί. Πάντα έτσι γίνεται.
«Τι σου είπε η δασκάλα σου μωρό μου;»
«Η δασκάλα μου λέει ότι τα πόδια μου είναι καλά τεντωμένα αλλά πρέπει να δουλέψω τα ανοίγματα… μαζί σου»
«Έτσι», της είπε αυτός και με κίνηση μία της ξεκούμπωσε το κορμάκι.
