Αγαπητή μου Μυρτώ, πριν από οχτώ χρόνια γνώρισα το ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ της ζωής μου. Όλα μαζί του ήταν πιο καλά κι από ιδανικά. Αναμφίβολα τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Υπήρχε όμως ένα άλυτο πρόβλημα γιατί είχαμε κάποιο βαθμό συγγένειας – μακρινό μεν, κόλλημα δε για όλους τους «σημαντικούς» τριγύρω. Παρά ταύτα ήμασταν μαζί για πέντε χρόνια. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι έπρεπε να χωριστούμε γιατί όλο αυτό που μας ένωνε έφτανε σε αδιέξοδο. Τότε και οι δυο προχωρήσαμε τις ζωές μας. Μετά από ένα χρόνο χωρισμού, έκανα μια σχέση «σοβαρή» και καλά… Προσπάθησα να δώσω ακόμα και την ψυχή μου στον καινούργιο έρωτα σα να είναι «ιδανικός», όπως ο άλλος. Τελικά, από όσο αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, αυτός δεν εκτίμησε τίποτα. Και ενώ είμαστε σε φάση χωρισμού, εμφανίζεται πάλι στη ζωή μου ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ… Ο νέος είναι τόσο λίγος μπροστά στο ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ, αλλά κι αυτός είναι συγγενής μου.
Πόσο ΜΕΓΑΛΟΣ και πόσο ιδανικός είναι άραγε ένας έρωτας που τον χαράμισαν στο τζάμπα; Μια χαρά τα βάλατε τα εισαγωγικά στους «σημαντικούς» τριγύρω, αν το κάνατε και στην πράξη μπορεί σήμερα η ζωή σας να ήταν πιο απλή και το μέσα σας πιο ελαφρύ. Χωρίς εισαγωγικά.
Υ.Γ.Η ζωή δεν είναι πρόβα, φίλη. Είναι η ίδια η παράσταση.
Bonjour. Αυτός σχέση εδώ πολλά χρόνια (τα τελευταία σε απόσταση γιατί δουλεύει εξωτερικό όπου γνωριστήκαμε κιόλας). Επί 5 μήνες όλο παιχνίδι και υπονοούμενα μέχρι που ένα βράδυ, το πολύ ποτό έφερε το αναμενόμενο. Γυρίζει Ελλάδα, πάει τις διακοπές του με την κοπέλα του, επιστρέφει ξανά εδώ και πολύ απλά μου ανακοινώνει τέλος χωρίς καμία εξήγηση. Μετά από 2 μήνες και αφού η κοπέλα του είχε έρθει να τον επισκεφτεί και έφυγε, το ίδιο βράδυ ήρθε και με βρήκε και από τότε είμαστε κανονικά μαζί. Πριν μια βδομάδα, όμως, μου ανακοινώνει ότι η κοπέλα του έρχεται εδώ μόνιμα. Εκείνος δεν είναι διατεθειμένος να το τελειώσει αυτό που έχουμε γιατί, όπως λέει, το «ποτέ ξανά» πάει μόνο στο ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα πάρει το κύπελλο. Τι να κάνω, να εξαφανιστώ (πράγμα που μου φαίνεται βουνό) ή να μείνω με ό,τι αυτός είναι διατεθειμένος να δώσει;
Γουάι νοτ; Αν έχετε χρόνο για χάσιμο, αν πεινάτε για ακόμα περισσότερη καφρίλα, συνεχίστε να τονώνετε τον εγωισμό αυτού του καβατζάκια, και πού ξέρετε, ίσως κάποια μέρα να πάρει ο Παναθηναϊκός το κύπελλο.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ώριμοι πλέον και παντρεμένοι με παιδιά, συναντηθήκαμε τυχαία στη Θεσσαλονίκη (αυτή μένει μόνιμα εκεί, εγώ κοντά στην Αθήνα). Μετά από δύο ώρες κουβέντας, βρεθήκαμε ξανά και ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που ήμασταν στη σχολή… Σεξ απίστευτο, όπως παλιά, αισθήματα που ξεχείλισαν, καμιά κακία για τον παλιό άσχημο χωρισμό. Δεν θέλαμε να αποχωριστούμε, δεν χόρταινε ο ένας τον άλλο, ήταν καλύτερα και από τότε που ήμασταν μαζί. Από τότε δεν τη βγάζω από το μυαλό μου, δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω κρυφά μαζί της. Μου λέει να συναντηθούμε ξανά στην Αθήνα, που θα κατέβει σε λίγες μέρες για δουλειές της. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ και η οικογένειά μου δεν μου φταίει σε τίποτα – το βλέπω ότι και αυτή υποφέρει, σκέφτεται τη δική της οικογένεια, όμως νιώθω λες και έχει αρρωστήσει το αίμα μου και ούτε κι αυτή μπορεί να κάνει πίσω, πάω να τρελαθώ. Φαίνεται πως την ψωνίσαμε και πάμε για τα τάρταρα. Ή να το αφήσω μπας και ξεθυμάνει από μόνο του; Κι αν δεν;
Είναι αλήθεια ότι κάθε Πέμπτη μαθαίνω και κάτι διαφορετικό από τη στήλη σου. Αυτό που έχω μάθει όμως σίγουρα είναι ότι ο κόσμος πράγματι «Μιλάει βρώμικα». Τις προάλλες, μία αναγνώστρια μιλούσε για το «βρώμικο μυαλό» του φίλου της, ενώ εσύ από την άλλη την προέτρεπες να βρει κάποιον καλύτερο λέγοντάς της ότι «Βρωμάει ο τόπος από όμορφα αγόρια». Μα δεν σας καταλαβαίνω. Έτσι όπως μιλάτε, πώς θέλετε να ξεκαθαρίσετε τα θέματά σας; Ακούστε με και μένα που, όπως και να το κάνουμε, έχω σίγουρα πιο καθαρό μυαλό.
