Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στον τομέα των Διεθνών Σχέσεων, θυμάμαι τους καθηγητές μου πάντα να μας υπογραμμίζουν ότι μετά τον Θουκυδίδη λίγα μπορούμε να προσθέσουμε στη στρατηγική του πολέμου, στη δομή του ρεαλισμού και στη φιλοσοφία της πολιτικής. Μετά από μια διαδικτυακή βόλτα στο facebook, βρήκα μία ωραία συγκέντρωση των πιο επίκαιρων σημείων της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου, από τον κ. Γιάννη Φαλκονάκη, και σας τα παραθέτω.
«...Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται εύκολα πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρείας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή. (σελ. 66)
Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. (σελ.66)
(...) ...επειδή τα κόμματα δεν σχηματίσθηκαν για να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους παρανομώντας και η μεταξύ τους αλληλεγγύη βασιζόταν περισσότερο στη συνενοχή τους παρά στους όρκους στους θεούς. (σελ. 66-67)
Γενικά είναι ευκολότερο να φαίνονται επιδέξιοι οι κακούργοι, παρά να θεωρούνται τίμιοι όσοι δεν είναι δόλιοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν το κακό και να θεωρούνται έξυπνοι, παρά να είναι καλοί και να τους λένε κουτούς. (σελ. 67)
Καμία από τις δύο παρατάξεις δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό κι εκτιμούσε περισσότερο όσους κατόρθωναν να κρύβουν κάτω από ωραία λόγια φοβερές πράξεις. (σελ. 68)
Τις περισσότερες φορές επικρατούσαν οι διανοητικά κατώτεροι. Φοβόνταν τη δική τους ανεπάρκεια και την ικανότητα των αντιπάλων τους κι έτσι, για να μη νικηθούν στη συζήτηση και για να μην πέσουν θύματα των όσων οι άλλοι θα επινοούσαν, δεν είχαν κανένα δισταγμό να προχωρήσουν σε βίαιες πράξεις». (σελ. 68)
[Θουκυδίδου, Ιστορία του Πελοποννησιακου πολέμου, Βιβλίο Γ, στίχ. 82-84, εκδ. Εστία, Αθήνα, 2003, μετάφραση: Άγγελος Βλάχος]
Σκέφτομαι ότι παρά τα 2.500 χρόνια που έχουν περάσει, πορευόμαστε ομοιοτρόπως, η ιστορία επαναλαμβάνεται κυκλωτικά και της δίνουμε έτσι το δικαίωμα να επαναλαμβάνεται... Πόσες φορές διερωτήθηκες ρητορικά αν σε κυβερνούν δύο κατηγορίες ανθρώπων; Οι διανοητικά κατώτεροι ή/και τα λαμόγια, που μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες σού το παίζουν έξυπνοι; Πόσες φόρες, συνακόλουθα, δεν ένιωσες δυο φορές μαλάκας;
20°
