σου γράφω για να σου πω την απίστευτη ιστορία love at first sight που μου συνέβη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Πήγα σαββατόβραδο, που λες, να δω τον Τσαλίκη και δυο τραπέζια πιο κει, να χορεύει όλο το βράδυ ένας κούκλος! Καλά, έπαθα την πλάκα μου! Εγώ μπορεί gay να είμαι, αλλά είμαι και ντροπαλός, κι έτσι δεν έκανα τίποτα. Οπότε αποχαιρέτησα το κουκλί σιωπηρά και έφυγα. Την επόμενη μέρα, τον πετυχαίνω να κάθεται σε διπλανό τραπέζι στην Πλάκα! Μα είναι δυνατόν; Αυτό ήταν γραφτό για να γνωριστούμε! Επειδή όμως είναι δύσκολοι οι καιροί και φοβήθηκα μην είναι στρέιτ με χρυσαυγίτικες τάσεις, πάλι δεν έκανα τίποτα! Οπότε τη Δευτέρα περίμενα να πέσω πάλι πάνω του, αλλά τίποτα πια... Μα είναι δυνατόν; Τον θέλω, λέμε!
-Ένας απελπισμένος
Δηλαδή τι «στρέιτ με χρυσαυγίτικες τάσεις»; Μπας και τσεκάρατε κάποια υπερ-άρεια προδιαγραφή στο φιζίκ του κούκλου; Είχε σβέρκο ιπποπόταμου με λίπος πάχους 20 εκατοστών; Βλέμμα Λίλα Πάουζε μηρυκάζουσας μέσα σε πατριωτικά βοσκοτόπια; Κεφάλα βολβού που τον ποτίζεις και φυτρώνουν σιγά σιγά χορταράκια; Τατουάζ με χαιρετίσματα στη νίκη και αετόπουλα του Βυζαντίου πάνω στις χοντρομπρατσάρες του; Μήπως ήταν της αρχαιοελληνικής πτέρυγας και φορούσε τίποτα χλαμύδες; Ελάτε, ξεράστε τα όλα στο εχέμυθο Μυρτούδι σας – κάθε διαστροφή είναι αντιμετωπίσιμη.
Δεν έχουμε χρόνο για πολλά λόγια... εξηγώ σύντομα και ευελπιστώ να μη βγάλεις φλύκταινες ούτε να με πεις πουτάνα με όσα θα διαβάσεις! Έχουμε και λέμε: 2 φίλοι, 2 φίλες:
φίλος Νο1 - φίλη Νο1 = πηδιούνται λόγω αγαμίας για μικρό χρονικό διάστημα, μετά δεν μπορούν ούτε στο ίδιο τραπέζι να κάθονται (δεν ανέχονται λέει ο ένας τον άλλο)
φίλος Νο2 - φίλη Νο2 = κάτι τρέχει μεταξύ μας για κάποιους μήνες
(αλληλοσπάσιμο νεύρων, σεξ ποτέ - παράλληλα αυτός κρυφή σχέση με άλλη, αυτή σεξ με άλλους)
παράλληλα φίλος Νο1 - φίλη Νο2 γίνονται αυτοκόλλητοι... αλληλοσυμπληρώνονται απόλυτα... μετά από 1,5 χρόνο κολλητιλίκι, λένε όλα τα γκομενικά τους, μπεκροπίνουν μαζί, γελάνε ασύστολα και μιλάνε μέχρι τις 7 το ξημέρωμα για κβαντομηχανική... γουστάρονται, ζηλεύονται, πηδιούνται, μαλώνουν άσχημα, τα ξαναβρίσκουν και από εκείνη τη μέρα κάνουν πράγματα που δεν έχουν κάνει ποτέ ξανά οι 2 πρώην απόλυτα κυνικοί (λουλουδάκια, ηλιοβασιλέματα και ιστορίες) και είναι αχώριστοι. Τραβάει κάτι μήνες, στα κρυφά από όοολους και κάθε μέρα… τσιμπιόμαστε να ξυπνήσουμε από το όνειρο!
