Αυτή του έλεγε ότι στα όνειρά της τον έβρισκε να της χαϊδεύει τα μαλλιά κι εκείνος την έλεγε «πιτσιρίκι» χωρίς άλλες αντωνυμίες της κτήσης. Ήταν κάποιοι κώδικες μεταξύ τους που δεν είχαν εγκατασταθεί αλλά μ’ ένα τρόπο είχαν συμφωνηθεί από τον πρόλογο κιόλας της επαφής τους.
Τα χρόνια που της έριχνε την έκαναν να τον παρακολουθεί σχεδόν αποσβολωμένη όταν μιλούσε για οικονομία ή πολιτική. Στο βάθος βέβαια αυτός την λοξοκοιτούσε, αδυνατώντας να συμπεράνει τι απ’ όλα αυτά μπορούσε το πιτσιρίκι «του» να καταλάβει. Γιατί αυτός δεν ήξερε ότι τις νύχτες η Λίζα έριχνε τρελό διάβασμα για να χωρέσει κι αλλιώς στο τσαλακωμένο t shirt του, που της δάνειζε για να κοιμάται. Μετά τις τεκίλες και τα χαχανητά, άκουγε Erik Satie και διάβαζε τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη ξανά και πάλι. Εκείνος ούτε το ήξερε, ούτε ποτέ της το είχε ζητήσει μα πάνω απ’ όλα δεν υπολόγιζε σ’ αυτό.
Πέρασαν την καγκελένια πόρτα του κήπου στο σπίτι της. Γυαλιστερά φυλλάδια υποψηφίων παντού. «Να έρθουν να μου σκουπίσουν», γκρίνιαξε αυτή και τον τράβηξε απ’ το χέρι προς την επόμενη είσοδο.
«Και τι λες να ψηφίσεις;», την ρώτησε στα σοβαρά.
«Εσένα… δαγκωτό», του είπε κλείνοντας το μάτι με νόημα εύκολο. Τέτοιο που κάθε άνδρας θα καταλάβαινε με Πλάτωνα ή και άνευ.
18°
