«Παίζουμε», του είπε και έπρεπε αυτός να πάρει το ρίσκο να ερμηνεύσει την κατάφασή της. Του έβαζε πάγο για να μην την πάρει στα σοβαρά ή αυτή ήταν η πιο ισχυρή της δέσμευση απέναντί του; Καθόλου πολύ δεν την ένοιαζε. Έτσι κι αλλιώς το στοίχημά της να τον κρατά αναστατωμένο στα 24ωρα - δίχως παύση -, σχεδόν το είχε καταφέρει.
Τη νύχτα του πάρτι εκείνος όρθιος μέσα σε φίλους, μιλούσε για κάτι το σοβαρό και κάπνιζε και έπινε. Τον πλησίασε. Χαμογέλασε στην παρέα τόσο ώστε κανείς να μην της πιάσει την κουβέντα, στάθηκε όρθια πίσω του, πλησίασε το αυτί του και του ψιθύρισε «Εγώ από πάνω». Την κοίταξε στα μάτια πάνω που αυτή τα χαμήλωνε, κάνοντας μεταβολή προς την έξοδο. «Έτσι χαλάνε οι μεγάλες στιγμές στις νουβέλες του πάθους», σκέφτηκε καθώς φυσούσε προς τα πάνω το τσουλούφι που της έμπαινε στα μάτια. Εκείνος πίσω της σε βήμα αργό για να μην καρφωθούν.
Το ξημέρωμα τους βρήκε να αναλύουν ο ένας τις προθέσεις του άλλου… σε βάθος. Με τη Λίζα να μην αλλάζει κόμμα, στις 3 λέξεις που τον τράβηξαν απ’ το πάρτι. Αυτή από πάνω…
22°
