Το πιο ανησυχητικό φαινόμενο αυτή την περίοδο πέρα από την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της είναι η υποχώρηση της αυτοπεποίθησης μεγάλης μερίδας πολιτών. Επικεντρώνεται στους νέους που, παρά την επιστημονική τους επάρκεια και τη συγκέντρωση γνώσης, αδυνατούν να ερμηνεύσουν και να αποκωδικοποιήσουν τα πολλαπλά μηνύματα της εποχής.
Είναι προτιμότερο να ενταχθούν στην ανταγωνιστική και περιορισμένων ευκαιριών αγορά εργασίας των 700 ευρώ ή να παραμείνουν επιδοτούμενοι κάτω από τη γονική στέγη;
Έχουν κάποιες επιλογές, όπως:
Να ενεργοποιηθούν στην πολιτική και κοινωνική ζωή για τη διαμόρφωση ευνοϊκότερων όρων στη σημερινή κοινωνία ή να παραμείνουν απαθείς και αδιάφοροι, εκτιμώντας ότι με τη συμμετοχή τους θα διευρύνουν το περιορισμένης αντιπροσώπευσης πολιτικό σύστημα.
Να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και να περιβάλουν με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη το θεσμικό και παραγωγικό ιστό της χώρας ή να παραμείνουν δύσπιστοι και αδιάφοροι, αξιολογώντας τον ως αναξιοκρατικό και διεφθαρμένο.
Να επιδιώξουν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, και οι ανασφαλείς να κινηθούν με ιδιοτέλεια και τυχοδιωκτισμό αναμένοντας ιδιοτελώς οφέλη και κέρδη σε κάθε έκφανση της επικοινωνίας και κοινωνικότητάς τους.
Αυτή η αμφιβολία καθηλώνει και απενεργοποιεί τη νεανική δράση, οδηγεί σε παραίτηση και εγκατάλειψη ενώ παραδίδει σε χωματερές τον πλούτο της κοινωνίας μας, το ανθρώπινο δυναμικό της. Η κατάσταση αυτή ικανοποιεί την υπάρχουσα πολιτική και οικονομική ελίτ η οποία προσδοκά και επιδιώκει με κάθε τρόπο να συνθλίβει τη νέα γενιά ανάμεσα στην απόρριψη και την απογοήτευση.
κ. Γεωργιάδη, έχω το εξής σχόλιο για το άρθρο σας :
Χωρίς να αμφισβητώ την ακρίβεια όσων λέτε και επιρρίπτετε σε μεμονωμένα πρόσωπα (Τσάτσος, Παπούλιας για πράξεις τους στο παρελθόν - άσχετες όμως με το θέμα) και σε ένα τμήμα τουλάχιστον της ελληνικής κοινωνίας («Ελληνάρες»), θα έλεγα ότι κάποτε πρέπει οι ασκούντες δημόσια κριτική να αποστασιοποιούνται από τις μικρότητες της πολιτικής και να κρίνουν τις πράξεις που παίζουν με τους θεσμούς πέραν και πάνω από τις περιστάσεις και τα πρόσωπα και την τρέχουσα κυβερνητική ή αντιπολιτευτική πολιτική. Τότε οι ασκούντες δημόσια κριτική συμβάλλουν δημιουργικά να γίνουμε σοβαρότεροι και έτσι να μειωθούν οι αφορμές να υπενθυμίζουν το σημίτειο «αυτή είναι η Ελλάδα» και τι στάση τήρησαν οι «Ελληνάρες» στο ναυάγιο του Σάμινα (που και οι «Ελληνάρες» είναι μέρος της κοινωνίας μας, κάποιοι τους δίδαξαν κοινωνικά και πολιτικά ήθη). Αλλιώς - χωρίς ίσως να το συνειδητοποιούν - επιλέγουν τη στάση της στείρας «τιμωρίας» και «απαξίωσης» κάθε θετικού σήμερα, λόγω λαθών του παρελθόντος. Και η στάση αυτή αποτελεί - ασυνείδητα - διδαχή για μια απαξιωτική και μηδενιστική θεώρηση των πραγμάτων από το νεανικό τμήμα της κοινωνίας μας. Πράγμα πολύ άσκημο. Ο πολίτης (και κυρίως ο νέος πολίτης) πρέπει να είναι μαχητικός και να διεκδικεί την επιβράβευση των σωστών πράξεων και την τιμωρία των άλλων. Οι μεγαλύτεροι και οι εκφέροντες δημόσιο λόγο θα του προσφέρουν αυτό το κλίμα και εσείς καλείστε να συμβάλετε σε αυτό.
14°
