Στο κόκκινο αυτοκίνητο. Σκοτάδι αν και νωρίς. Είναι Νοέμβρης. Το φόρεμά σου χειμωνιάτικο σε χρώμα καλοκαιρινό. Οδηγείς εκεί που σήμερα όλοι το λένε «παραλία» όταν γυρίζουν από μπουζούκια, «Ποσειδώνος» όταν πηγαίνουν στη δουλειά. Συνοδηγώ. Το χέρι μου κάτω απ' το δικό σου αλλάζει τις ταχύτητες. Καθόλου δεν μ' αρέσει που είμαι σήμερα στην Ελλάδα. Θέλω τους φίλους μου να γιορτάσουμε που ζεις κι εσύ. Δουλειές μου λες και κάνω πως καταλαβαίνω. Στα πίσω καθίσματα ένα άλλο κορίτσι περισσότερο ήσυχο, περιμένει να μας πας εκεί που μας πας για να διασκεδάσουμε. Στη διαδρομή μας μαθαίνεις στα γαλλικά τις λέξεις του ορίζοντα που ανοίγεται στο pare-brise. Windscreen επιμένω. Νίκησες. Κι εδώ παρμπριζ το λένε.
Φώτα πολλά στο λούνα παρκ. Κατεβαίνουμε και ψάχνεις τα γυαλιά σου του ηλίου. Μα τι κάνεις; Ψεύτικα φώτα είναι. Μας κρατάς απ' το χέρι. Η φούστα με τα καθίσματα μιας φωτισμένης γιγάντιας μπαλαρίνας που σου μοιάζει στα μπλε μάτια, με σέρνει. Αφήνω το χέρι σου και τρέχω. «Λίζα, περίμενε. Θα πας μαζί με την Ραλλιώ». Κοντοστέκομαι και περιμένω να με φορέσεις στη φούστα της μπαλαρίνας που σου μοιάζει. Η Ραλλιώ σαστίζει στις σβούρες, σου λέει πως δεν θέλει. Με βάζεις σ' ένα κάθισμα δίπλα σε μιαν άλλη μαμά και ζητάς ευγενικά να με προσέχει.
Θυμώνω που μένεις έξω απ' τη φούστα της μπαλαρίνας που σου μοιάζει για να κάνεις παρέα στη Ραλλιώ. Αφού εγώ είμαι η δική σου. Άστην αυτήν. Είναι τρομαγμένη, δεν θα φύγει. Οι τρομαγμένοι δεν κάνουν βήματα. Κάνουν στάσεις. Μαζί μου -δεν φοβάμαι- θα είναι όλα πιο διασκεδαστικά. Τι σε διασκεδάζει εσένα; Πες... Θα σου το φέρω έστω και τώρα.
Η φούστα κυματίζει γύρω απ' τα αδύνατα πόδια της μπαλαρίνας. Πότε χάνεσαι απ' τα μάτια μου και είναι σκοτάδι, πότε επιστρέφεις και είναι φως. Κρατάς τη Ραλλιώ απ' το χέρι. Όποτε περνώ από μπροστά σας, την σκουντάς και με δείχνεις και χαμογελάς. Και τώρα το ίδιο της κάνεις; Μη με δείχνεις. Έλα... Κάτσε πάνω μου -μεγάλωσα- ή κρεμάσου απ' τον άσπρο το λαιμό της μπαλαρίνας που σου μοιάζει στα μπλε μάτια. Στριφογύρνα κι εσύ. Δες τα φώτα του λούνα παρκ, να ζωντανεύουν και να ασθμαίνουν. Δες τα απ' όλους τους ήχους, τις εποχές, τους χρόνους και τις αποχρώσεις. Κάνε τη δευτέρα παρουσία σου.
Η φούστα παύει το χορό. Η μπαλαρίνα που σου μοιάζει σβήνει κουρασμένη. Με κατεβάζεις απ' το κάθισμα και τρέχω προς τα συγκρουόμενα. «Όχι, συγκρουόμενα Λίζα. Φοβάμαι!», μου λες αυστηρά. Θυμώνω πολύ. Φεύγουμε απ' το λούνα παρκ με το ίδιο αυτοκίνητο από τον ίδιο διχασμένο δρόμο.
20°
