Εκείνη είχε μια δυσκολία να προφέρει μεγάλα συναισθήματα και αυτό τον τρέλαινε αλλά όχι καλά. Διεκδικούσε τα «σ' αγαπώ» της και το'χε αναγάγει σε σκοπό ζωής ενώ δεν ήταν. Όχι πως δεν του έδειχνε την αγάπη της. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα ήταν στο στόμα. Η Λίζα δεν μπορούσε να λέει τέτοιες κουβέντες.
Το βράδυ που εκείνος έγινε αφόρητα τρυφερός, εκείνη πήρε το σκοινάκι της και άρχισε να χοροπηδάει μπροστά του με το κοριτσίστικο χαμόγελό της για ασπίδα.
«Δε μ' αγαπάς;», τη ρώτησε με τρόπο που περισσότερο έμοιαζε με κατάφαση.
«Χμ χμ πολύ», του απάντησε εκείνη.
«Εγώ σ' αγαπάω», της είπε σε βεβαιότητα τέτοια που έβγαλε μπροστά όλες της τις αρνήσεις. Του γύρισε την πλάτη λέγοντάς του «Το ξέρω» και συνέχισε το σκοινάκι.
Αυτός σηκώθηκε και μπλέκοντας τα δάχτυλά του μέσα στην κοτσίδα της, τη φίλησε στο στόμα. Το πάτωμα κρύο, η πτώση βίαιη, εκείνος βάρος γνώριμο πάνω της. «Μ' αγαπάς;», τη ρώτησε με τις λέξεις του μέσα στο στόμα της. «Πες το διάολε», πνίγοντας τον εύθραυστο λαιμό της. «Συνεταξάμην» του απάντησε αυτή κατεβάζοντας βιαστικά με το δεξί το εσώρουχό της.
22°
