Διεκδικούσε το ακαταλόγιστο. Όμως από ποιον; Έπρεπε κάποιος να βρεθεί να της το αναγνωρίσει και εκείνος που δεν είχε μαζί της καμιά συναλλαγή, μπορούσε να το κάνει χωρίς κόστος, πιστώσεις και τέτοια. Του έστειλε με μήνυμα τις συντεταγμένες της εξόδου της. Το χώρο, το χρόνο, τους φίλους, τη διάθεση και στο τέλος του έγραψε «όμως μην έρθεις».
Εκείνος ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Να βρει μια θέση μέσα στο bar για να τη χαζεύει να περνάει ωραία. Να γελάει, να μιλάει, να καταπίνει τις τεκίλες και να ζαλίζεται αλλά να στέκεται όρθια με ώμους χαλαρωμένους. Σαν να την απολάμβανε περισσότερο έτσι... Αυτή ήταν μια παράσταση που η Λίζα έδινε μόνο για εκείνον. Από απόσταση ασφαλείας και όλα καλά.
Έτσι κι αλλιώς εκείνη ήταν κτητική σε πράγματα παράλογα. Στα μη μετρήσιμα. Και αυτός το ήξερε. Δεν τον ήθελε για τον εαυτό της, ήθελε όμως απ’ το μενού του το ένα πιάτο να ψήνεται μόνο για εκείνη. Και φυσικά αυτό δεν ήταν το σεξ αλλά ένας τρόπος στο σεξ, κάτι λίγο, μια στάση, μια αντίσταση. Ένα σημείο αναφοράς σε εκείνη. Κάτι που θα το έκανε μόνο μαζί της. Ένα «ως εκεί». Όριο και όχι σύνορο με κάτι άλλο που θα έδινε συνέχεια.
Έφυγαν σαν ξένοι μα με το ίδιο όχημα. Και ό,τι ακολούθησε ήταν λαχανιασμένο και άβολο. Με λέξη μία: ακαταλόγιστο.
16°
