Αγαπητό, Πανικοβάλ. Πήγα στον Βασιλικό και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του, είχα ένα κολλημένο ηλίθιο χαμόγελο και είχα ανατριχιάσει. Κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, κάτι τα παραισθησιογόνα λιβάνια... το κακό δεν άργησε να γίνει.
Ευχαριστώ τον Βασιλικό που με έκανε να ξεχάσω τον Θανάση, που με έκανε να ξεχάσω τον Ηρακλή, που με έκανε να ξεχάσω τον Σπυράκο, που με έκανε να ξεχάσω τον Ντίνο, που με έκανε να ξεχάσω τον Αντώνη, που με έκανε να ξεχάσω τον Γιάννη, που με έκανε να ξεχάσω τον Γιώργο, που με έκανε να ξεχάσω τον Τζόσουαααααααααααα.
Σας αφήνω τώρα, με περιμένει στη γωνία Ματογιάννια και Σκουφά ο τύπος που θα με κάνει να ξεχάσω τον Βασιλικό.
Παρακολουθώ τις ιντερνετικές επιθέσεις (αχ, αυτή η απελευθερωτική ανωνυμία...) και τα σχόλια για τη Σώτη Τριανταφύλλου: τη φθονείτε, παίδες, ε; Έχετε σκυλιάσει γιατί είναι επί δεκαετίες πρώτη και καλύτερη; Θέλετε να την αμαυρώσετε επειδή έχει το ταλέντο και το ήθος που σας λείπει; Επειδή κάθε βιβλίο και κάθε άρθρο της είναι μια ακόμα επιτυχία; Κι επειδή τσαλαβουτάτε στη μετριότητα και στη χωριατιά; Μήπως σας έχει πειράξει και πονέσει το ότι δεν σας δίνει σημασία και ότι συνεχίζει ακάθεκτη κι απτόητη; Χρησιμοποιώ ετούτο το βήμα για να πω: Σώτη Τριανταφύλλου, καλή υγεία να ’χεις και δύναμη, περιβάλλεσαι από ηλίθιους. Εγώ πάντως σου βγάζω το καπέλο κι ευτυχώς για όλους μας δεν είμαι ο μόνος.
Ο κ. Ρεν μίλησε και ελληνικά! Είπε όμως τα μισά στη γλώσσα μας, αφού η λέξη κουράγιο δεν είναι ελληνική, είναι βενετσιάνικη… και μετά λέμε για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας, μα αυτή έχει χαθεί από την εποχή του πονηρού Τίτο, τότε που μας έκλεβε τη Μακεδονία και εμείς τον χειροκροτούσαμε στην πύλη του Αδριανού, σαν μέγα ήρωα… τότε.
Σήμερα τι γίνεται με τη γλώσσα; Πλήρης περιφρόνηση. Κοιτάξτε γύρω σας, η αστυνομία = police, τα ασθενοφόρα = ambulance, τα ταξί = taxi, το αεροπλάνο του πρωθυπουργού = Hellenic republic, η κρατική τηλεόραση = Ert world, με εκπομπές ζουμ, πρες, ριμέικ, γκριν τιμ, ριγουάιντ και άλλες αηδίες. Πρόσφατα έγραφε ο υπότιτλος στην τηλεόραση: «Nταλίκα τράκαρε στην μπαριέρα και ντελαπάρησε». Αλλού έγραφε: «Kύονες κλέφτηκαν από αρχαιοκάπηλους»… Ένας άλλος ψιττακός είπε σε πρωινή εκπομπή: τη σκαπουλάραμε… ακόμα και οι διαδηλωτές γράφουν τώρα τα συνθήματά τους εις την αγγλικήν… Αυτά και πολλά άλλα δεν είναι απώλεια της εθνικής κυριαρχίας; Αλλά κι εσείς; Άθενς Βόις!
Καλό κουράγιο δηλαδή, Hellas = Help us.
- Κωνσταντίνος Καρούσος, Ελβετία
Από τη Σαλόνικα
Αν ο Χριστός σας είναι Εβραίος, το αυτοκίνητό σας ιαπωνικό, η πίτσα που τρώτε ιταλική, η δημοκρατία σας ελληνική, οι αριθμοί σας αραβικοί, τα γράμματά σας λατινικά, οι πολυεθνικές αμερικάνικες, η μουσική σας τσιγγάνικη, οι λέξεις σας βαλκάνιες, τα φαγητά σας τούρκικα, οι φουστανέλες αλβανικές, τα γαλακτοκομικά σας βουλγάρικα, τότε γιατί ο γείτονάς σας είναι ξένος;
Οδός Αλκμήνης. Βγαίνοντας από το θέατρο, αντικρίζω το γνωστό θέαμα ενός δρόμου να ασφυκτιά από αυτοκίνητα. Ένα, διπλοπαρκαρισμένο. Μην έχοντας πού να σταθώ, στέκομαι πίσω του. Κοιτάζω το δρόμο για να περάσω. Ξαφνικά, σπρώχνομαι βίαια από μία μάζα λαμαρίνες. Μια πνιγμένη κραυγή απόγνωσης. Τρέχω στο πεζοδρόμιο να σωθώ. Νιώθω παρείσακτη. Η πόλη αυτή δεν είναι φτιαγμένη για ανθρώπους. Στέκομαι αποσβολωμένη. Ο τύπος απλά έβαλε όπισθεν και ξεκίνησε... Ο άνθρωπος που με έκανε να νιώσω λιγότερη μοναξιά και που δεν κατάφερα να ευχαριστήσω είναι ένας νεαρός με μηχανή. Κατέβηκε με το κράνος ακόμα και με υποστήριξε. «Ε! Πού πας; Ολόκληρος άνθρωπος πίσω σου!»... Δεν θα αναφερθώ στην ηλίθια αντιμετώπιση του οδηγού.