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ: 1. Τώρα αυτό, ας πούμε, είναι αυτό που λένε έρωτας; Μπας και κοροϊδευόμαστε;
2. Στο φίλο Νο2 και τη φίλη Νο1 τι να πεις και τι να κάνεις; (Να αναφέρω ότι είναι λίγο γκαντεμόσαυροι και οι 2...)
3. Πώς γίνεται 2 φίλοι να γίνονται γκόμενοι, να ζηλεύουν και να κάνουν αηδιαστικά σαλιαρίσματα; Δεν μου έχει ξανατύχει και ανησυχώ!
Ευχαριστώ... (και να με πεις πουτάνα, καλά θα κάνεις, κι εγώ με λέω, αλλά μεταξύ μας οι τύψεις μου κάπου έχουν χαθεί πολύυυυ μακριά από το συννεφάκι όπου πετάω...)
Μα για ποια με περάσατε, για τη Λουκά; Σιγά μη σας πω «πουτάνα» γι’ αυτό το λόγο.
Υ.Γ.1: Εκτός αν είστε καμιά δικιά μου φίλη.
Υ.Γ.2: Στους γκαντεμόσαυρους Νο2 και Νο1 να πείτε: «Ειλικρινά τώρα, φίλη/ε μου, το να μπεκροπίνεις με κάποιον συζητώντας για κβαντομηχανική μέχρι τις 7 το ξημέρωμα, εσύ το θεωρείς αστεία υπόθεση;» Όσο κι αν είναι στραβωμένοι, κάποια στιγμή θα παραδεχτούν τη γοητευτική κίνηση του ηλεκτρονίου σε συγκεκριμένες ενεργειακές τροχιές…
Μυρτώ, είμαι 35 χρονών, ωραία, έξυπνη, μορφωμένη, ανεξάρτητη, δυναμική κ.λπ. κ.λπ. Οι άντρες από ένα σημείο έγιναν πολύ προβλέψιμοι για μένα. Μετά τα 3-4 ραντεβού καταλάβαινα ακριβώς τι παίζει, πού θα πάει η ιστορία και τι κόμπλεξ θα βγουν. Και έτσι γινόταν. Οπότε τους χαιρετούσα χωρίς πόνο ή τύψεις και χωρίς να ρίξω ματιά πίσω. Εδώ κι ένα μήνα βγαίνω με κάποιον, ο οποίος αν και δεν με έχει καταπλήξει (γιατί μετά από τόσες ξενέρες που έχω φάει, δεν εκπλήσσομαι καθόλου εύκολα), με έχει κολλήσει γιατί είναι ακομπλεξάριστος, χαλαρός και ειλικρινής. Είναι 8 χρόνια μικρότερος και 10 πόντους πιο κοντός, δουλεύει σε εργοστάσιο και τα κοινά μας θέματα συζήτησης είναι μάλλον μηδαμινά. Θέλω τη γνώμη σου. Προχωράω;
- Jane
“If everything is under control, you are going too slow.” - Mario Andretti (1940)
Το ύψος δεν μας ενδιαφέρει, τα κοινά θέματα συζήτησης τα βρίσκετε και με τους φίλους σας, αλλά τα 8 χρόνια μικρότερος είναι λίγα. Χτυπήστε μια δεκαετία και βάλε, για να παρατείνετε τουλάχιστον τη χαρά του διαπαιδαγωγείν και του αθλείσθαι. Έτσι κι αλλιώς, οι θεωρίες περί μεγαλύτερου και άρα ωριμότερου είναι ολίγον φούμαρα. Έχει αποδειχθεί επιστημονικώς ότι μετά τα 7, απλώς ψηλώνουν.
Υ.Γ.1: Επίσης πήρε το αυτί μου ότι αντίθετα με τον γυναικείο, στον ανδρικό εγκέφαλο το συναίσθημα είναι διαχυμένο σε διάφορα σημεία κaι δεν έχει συγκεκριμένο κέντρο που «νετάρει». Τι διαπραγματευόμαστε λοιπόν τόσους αιώνες, γαμώ τους νευροδιαβιβαστές μου;
Υ.Γ.2: Μόλις υπέγραψα την καταδίκη μου, το ξέρω. Αγόρια, ρίχτε στο ψαχνό.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
