Στα σκοτεινά. Εκείνος στο γραφείο του. Τσιγάρο στο δεξί, ποτό στο αριστερό, η γνώριμη εικόνα. Η Λίζα στην καρέκλα του επισκέπτη οκλαδόν. Φυσάει σαπουνόφουσκες προς το μέρος του. Τα βλέμματα ευθείες βολές όμως κανένας δε μιλάει.
Αυτό το παιχνίδι τους ήταν το πιο δύσκολο. Γιατί οι σκέψεις που τους κρατούσαν σ’ εκείνο το σκοτάδι, δεν ήταν ήσυχες.
«Αν μου ζητήσει να του δώσω το παιχνίδι μου, θα φύγω», εκείνη.
«Είμαστε κάτι παραπάνω απ’ το σεξ που κάνουμε;», εκείνος.
Το ξαφνικό χτύπημα του τηλεφώνου την έκανε να πεταχτεί απ’ την καρέκλα της, την ίδια ώρα που αυτός είχε κιόλας το χέρι του στο ακουστικό με την πρόθεση να απαντήσει. Γυμνή κάθισε πάνω του, απαγορεύοντας αυτή τη συνομιλία.
«Θα παίξουμε τρίλιζα» του είπε παραχωρώντας του την ευκαιρία της πρώτης κίνησης. Εκείνη είχε έτσι κι αλλιώς δώσει τη διάσταση της επιθυμίας της στα τετράγωνα του παιχνιδιού τους και αυτό ήταν το περισσότερο που την αφορούσε.