Θα τελειώσω τούτο το γράμμα λέγοντας ένα βαθύ ευχαριστώ στον άνθρωπο με τα γαλανά μάτια. Δεν θα μάθω ποτέ ποιος είναι, αλλά μένω με την ελπίδα να διαβάσει αυτό το γράμμα. Σου είμαι ευγνώμων. Να είσαι καλά...
Κάθε μέρα η ίδια μέρα!!! Και πρέπει να κάνω και το σταυρό μου που έχω δουλειά.
Όλο λέω να διαβάσω για τον ΑΣΕΠ να κάνω αυτό που θέλω, να ΔΙΔΑΞΩ, αλλά το κράτος φροντίζει να με αποθαρρύνει και να μην έχω τη διάθεση να ξαναδιαβάσω!!! Γιατί όλες αυτές οι σπουδές να μη φτάνουν να κάνεις το όνειρό σου; Γιατί κάτι το τόσο εύκολο, που ήταν παλιά, σήμερα να είναι μια ουτοπία;; Για να έχω μία πιθανότητα θα πρέπει: να πάω φροντιστήριο, να διαβάζω τουλάχιστον 5 ώρες τη μέρα, που σημαίνει να μη δουλεύω, και να βρω κάπως τα δίδακτρα, και όλα αυτά για μία μικρή πιθανότητα ! Αξίζει, λοιπόν, και αν ναι δεν ξέρω καν αν έχω τη δύναμη και το κουράγιο να δεχτώ άλλη μια αποτυχία με τις επιπτώσεις της. Ειλικρινά, ξεκινώντας στα 18 μου για σπουδές αλλιώς τα φαντάστηκα και αλλιώς είναι τελικά…
- Ειρήνη από Μαρούσι»
Θα γράφουμε και γερμανικά...
Στο Μοναστηράκι, περαστικός, πήρα έναν καφέ, μου έφερε το κορίτσι κι ένα έντυπο. Ωραία λιακάδα, άνοιξα το έντυπο, προσπάθησα να διαβάσω τα εντός. Γερμανομαθής, και φυσικά ελληνοτραφής, δεν κατάφερα να επικοινωνήσω με τη Φωνή της Αθήνας. Μέγιστη απορία (λαϊκισμός), ποιοι διαβάζουν μια εφημερίδα με 80% εμβόλιμες αγγλικές λέξεις; Οι Έλληνες –δυστυχώς– δεν γνωρίζουν ούτε ελληνικά, τι νόημα έχει αυτή η πληθώρα ανόητων και φθηνών υποδείξεων σε αγγλικά; Από τα φαιδρά μιας χώρας, πατρίδας μου!, που έχασε τον μπούσουλα χρόνια τώρα, και βυθίστηκε στη σημερινή της ανωνυμία, με όλους τους τρόπους, και την αρωγή κάποιων ως υμείς, ετσιθεληστές. Απογοήτευσις. Πατριώτης, και επιλεκτικός...
- Σ. Μαλαβέτας
Ένας άλλος κόσμος
Η πραγματικότητα που περιγράφει η Σώτη Τριανταφύλλου σε προηγούμενο τεύχος είναι δυστυχώς πολύ οικεία σε όλους μας. Μέσα όμως στη στρατιά των άξεστων (αγενών, χυδαίων, αμόρφωτων και «συγκαμένων», που λέει και ο αγαπητός Κωνσταντίνος Τζούμας) υπάρχουν και οι διακριτικές παρουσίες καθημερινών ανθρώπων που διευκολύνουν και ενίοτε φωτίζουν την καθημερινότητά μας. Σήμερα πήρα το τρόλεϊ και ανακάλυψα ότι δεν είχα πάνω μου εισιτήριο, ρωτώντας λοιπόν τους άλλους επιβάτες εάν έχουν κάποιο επιπλέον, έφτασα σε μία κυρία η οποία προσφέρθηκε να μου δώσει ένα (δύο μειωμένης τιμής συγκεκριμένα, καθότι ήταν συνταξιούχος). Όχι μόνο δεν θέλησε να πάρει το αντίτιμο αλλά είπε κιόλας το εξής, που έμεινε να αντηχεί στο μυαλό μου και με έκανε να κάτσω και να γράψω αυτό το γράμμα τελικά. Είπε απλά: «είναι σημαντικό να βοηθάμε ο ένας τον άλλον όποτε και όπως μπορούμε».
Εάν η A.V. είχε μια στήλη όπου συνεργάτες και αναγνώστες πρότειναν το «πρόσωπο της εβδομάδας», εγώ θα πρότεινα την ευγενή και υπέροχη αυτή κυρία του τρόλεϊ 18, που μου θύμισε κάποιες βασικές αξίες για την πολιτισμένη συμβίωσή μας.
12°
