Γεια σου, Μυρτώ, τι κάνεις; Είμαι ο πρόεδρος του συλλόγου που είχα στείλει πέρυσι τέτοια εποχή (στο φύλλο της 4/7/2013), που ήμουν παντρεμένος αλλά ερωτεύτηκα μια δυνατή 21χρονη και δημιούργησα μια θεατρική ομάδα και ήμασταν μοιρασμένοι για πρώτο ανέβασμα ανάμεσα σε «φαλακρή τραγουδίστρια» και «έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο». Δεν μου είχες δώσει λύση αλλά σε συγχωρώ. Τελικά έκανα κλήρωση και ο κλήρος έπεσε στο δεύτερο έργο. Ανέβηκε σε 2 παραστάσεις σε μια αίθουσα που μας παραχωρήθηκε με αγάπη, είχα αρκετό κόσμο και τολμώ να πω καλλιτεχνική επιτυχία. Η κοπέλα που ήμουν ερωτευμένος έπαιζε τον δύσκολο και απαιτητικό ρόλο, που είναι κλειδί στο έργο, της καμαριέρας. Τον ερμήνευσε τόσο γλυκά που δάκρυσα. Η γυναίκα μου ήταν σύσκατη στο ρόλο της πανέμορφης-ατάλαντης ηθοποιού (το δεύτερο δεν χρειαζόταν καν να το ερμηνεύσει – πανέμορφη δεν τη λες, ατάλαντη όμως είναι). Το έργο έχει αντρικούς ρόλους (που δεν μας ενδιαφέρει) και 3 γυναικείους. Το τρίτο ρόλο τον ερμήνευσε μια νεαρή εκκολαπτόμενη ηθοποιός. Απέδωσε το ρόλο της πολύ καλά, τολμώ να πω, υπέροχα. Μετά το τέλος της παράστασης μπήκα στα καμαρίνια να τη συγχαρώ και της έδωσα κατά λάθος ένα φιλί με πάθος, δίχως μέλλον, τόσο αναίτια. Μας έπιασε όμως η κοπέλα μου, η 21χρονη. Και παρά τις κάργα εξηγήσεις μου δεν με πιστεύει πώς έγινε το σκηνικό. Μου λέει ότι αφού της έκανα τον κ..ο γιαννιώτικο τσουρέκι τη βαρέθηκα και αναζητώ φρέσκο «αίμα». Πώς να τα συμβιβάσω με την κοπέλα μου και παράλληλα να τα πετάξω στη μάπα της εκκολαπτόμενης και χωρίς να το μάθει η γυναίκα μου που κάτι έχει αρχίσει να υποψιάζεται – δεδομένου ότι θα ρίξουμε άλλες 2 παραστάσεις μετά την επιτυχία; Ευχαριστώ τα μάλα
Αρχίστε να ανεβάζετε μονολόγους για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο.
Εντάξει, χρόνια ήμουν Drama Queen με τις σχέσεις μου, αλλά τώρα το τερμάτισα, ένας χρόνος σχέσης, έκανα εγώ τη βλακεία, η εμπιστοσύνη του για μένα έπιασε πάτο, έπεσα στα πατώματα για να ξαναείμαστε μαζί, αφού εγώ είχα κάνει το λάθος εξάλλου, με δέχτηκε πάλι πίσω και τώρα είναι αδιάφορος –οι φίλοι του πάνω από όλα λέει–, εγώ έρχομαι δεύτερη στη λίστα αλλά με αγαπάει πάρα πολύ ακόμα. Το βλέπω, το νιώθω, αλλά όταν δεν είμαι Αθήνα (επειδή σπουδάζω αλλού, μη φανταστείς καμιά τρελή απόσταση, 2 ωρίτσες) είναι σαν να μην υπάρχω στη ζωή του. Και κλάμα εγώ μέρα νύχτα μήπως τον χάσω. Έχουμε ορίσει τη ζωή μας μαζί (πριν κάνω εγώ τη βλακεία) αφού ταιριάζουμε τόσο πολύ εξάλλου. Και έρχομαι τώρα να αναρωτηθώ μέσα σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου πώς κερδίζεις πάλι την εμπιστοσύνη ενός ανθρώπου; Πώς τον κάνεις να σε ερωτευτεί τόσο πολύ όσο πριν; Πώς γίνεσαι πάλι η πρώτη του προτεραιότητα; Η Drama Queen
Πάντως όχι με το να παριστάνετε η μία τη μετανοημένη Μαγδαληνή κι ο άλλος το θύμα που μεταβλήθηκε σε θύτη. Η στάση σας δείχνει ενοχή και η στάση του θυμό. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις, ούτε πριν ούτε τώρα, υπήρξε ισοτιμία μεταξύ σας.
Αγαπητή Μυρτώ, μια γυναίκα και ό,τι νιώθω για εκείνη είναι η αιτία που σου γράφω. Ήμουν πολύ σκληρός, εγωιστής και δειλός με τα αισθήματά μου, κάτι που δυσκολεύτηκα να συνειδητοποιήσω. Έχοντας κάνει λάθη και με οδηγό την αγάπη και το πώς ένιωθα για εκείνη, όσο βρισκόταν μακριά μου, κατάφερα να υπερνικήσω κάθε φόβο και οτιδήποτε με έκανε να αφήνω τις στιγμές να περνάνε χωρίς να μοιράζομαι αυτά που νιώθω. Είναι η μοναδική γυναίκα που κατάφερε να με αγαπήσει, να την αγαπήσω και να ζω μαζί της τόσο έντονα. Μέσα από δω και γνωρίζοντας ότι σε διαβάζει, θέλω να της πω ότι την ευχαριστώ γιατί με έμαθε ότι στην αγάπη ένα και ένα κάνουν ένα και ότι «όταν υπάρχει αγάπη, θέληση και υπομονή όλα γίνονται». Αγάπη τελικά, Μυρτώ, κατάλαβα ότι είναι να βαδίζεις στη ζωή με κάποιον, να δείχνεις μια μικρή τρυφερή φροντίδα, να συγχωρείς, να βάζεις στην άκρη εγωισμούς και ανωτερότητες. Μα πάνω απ’ όλα αγάπη είναι να χαρίζεις τον εαυτό σου. Νιώθω τυχερός γιατί αυτά τα ένιωσα για εκείνη. Σημασία δεν έχει ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, αλλά πόσα βήματα θα κάνεις μαζί της. Και τελικά, τι είναι δυνατότερο από έναν έρωτα; Με εκτίμηση, ένας τρελός, ένας ερωτευμένος… Ανέστης
Εγώ τώρα γιατί ανησυχώ όπου ακούω πολλά (όψιμα) κεράσια;
Υ.Γ. Δυνατότερο από έναν έρωτα δεν είναι τίποτα. Σοβαρότερο, όμως, ναι. Το στάδιο που η εξειδανίκευση του άλλου υποχωρεί και δίνει τη θέση της στην πραγματικότητα και αυτό το αντέχετε και το θέλετε και οι δύο. «…Αρχίζει ο ένας να ερωτεύεται τον άλλο με το χρόνο που του αφιερώνει και τον γνωρίζει. Αυτόν λέω εγώ πραγματικό έρωτα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο άλλος είναι κάτι εξαιρετικό για μένα, γιατί με έπεισε και τον έπεισα γι’ αυτό». Το διάβασα πρόσφατα.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
19°
