Νύχτα και οδηγούσε με ταχύτητα απαγορευτική ακούγοντας σε ένταση Money for nothing - Dire Straits. Έδειχνε στιγμιαία ευτυχισμένη κουνώντας στο ρυθμό το αχτένιστο κεφάλι της. Ευτυχισμένη και ελεύθερη. Δρόμος ήσυχος. Κανένας δεν κινδύνευε από την επιπολαιότητά της εκείνη τη νύχτα. Ο εαυτός της μόνο, άντε και καμιά κολώνα.
Τα φώτα του περιπολικού έπαιξαν πάνω στα βλέφαρά της. «Πιάσε με αν μπορείς», ψιθύρισε και πάτησε κι άλλο το γκάζι. Χαζογελούσε στα σενάρια που θα έκαναν οι τύποι στο περιπολικό. Για λίγο, θα μπορούσε να είναι ο επικηρυγμένος φυγάς που έψαχναν οι μυστικές υπηρεσίες σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Γκάζωσε κι άλλο. «Θα με πιάσουν που θα με πιάσουν, τουλάχιστον ας παίξουμε.»
Όταν βαρέθηκε, έκοψε ταχύτητα τόσο πολύ σαν να οδηγούσε σε γειτονιά. Το περιπολικό την πλησίασε. Της ζήτησαν να σταματήσει στην άκρη του δρόμου.
«Θα σκοτωθείς», της είπε ο ένας.
«Εντάξει», απάντησε η Λίζα.
«Φύσα εδώ», της είπε ο άλλος.
«Φου», είπε αυτή χωρίς να φυσήξει.
«Φύσα λέμε», επανέλαβε αυστηρά.
Εκείνη φύσηξε. Εκείνοι βρήκαν ότι δεν είχε πιει σταγόνα. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Η Λίζα είχε ήδη ανοίξει το ντουλαπάκι δίνοντας τα έγγραφα της διαδικασίας πριν καν εκείνοι το ζητήσουν. Τα κοίταξαν και έβγαλαν το γνωστό μπλοκάκι τους.
Η Λίζα τους πρόσφερε στυλό. Είχαν. αλλά είναι αλλιώς όταν οι λέξεις που σε αφορούν, γράφονται με το δικό σου μελάνι.
19°
