H A.V. πάει μαζί σου διακοπές. Κάνε μας follow στο Instagram, ανέβασε την αγαπημένη σου παραλία με hashtag #avbeach και μπες στο νέο διαγωνισμό για ένα κινητό τηλέφωνο!
Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα. Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός. Είσαι συ, που με βοήθησες ν' ανακαλύψω λοιπόν πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ' τη νύχτα. Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως. *** Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ' έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει. Άκουσα να θροΐζει η ψυχή σου όπως ένας πευκώνας το καλοκαίρι. Τα δάχτυλά σου μ' αγγίξαν σαν ένα σμήνος πουλιών. Κι όταν χαμογελάς ακούω μιαν άρπα. Κι όταν σκέφτεσαι ακούω που σκέφτεσαι.*** Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο απ' αυτό που γράφω κι απ' αυτό που μπορώ να σου πώ. Όλα είναι γραμμένα. Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά τα ψηφία της κτίσεως. Οι στίχοι είναι αντίλαλοι. Όλα λένε: «Αγάπη». Και γι' αυτό κομματιάζω τη λέξη «αγάπη» σε χιλιάδες ρινίσματα και ζυμώνω τα χρώματα, όχι σα να 'ναι να πώ ή να γράψω, αλλά σα να 'μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περβολιού και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα. Κι έκαμα να φυτρώσουνε κάτω στο γύρο του φουστανιού σου αγριολούλουδα, που κυνηγιούνται σαν φώτα πολύχρωμα όταν χορεύεις ή όταν ονειρεύεσαι πως χορεύεις και τινάζεσαι ανάλαφρα σα να ζητάς να πιαστείς απ' το υπέρτατο φως.*** Πρέπει να 'ναι μεγάλος ο κήπος που θα σε περπατήσω. Θα τυλίξω στα δάχτυλά μου τα νήματα του νερού, θα ξεδιαλέξω το μετάξι του ήλιου απλώνοντάς τον πάνω σε άνθη αχλαδιάς, να σου φτιάξω ένα ένδυμα γάμου. Απόψε σε παντρεύω με την αιωνιότητα. Περνώ το χρυσό δαχτυλίδι της ποίησής μου στο δάχτυλό σου. Περνώ στα μαλλιά σου ένα στέφανο λεμονιάς που στάζει χαραυγή και δροσιά, που στάζει αγάπη. Δίπλωσα στην παλέτα μου το ουράνιο τόξο, ανάλυσα της δύσης το βυσσινί μέσα στη φούχτα μου, να σε φτιάξω να ταιριάζεις με τη δημιουργία του Θεού. Κι όχι όπως μοιάζει το ένα αστέρι με το άλλο. Να ξεχωρίζεις στην παγκόσμια τάξη. Και πάντοτε να χορεύεις μ' ένα φουστάνι ουρανό, μ' έναν θύσανο ήλιου ολόγυρα στα μαλλιά σου, με τα χέρια σου ν' ανεβαίνουν ανάλαφρα, όμοια με δυο κρίνους που προσφέρονται στην Παναγία την άνοιξη. Νικηφόρος Βρεττάκος – Απόσπασμα από το ποίημα «Ο χορός του κορυδαλλού»
15°
