Αγαπητή Μυρτώ, είναι αυτός ο τύπος που μ’ αρέσει εδώ και 3 χρόνια, βασικά είμαι ερωτευμένη και, ναι, είμαι... Και δεν είναι καμιά εμμονή ή κάποιο απωθημένο. Το θέμα είναι ότι πηγαίναμε μαζί σχολείο και μετά έφυγε και εγώ, λόγω της ανασφάλειάς μου, δεν έκανα κίνηση και μετά από τρία χρόνια είμαι ακόμα εδώ, να ζηλεύω όποιον του μιλάει –ακόμα και φίλους του– και να εύχομαι να ήμουν όπως τα κορίτσια που του αρέσουν και μπλαμπλα... Μη με παρεξηγήσεις, δεν είμαι ντράμα κουίν ή τίποτα τέτοιο (μάλλον, καλύτερα, βασίλισσα της αδιαφορίας θα έλεγα), απλά ακόμα πονάει όταν τον βλέπω τυχαία ή όταν του μιλάω καμιά φορά στο Facebook –αρχίζω και τρέμω ολόκληρη– και η αλήθεια είναι ότι θα φύγω για Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω και η ελπίδα που είχα όλα αυτά τα χρόνια και όλα τα όνειρα που έκανα θα φύγουν και το καταλαβαίνω ότι έτσι πρέπει να γίνει αλλά, πραγματικά, δεν είμαι το κοριτσάκι που ήμουν και είμαι χίλιες φορές πιο γαμάτη από όποια τύπισσα ήταν – γιατί δεν μπορεί να το δει, την τύχη μου μέσα...
Και τώρα κάντε copy paste αυτό που μου γράψατε και στείλτε το στον τύπο.
Υ.Γ. 1 Ή μην κάνετε τίποτα και μη μάθετε ποτέ τι θα γινόταν αν καθάριζαν τα γυαλιά του και σας διέκρινε.
Υ.Γ. 2 Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο ερωτευμένος και να μην το μοιράζεται με τον άλλο;
Υ.Γ. 3 Και πώς γίνεται ένας τόσο νέος άνθρωπος να μην παίρνει το ρίσκο μιας χυλόπιτας; Ή μιας σχέσης, ενδεχομένως…
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε και ένας χρόνος που έχουμε χωρίσει και όμως ο άνδρας αυτός, που έκανε το βήμα να διαλύσουμε τη σχέση μας λέγοντάς μου ψέματα, επέστρεψε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να μου πει κάποια πράγματα που τον βαραίνουν. Είχαμε επικοινωνήσει ελάχιστα τον καιρό αυτό γιατί τον απέφευγα αλλά (μετά από μια τεράστια συζήτηση που κατάλαβα πόσο πολύ με θέλει ακόμη...) καταλήξαμε να μείνουμε φίλοι, πράγμα που εγώ νομίζω δεν έχω πιστέψει ακόμη. Μ’ αρέσει η επικοινωνία μεταξύ μας και γι’ αυτό μιλάμε και βγαίνουμε μαζί! Το πρόβλημα εντέλει; Ηλικιακό. Έχουμε μια γεμάτη δεκαετία και κάτι διαφορά και εγώ είμαι μόνο 20! Φοβάται για μένα αλλά και γι’ αυτόν, έχει πληγωθεί στο παρελθόν, αλλά και δεν θέλει να με δεσμεύσει στην καλύτερη ηλικία της ζωής μου... λέει! Δεν θέλω να τα παρατήσω έτσι και αυτός είναι ανένδοτος! Μυρτώ, πλιζ χελπ...!
Άντε καλέ, πρωί-πρωί.
Υ.Γ 1 Όχι ότι είναι κακό να φοβάται κάποιος – και μάλιστα ένας άντρας στα 30 του. Αλλά το να πετάς στο 20χρονο το μπαλάκι της αγωνίας σου για την ευθύνη της δέσμευσης, είναι κάπως παπαριά.
Υ.Γ. 2 Δηλαδή, πόοοοσο πολύ σας θέλει ακόμη και συγκρατιέται για να μη σας δεσμεύσει στην καλύτερη ηλικία της ζωής σας; Και τι πάει να πει «μη με δεσμεύσει»; Κουφέτα, λαμπάδες και δακρυσμένοι συγγενείς;
Υ.Γ. 3 Ο φίλος μου ο (τάδε) είναι 42. Και το κορίτσι του 22. Και είναι μαζί 2 χρόνια. Και ζουν σε ένα σπίτι όπου όλη μέρα γράφουν μουσικές, σκιτσάρουν, τσακώνονται, τα βρίσκουν, βλέπουν ταινίες, μαγειρεύουν. Και τα καλοκαίρια παίρνουν τη σκηνή τους και φεύγουν. Με δυο λόγια, στην καλύτερη ηλικία της ζωής σας είσαστε και οι δύο. Τα υπόλοιπα μου μοιάζουν απλώς προσωπικοί δαίμονες. Φάτε τους.
Υ.Γ. 4 Η μόνη μου αντίρρηση για τις διαφορές ηλικίας είναι η μακροημέρευση. Βλέπετε, εμείς ζούμε περίπου 6 χρόνια περισσότερο από εκείνους. Κοινώς, διάλεξέ τον εκεί μια δεκαετία μικρότερο να σου φτουρήσει και λίγο.
Μυρτώ μου, εκεί που πίστευα ότι όλοι οι μαθηματικοί είναι ψυχανώμαλοι, μου ’ρχεται στο δόξα πατρί ένας κούκλος (μαύρα μεγάλα μάτια, γυμνασμένο σώμα...). Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο ρημάδι το φροντιστήριο, την πάτησα μαζί του. Άσε που συνέχεια κοιταζόμασταν. Όποτε γυρνούσα να τον κοιτάξω, έκανε πως με αγνοούσε. Επίσης πολλές φορές μέσα στο μάθημα με άγγιζε. Όλοι (εκτός από τους γονείς μου, που ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να τους το πω) μου λένε πως πρέπει να τον ξεχάσω. Για μένα όμως δεν είναι έτσι. Δε με ενδιαφέρει καν η ηλικία του (16 χρόνια μεγαλύτερος) και θεωρώ πως δεν αποτελεί εμπόδιο για μια σχέση, έστω και φιλική, ανάμεσά μας. Δυστυχώς φέτος δεν θα τον έχω αφού δεν αναλαμβάνει Β΄ Λυκείου. Να πάρω το ρίσκο να του μιλήσω; Δεν θέλω να του ζητήσω κάτι συγκεκριμένο, απλά να ξέρει πώς νιώθω διότι όλη τη χρονιά έκανα τη μ...... να το παίζω αδιάφορη και μου έριχνε συνεχώς μπηχτές. Τον έχω ερωτευτεί τρελά και ταυτόχρονα νιώθω σαν να είμαι νεκρή. Μπορεί να είναι γελοίο όλο αυτό το «παιχνιδάκι» αλλά πραγματικά έχω αισθήματα γι’ αυτόν. Τι να κάνω;
Τώρα, εσείς εμπίπτετε σε άλλη κατηγορία. Καταλαβαίνετε ελπίζω το βάθος του χάσματος ανάμεσα σε αυτόν που παίζει στα δάχτυλα τα σημεία τομής των εφαπτόμενων με τον άξονα Χ και σε εσάς που δεν ξέρετε την τύφλα σας.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
